Κάθε μήνα βγαίνουν πάρα πολλοί δίσκοι, ποσοτικά περισσότερο από ποτέ, και με τους ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς που απαιτεί η κοινωνία, ο κόσμος δίνει ολοένα και λιγότερη προσοχή και σημασία στη μουσική που ακούει, παραβλέποντας πολλές φορές ακόμα και συγκροτήματα που πραγματικά αξίζουν προσοχής.
Το γεγονός όμως της μεγάλης προσφοράς δίσκων και συγκροτημάτων σε ολοένα και μικρότερη αγοραστική ζήτηση (είτε λόγω πειρατείας, είτε λόγω κατευθυνόμενου και ευνουχισμένου τρόπου ζωής), συγκλίνει σε αυτήν την κατάσταση. Προσθέστε και το γεγονός ότι η πλειοψηφία των καινούργιων συγκροτημάτων προσπαθεί απλά να αντιγράψει μια συνταγή χωρίς να προσθέσει τη δική του προσωπικότητα, και έχεις σαν αποτέλεσμα ένα κοινό που εκεί που καιγόταν στο χυλό, τώρα φυσάει και το γιαούρτι.
Κάπου εκεί βρίσκονται και οι Νορβηγοί Damokles, οι οποίοι ντεμπουτάρουν παίζοντας post-hardcore βγαλμένο απευθείας από τα 90’s, με επιρροές από indie και ψήγματα noise και post-punk. Οκ, τους δίνω το credit ότι κάνουν μια προσπάθεια δημιουργίας και ανάμειξης κάτι διαφορετικού, αλλά η βάση δεν έχει προσωπικότητα και οι αναμείξεις είναι αρκετά safe και ταιριάζουν έτσι κι αλλιώς, και δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.
Τουλάχιστον όμως τα παιδιά έχουν το φιλότιμο και το μεράκι τουλάχιστον να προσπαθήσουν να μην ακούγονται σαν tribute συγκρότημα και τους το δίνω αυτό. Συν ότι σε ντεμπούτο είναι πολύ σπάνιο να δημιουργήσεις δική σου προσωπικότητα. Η μουσική τους είναι έντονη, έχει δυστοπικό χαρακτήρα και σε σημεία διακρίνεται η δημιουργικότητα. Και το αποτέλεσμα μπορεί να μη ξεβιδώνει τα κεφάλια, τα γυρίζει προς το μέρος τους ωστόσο από περιέργεια για τη συνέχεια.
Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με το ίδιο το συγκρότημα, ο δεύτερος δίσκος τους είναι ήδη έτοιμος και αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα. Μέχρι τότε θα δούμε τι θα γίνει, το ντεμπούτο πάντως δείχνει τις προοπτικές και τις δυνατότητές τους για το μέλλον, αρκεί να εξελιχτούν όπως χρειαστεί.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
