Ένα όχι και τόσο πρωτότυπο όνομα για μια όχι και τόσο πρωτότυπη μπάντα, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος για αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Το συμφωνικό-ατμοσφαιρικό, μπλιμπλικάτο black metal είναι ένα δύσκολο για να παίξεις μαζί του είδος. Δύσκολο από την άποψη πως οι πιθανότητες για να μην ακουστείς σαν κάτι που έχει ήδη παιχτεί είναι εξαιρετικά μικρές, λόγω των στενών ορίων που θέτει. Στην ίδια παγίδα πέφτούν μαζί με πολλούς άλλους οι ιταλοί Dark End με την δεύτερη κυκλοφορία τους, δείχνοντας πως καμιά φορά τα λάθη δεν διδάσκουν. Δεν είχα ξανακούσει τίποτα απ’ αυτούς μέχρι στιγμής, αλλά με το που μπήκαν στα αυτιά μου τα πρώτα ακουστικά δευτερόλεπτα του ‘Assassine’ μου μπήκε και η υποψία ότι κάποιος που ξέρω κακώς αντιγράφει Borgir. Ποιος άραγε; Και αυτό είναι το σημείο που θα κάνω κάτι το οποίο σιχαίνομαι για άλλη μια φορά χωρίς να έχω εναλλακτικές επιλογές: θα επαναλάβω τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα ο δίσκος ακούγεται, είναι φτιαγμένος από καλούς παίκτες και τεχνικούς παραγωγούς. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν ακούς ούτε μια τόση δα καινούργια ιδέα; Τι γίνεται όταν η δουλειά σου είναι αποκλειστικά χτισμένη πάνω σε ένα μπαζωμένο από κλισέ ρέμα; Καταρρέει σαν τα αυθαίρετα, υποθέτω. Μπορεί αρχικά να φτάσει την μπάντα ένα σκαλί πιο πάνω στην γενικότερη σκηνή της συγκεκριμένης συνομοταξίας, αλλά μέχρι εκεί. Επανεξετάστε και τα ξαναλέμε.
4/10
Αγγελική Καπίρη
