Στην ορολογία του ιπποδρόμου, οι Dark Tranquillity σίγουρα θα ήταν το “γκανιάν” και το τελευταίο τους δημιούργημα θα ήταν το κουπόνι του στοιχήματος. Ομιλώντας με πιο ανθρώπινους όρους, οι Σουηδοί προπάτορες του μελωδικού death metal εξακολουθούν να διατηρούν υψηλά τα ποιοτικά τους επίπεδα, κλείνοντας την εκτενή περιοδεία τους μόνο όπως αυτοί ξέρουν. Με δύναμη και συναίσθημα. Λίγες ώρες πριν ανέβουν στο σανίδι του Gagarin, βρέθηκα στο ασφυκτικά μικρό 2x3 καμαρίνι με το Mikael Stanne, ώστε να συζητήσουμε μέσα σε 20 λεπτά (και πάρα πολύ ζέστη) όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω από τη μπάντα τον τελευταίο καιρό και όχι μόνο. Ομιλητικότατος και πάντα διπλωμάτης (ακόμα και σε “άβολες” ερωτήσεις σχετικά με παλιούς bandmates), μας αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του.
Γεια σου Mikael και καλωσόρισες για άλλη μια φορά στην Ελλάδα! Πώς νιώθεις που είσαι και πάλι εδώ;
Νιώθω απίστευτα! Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Ανέκαθεν είναι μία από τις αγαπημένες μας χώρες. Νομίζω πως αυτό είναι και ένα από τα αγαπημένα μου venues για να παίζουμε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για απόψε!
Πως είναι η “World Construct Tour” μέχρι στιγμής; Αντιμετωπίσατε καθόλου προβλήματα;
Πάντα υπάρχουν προβλήματα εδώ και εκεί, αλλά δεν ήταν τόσο άσχημα. Απλά κρατάει πολύ. Νομίζω ότι είναι το 102ο show ή κάτι τέτοιο. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο και αυτό είναι το προτελευταίο μέρος αυτής της περιοδείας. Νιώθουμε ότι κράτησε για πάντα, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραία. Δε χρειάστηκε να ακυρώσουμε κάποιο show, υπήρξαν όμως και σκληρές στιγμές όπως στην Αμερική. Πέρα από αυτό, ήταν μία καταπληκτική εμπειρία.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του “Construct“. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στα νέα τραγούδια;
Υπέροχες! Είναι η σπουδαιότερη κριτική που θα μπορούσαμε να έχουμε. Οι fans θέλουν όλο και περισσότερα νέα τραγούδια στο live set. Και παίζουμε αρκετά. Είναι ωραίο, γιατί ταιριάζουν και με παλαιότερο υλικό. Αρχίσαμε να παίζουμε τόνους από καινούργια πράγματα και πλέον μπορούμε να παίζουμε αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε πολύ καλά. Ναι, οι αντιδράσεις ήταν συντριπτικές.
Το νέο album μου έδειξε μία ελαφρώς πιο ηλεκτρονική προσέγγιση συγκριτικά με το προηγούμενο “We Are The Void” album. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι βασικές διαφορές ανάμεσα στα 2 αυτά albums;
Πιστεύω πως είναι πολλές. Γράφτηκε με τελείως διαφορετικό τρόπο. Δημιουργήθηκε στο studio και όχι στο δωμάτιο της πρόβας όπου ηχογραφούμε συνήθως. Βασικά θελήσαμε να πειραματιστούμε και να δοκιμάσουμε νέα πράγματα. Στην ουσία ηχογραφήσαμε κάτι, το ακούσαμε και προσπαθήσαμε να είμαστε αντικειμενικοί με αυτό. Δεν παίζαμε μόνο τη μουσική, αλλά την ακούγαμε επίσης. Με αυτό τον τρόπο πήραμε κάποιες ελευθερίες ώστε να κάνουμε πράγματα που κανονικά θα απορρίπταμε στις πρόβες. Οπότε στην πραγματικότητα ποτέ δεν προβάραμε τα τραγούδια. Τα γράψαμε, τα ηχογραφήσαμε και στη συνέχεια ακούγοντάς τα ήμασταν σε φάση “hey, πως το έκανα αυτό;” και άλλα τέτοια. Φυσικά αυτό οφείλεται και στο γεγονός πως χρησιμοποιήσαμε το Jens Bogren για τη μίξη του album, όπου έκανε εξαιρετική δουλειά στο να ενώσει τα ηλεκτρονικά μέρη με τις κιθάρες. Κανονικά στη μίξη οι κιθάρες έχουν κεντρικό ρόλο και τα keyboards απλά τις υποστηρίζουν. Εδώ, ο Jens κατάφερε να τα ισορροπήσει πολύ καλά και λατρεύω τον ήχο του. Νομίζω ότι είναι το album με τον καλύτερο ήχο που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής.
Το “Construct” ακολουθεί την αποχώρηση του Daniel Antonsson ώστε να εστιάσει στο ρόλο παραγωγού και μηχανικού ήχου. Ποιος έπαιξε το μπάσο κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων;
Ο Martin Henriksson. Έπαιζε το μπάσο στην αρχή, συνέχισε με την κιθάρα και υποθέτω ότι τώρα τα κάνει και τα δύο. Ήταν ωραίο να τον ακούς να παίζει το μπάσο γιατί έχει να το κάνει πάνω από 10 χρόνια.
Πρέπει να σου πω ότι για μένα, το “Construct” ήταν μία από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες της περασμένης χρονιάς. Πώς θα έβλεπες το album ως δημιουργός; Θα το θεωρούσες ως μία από τις καλύτερες σας δουλειές;
Απόλυτα! Ειδάλλως δεν υπάρχει λόγος να κάνεις δίσκους αν ο τελευταίος σου δεν είναι και ο καλύτερος, σωστά; Πιστεύω πως βγήκε ωραία. Μας πήρε πάρα πολύ χρόνο και παλέψαμε πολύ σκληρά γιατί δε μπορούσαμε να μπούμε σε διάθεση γραψίματος. Δεν ξέραμε ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουμε, δεν ξέραμε τι θέλαμε να κάνουμε αυτή τη φορά. Δε γνωρίζαμε που πάμε μετά το “We Are The Void”. Κατά κάποιο τρόπο νιώσαμε πως ήταν το τέλος σε κάτι. Αυτό θα ήταν το δέκατο album μας. Έπρεπε να είναι κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως αρχικά πιέσαμε τον εαυτό μας σε τέτοιο σημείο που να μη μπορούμε να δουλέψουμε με τίποτα. Κάπου εκεί νιώσαμε αυτό που λέμε συνθετικό “μπλοκάρισμα”. Ήμασταν τόσο απογοητευμένοι που κανείς δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό. Δεν είχαμε καθόλου υλικό και δεν ξέραμε τι να γράψουμε για το νέο album. Μας πέρασε από το μυαλό μέχρι και να ξεκινήσουμε νέα περιοδεία από το να ανησυχούμε για το νέο album. Τελικά είπαμε “fuck it”! Πρέπει να κάνουμε κάτι. Να το κάνουμε να συμβεί. Το ξεκινήσαμε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο και αποδείχτηκε υπερδημιουργικό να δουλεύεις έτσι. Είναι σαν να ανανεώσαμε την έλλειψη δημιουργικότητας που είχαμε για αυτό το μικρό διάστημα. Νιώθω χαρούμενος που τα καταφέραμε.
Δεν ακούγεται βιαστικό πάντως.
Όχι, σίγουρα δεν ήταν βιαστικό. Απλά μας πήρε πολύ. Όταν όμως ξεκινήσαμε, όλα έγιναν γρήγορα και οργανωμένα. Συνολικά μας πήρε περίπου 6 μήνες για να το ηχογραφήσουμε.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μερικές προφανείς αναφορές στο παρελθόν των Dark Tranquillity, όπως τη χρήση γυναικείων φωνητικών ή την προτίμησή σου στα καθαρά φωνητικά σε ορισμένα κομμάτια. Μήπως σας αρέσει να αναπολείτε τις παλιές μέρες;
Δεν ξέρω. Τον περισσότερο καιρό νόμιζα πως αυτό που κάναμε στο πρώτο album το 1993 ήταν ενδιαφέρον γιατί δεν το έκανε κανείς. Ξέρεις. Ήταν ενδιαφέρον να κάνεις κάτι που κανείς δεν είχε επιχειρήσει μέχρι τότε στο death metal. Αλλά από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, όλοι άρχισαν να το κάνουν και όλες αυτές οι μπάντες κατέληξαν να ακούγονται ίδιες μεταξύ τους. Μετά από αυτό έχασα το ενδιαφέρον μου και δεν ήθελα να συνεχίσω ξανά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τώρα πλέον πιστεύω ότι είμαι εντάξει με αυτό. Αυτό το album έχει ειλικρίνεια, εστιάζει στις μελωδίες και έχει απλή δομή. Για μένα ήταν φυσικό να γίνει έτσι.
Το lead single του album ήταν το “Uniformity“. Πέρα από το “radio friendly” ήχο του, ποιοι ήταν οι λόγοι για αυτή την επιλογή; Γιατί προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν πολύ καλύτερα κομμάτια στο album.
Χμμμ… Δεν ξέρω. Υποθέτω πως μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο βγήκε. Είναι ένα από τα τραγούδια που δουλεύαμε για πάρα πολύ καιρό και πέρασε από πολλές διαφορετικές φάσεις. Ήταν πολύ διαφορετικό τραγούδι στην αρχή, μετατράπηκε σε κάτι καινούργιο, μετά αλλάξαμε το refrain και τους στίχους. Κάναμε πράγματα που κανονικά ποτέ δεν κάνουμε. Συνήθως τελειώνουμε το προβάρισμα ενός τραγουδιού και μπαίνουμε στο studio να το ηχογραφήσουμε. Εδώ όμως τα αλλάξαμε όλα ουσιαστικά, καθώς δεν ξέραμε τι να κάνουμε μ’ αυτό το κομμάτι. Στο τέλος μας ήρθε η ιδέα να δοκιμάσουμε ένα διαφορετικό refrain και το αποτέλεσμα ήταν σπουδαίο. Είναι τόσο διαφορετικό τραγούδι και γι’ αυτό είπαμε “fuck it, ας βάλουμε αυτό για πρώτο single”, χωρίς να μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Έχει ένα δίλεπτο instrumental μέρος στο τέλος.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι το φινάλε του είναι απίστευτο!
Ναι. Και νομίζω πως είναι και το μεγαλύτερο τραγούδι στο album.
Σκοπεύετε να γυρίσετε και ένα δεύτερο video ή είναι πολύ αργά γι’ αυτό;
Δε νομίζω πως είναι πολύ αργά, αλλά δεν σχεδιάζουμε κάτι τέτοιο. Ο Niklas έχει κάποιες ιδέες και πιστεύω πως θα ήθελε να το κάνει. Τίποτα δεν έχει οριστικοποιηθεί όμως.
Το 2009 επανακυκλοφορήσατε τα κλασικά “Projector“, “Haven” και “Damage Done“. Σκέφτεστε να κάνετε κάτι παρόμοιο και για παλαιότερες δουλειές; Επειδή το “Skydancer“, για παράδειγμα, είναι λιγάκι δύσκολο να βρεθεί.
Το “Skydancer” μόλις το επανακυκλοφορήσαμε. Το κάναμε digitally re-mastered και το κυκλοφορήσαμε επίσης και σε βινύλλιο. Ηχεί φανταστικά. Εξακολουθεί να είναι παλιό album και ξέρω ότι ήμασταν σκατένιοι μουσικοί τότε, αλλά ακούγεται πολύ καλύτερα από τότε. Τώρα για τη συνέχεια, δεν ξέρω. Ίσως το “The Gallery” να έχει κάποια επανακυκλοφορία την επόμενη χρονιά, μιας και του χρόνου είναι η 15η επέτειος από τότε που κυκλοφόρησε. Θα δούμε. Μ’ αρέσει όμως το γεγονός πως αν εγκρίνουμε κάτι, μπορούμε να το κάνουμε να ακούγεται πολύ καλύτερα.
Όπως και εσύ γνωρίζεις, οι Dark Tranquillity είναι αγαπητοί όσο λίγες μπάντες στην Ελλάδα. Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από το Σουηδικό κοινό;
Νομίζω πως έχει να κάνει κάτι με τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Πάντα λατρεύουμε να ερχόμαστε σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Νότια Γαλλία. Μάλλον είναι το πάθος και η ένταση που βλέπουμε στο κοινό. Είναι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό. Αυτό δεν το βλέπουμε πουθενά αλλού στον κόσμο. Δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, αλλά κάθε φορά που είμαστε εδώ, νιώθω απίθανα! Όταν με ρωτάει ο κόσμος “ποιο είναι το καλύτερο κοινό”, πάντα επιλέγω Ελλάδα, Νότια Γαλλία και Ιταλία. Αυτές είναι οι χώρες στις οποίες απολαμβάνουμε να παίζουμε περισσότερο.
Τώρα περνάω στο setlist της περιοδείας, εκεί όπου είδα κάποιες μεγάλες εκπλήξεις, καθώς παίξατε υλικό από πολύ παλιούς δίσκους σας. Πως κι έτσι; Θα παίξετε κάτι από αυτά σήμερα;
Υποθέτω. Στην ευρωπαϊκή περιοδεία παίξαμε ένα κομμάτι από το “Skydancer”, μόνο και μόνο επειδή η support μπάντα μας είχε γυναικεία φωνή. Η Mariangela Demurtas των Tristania ανέβαινε στη σκηνή μαζί μας κάθε βράδυ για το “A Bolt Of Blazing Gold” (σ.σ. ο αέρας είναι βαρύς από ζήλια…) και ήταν φανταστικό. Δεν το κάναμε από τότε, γιατί αυτή τη φορά δεν κατάφερε να έρθει μαζί μας. Πέρα απ’ αυτό, ναι, παίζουμε παλιά τραγούδια. Και έχει πλάκα να ανακαλύπτεις ξανά παλιά τραγούδια και να προσπαθείς να τα παίξεις κατάλληλα. Βέβαια όχι όπως τα παίζαμε τότε. Φαντάσου ότι μερικές φορές διαλέγουμε να παίξουμε ένα παλιό τραγούδι και κανείς δεν το καταλαβαίνει! Χαχαχα!
Σοβαρολογείς;
Χαχαχα! Κι όμως, ναι! Αλλά τις περισσότερες φορές τα δέχονται με καλό τρόπο. Είναι ωραίο να αλλάζεις λίγο το setlist και να κάνεις κάτι απροσδόκητο.
Είστε από τους ηγέτες της σουηδικής metal σκηνής. Έχεις εντοπίσει κάποια μπάντα που να είναι επηρεασμένη από τον ήχο των Dark Tranquillity;
Ναι, σίγουρα. Πριν κάποια χρόνια υπήρχαν τόσες πολλές μπάντες που εμφανίστηκαν και προσπάθησαν να ακούγονται σαν τις πιο παλιές μπάντες του Gothenburg, όμως δεν είχε αποτέλεσμα. Βέβαια υπήρξαν μερικές καλές μπάντες, αλλά νομίζω ότι ήταν προφανές από που έβγαιναν οι επιρροές. Έχω διαβάσει ανά καιρούς κριτικές για νέες μπάντες που βγαίνουν από το Gothenburg που τις συγκρίνουν με εμάς, τους In Flames ή τους At The Gates. Αυτό δεν είναι καλό. Έχει να κάνει με το να είσαι αυθεντικός. Νομίζω ότι πολλές από τις καινούργιες μπάντες δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Χρειάζεται να βρουν το δικό τους ήχο και να κάνουν κάτι νέο μέσα από αυτό. Μπορεί να μεγάλωσαν με τη δική μας μουσική, αλλά βλέπω ότι προτιμούν να είναι αυθεντικοί, παρά μια απλή κόπια. Στη Σουηδία έχουμε ένα festival ονόματι “Gothenburg Festival” που γίνεται κάθε Ιανουάριο, που συγκεντρώνει όλες τις μπάντες της περιοχής του Gothenburg που έχουν επηρεαστεί από αυτή τη σκηνή. Είναι τόσο ποικίλο. Έχει metal μπάντες, pop μπάντες. Οτιδήποτε έχει να κάνει με το ίδιο attitude και την αίσθηση μελωδίας. Είναι πολύ cool! Λατρεύω τη σκηνή του Gothenburg και ευτυχώς υπάρχουν πολύ περισσότερες γνήσιες μπάντες απ’ ότι στο παρελθόν.
Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για παλιά φιλαράκια. Έχεις ακούσει τις τελευταίες κυκλοφορίες των In Flames; Ως παλιό μέλος της μπάντας, τι έχεις να σχολιάσεις για τη μεγάλη αλλαγή στο στυλ τους;
Νομίζω ότι όλα είναι καλά. Μου αρέσει που έχουν αλλάξει με τα χρόνια σε κάτι ριζικά διαφορετικό. Βασικά όχι ριζικά διαφορετικό. Κάτι νέο και συναρπαστικό. Έτυχε να ακούσω μερικά τραγούδια από το επερχόμενο album τους και ακούγονται απίστευτα.
Αλήθεια; Εμείς δεν έχουμε καταφέρει ν’ ακούσουμε κάτι μέχρι στιγμής.
Ναι, ναι! Αν θυμάμαι καλά θα το κυκλοφορήσουν κάπου μέσα στο φθινόπωρο. Ήμουν στο studio όταν ηχογραφούσαν το album. Ηχεί πολύ cool και πολύ διαφορετικό. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα μείνει έκπληκτος. Ναι, έχουν περάσει από πολλές αλλαγές, όμως ο πυρήνας είναι ακόμα εκεί. Έχουν ακόμα τη μελωδία. Στη ουσία έχουν παραμείνει ίδιοι. Αλήθεια χαίρομαι γι’ αυτούς!
Θα βγαίνατε σε περιοδεία μαζί, όπως είχατε κάνει και σε παρελθόν;
(σ.σ. με ενθουσιασμένο ύφος) Ναι, συνέχεια συζητάμε γι’ αυτό! Συνέχεια λέμε “fuck, ας περιοδεύσουμε ξανά μαζί, θα ήταν καταπληκτικό”! Οι ευκαιρίες που μας δίνουν όμως τα προγράμματά μας αυτό τον καιρό είναι περιορισμένες. Μερικές φορές δε συναντιόμαστε καν στα σπίτια μας, παρά μόνο σε festivals. Πάντως ναι, προσπαθούμε να κάνουμε κάτι με αυτό στο μέλλον.
Πολλοί από εμάς έχουμε στιγματιστεί από τα στιχουργικά σου concepts και τις ιδέες σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις κάποιου είδους solo project ή κάτι τέτοιο;
Χμμμ… Όχι ιδιαίτερα. Πριν από πάρα πολλά χρόνια είχα ξεκινήσει να γράφω ένα σενάριο για ταινία το οποίο θεώρησα πως ήταν ενδιαφέρον. Ξαφνικά όμως αποφάσισα να το παρατήσω και να κάνω κάτι άλλο. Υποθέτω πως δεν έχω αρκετό χρόνο για να το υλοποιήσω. Γράφω όλη την ωρα. Μικρό μέρος αυτών των ιδεών καταλήγουν στα albums. Συν της άλλης, θα ήταν περίεργο. Νιώθω αρκετά εξουθενωμένος μετά από κάθε album. Ξέρεις, όταν όλα αυτά βγαίνουν απ’ το σύστημά σου. Σε εκείνο το σημείο δε νιώθω την ανάγκη να γράψω για λίγα χρόνια ή μήνες. Όταν όμως η δημιουργικότητα κάνει πάλι την εμφάνισή της, αρχίζουμε να ξαναγράφουμε υλικό. Δεν είμαι τέτοιος τύπος.
Σε ποιο album μπορείς να δεις τον εαυτό σου να απορροφάται περισσότερο από το στιχουργικό concept;
Χμμμ… Όλα είναι διαφορετικά γιατί προσπαθώ να έχω διαφορετική προσέγγιση σε κάθε album. Όλα τα albums μας έχουν ένα γενικότερο νόημα. Όσον αφορά το “Construct”, για παράδειγμα, έχει να κάνει με εμπιστοσύνη και σκεπτικισμό. Το “We Are The Void” μιλάει για το θάνατο και πως τον αντιμετωπίζουμε. Είναι όλα αρκετά διαφορετικά. Μπορώ να πάω πίσω στο “Skydancer” και το “The Gallery” και να πιάσω τον εαυτό μου να λέει “τι διάολο σκεφτόμουν τότε”; Ταυτόχρονα όμως, κάθε φορά που παίζουμε αυτά τα παλιά τραγούδια προσπαθώ να μπω στο μυαλό που είχα εκείνη την περίοδο και είμαι σε θέση να εκτιμήσω το γεγονός ότι προχώρησα παρακάτω και έγινα διαφορετικό άτομο. Είμαι πολύ χαρούμενος με τον τρόπο που βγήκε το “Construct”, επειδή ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γραφτεί. Πάλευα να γράψω τους στίχους για τρία χρόνια και είμαι ευχαριστημένος τώρα που τελείωσε. Αυτό είναι το album που είναι πιο κοντά στην καρδιά μου αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ πρόσφατο και μιλάει για μερικά πολύ προσωπικά θέματα που με έκαναν να νιώσω την ανάγκη να γράψω. Κοιτάζοντας ξανά όλα αυτά τα τραγούδια, με κάνει να νιώθω καλά που όλα αυτά τελείωσαν. Ναι, αυτό είναι το album που με πλησιάζει περισσότερο.
Κάθε φορά που παίζετε στην Ελλάδα είναι ξεχωριστή. Υπάρχει κάποια πιθανότητα να σας δούμε να κυκλοφορήσετε ένα live album εδώ;
Θα ήταν πολύ ωραίο! Θα το ήθελα πολύ αυτό. Ήδη συζητάμε με τα παιδιά να ξανακάνουμε ένα live CD/DVD κάποια στιγμή. Ακόμα δεν έχουμε βρει ένα καλό μέρος. Η Ελλάδα σίγουρα θα ένας από τους σοβαρούς υποψήφιους.
Τότε θα βάλουμε τα δυνατά μας! Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια για τους Dark Tranquillity μόλις τελειώσει αυτή η περιοδεία; Έχετε καθόλου νέο υλικό έτοιμο;
Έχουμε κάποια πράγματα έτοιμα. Όλοι γράφουμε. Κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι μπορεί να αρχίσουμε τουλάχιστον να συγκεντρώνουμε υλικό. Ίσως κάνουμε μία μικρή περιοδεία στη Ρωσία και να συμμετάσχουμε σε μερικά καλοκαιρινά festivals. Νομίζω ότι θα ξανακάνουμε άλλη μία περιοδεία από Νοέμβριο μέχρι Δεκέμβριο. Μετά απ’ όλα αυτά, θα μπούμε στο studio και θα αρχίσουμε να ηχογραφούμε κατάλληλα από τη νέα χρονιά. Για τώρα όμως, νιώθουμε υπέροχα που τελειώνει αυτή η περιοδεία, έτσι ώστε να κάνουμε ένα διάλειμμα για να περάσουμε λίγο χρόνο με τις οικογένειες και τους φίλους μας.
Mikael μία τελευταία ερώτηση. Προσπάθησε να φανταστείς το μακρινό μέλλον. Οι Dark Tranquillity έχουν διαλυθεί και πλέον δεν υπάρχουν. Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα πράγμα για το οποίο θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος, ποιο θα ήταν αυτό;
Wow! (σ.σ. μετά από αρκετή παύση) Χμμμ… Υποθέτω για την ερμηνεία ως performer. Αυτός είναι ο βασικός μου ρόλος και αυτό που με καθόρισε τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτό κάνω. Από τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε για πρώτη φορά ήμασταν παιδιά. Όταν απλά ξεκινήσαμε να παίζουμε ήμασταν 14 χρονών. Όταν γράφαμε το πρώτο μας album ήμουν 19 χρονών. Αυτό είναι που κάνω για το μισό της ζωής μου. Έχει γίνει ένα τεράστιο μέρος της. Δε μπορώ ούτε κατά διάνοια να φανταστώ τον κόσμο όπου αυτό δε θα είναι η κύρια προτεραιότητά μας. Οπότε ναι, νομίζω πως θα ήθελα να με θυμούνται για τη φωνή μου.
Mikael, αυτό ήταν όλο! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη! Να έχετε ένα υπέροχο show απόψε. Δώσε ένα μήνυμα προς όλους τους Έλληνες οπαδούς.
Hey, σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Είναι φοβερό να είμαστε και πάλι εδώ. Ευχαριστούμε όλο τον κόσμο και ελπίζω να είναι όλοι εδώ απόψε και αύριο. Θα είναι ένας φανταστικός τρόπος για να τελειώσουμε αυτή την παγκόσμια περιοδεία που ξεκίνησε από τη γαμημένη άκρη αυτού του πλανήτη και μας έφερε πάλι πίσω τόσες πολλές φορές. Να είστε όλοι καλά!
Χάρης Μπελαδάκης
Band
Mikael Stanne – φωνητικά
Niklas Sundin – κιθάρα
Αnders Jivarp – τύμπανα
Martin Henriksson – κιθάρα
Martin Brändström – πλήκτρα, programming
Discography
Skydancer – 1993
The Gallery – 1995
The Mind’s I – 1997
Projector – 1999
Haven – 2000
Damage Done – 2002
Character – 2005
Fiction – 2007
We Are The Void – 2010
Construct – 2013
