Υπήρχε μία περίοδος όπου το συμφωνικό female-fronted metal έτεινε προς την πλήρη παρακμή. Κι αυτό ακριβώς επειδή ο κόσμος είχε βαρεθεί σε μεγάλο βαθμό το «συμφωνικό» στοιχείο και τις 15λεπτες ορχηστρικές λαίλαπες, κάνοντας την όλη φάση προβλέψιμη. Ευτυχώς αυτό άρχιζε να αλλάζει σταδιακά με πρόσφατα σχήματα τύπου Delain και Beyond The Black που σου έδειξαν πως μπορείς να κάνεις εντύπωση και με ένα καλό refrain, χωρίς να χρειάζεται να προσκυνάς την κάθε καινούργια Nightwish μετριότητα που σου πασάρει ο Tuomas. Σε αυτή τη μίνι-επανάσταση φαίνεται πως συμβάλλουν φέτος και οι Enemy Inside με την πρώτη τους αυτή προσπάθεια.
Η πατέντα που χρησιμοποιεί το “Phoenix” είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αιθέρια φωνητικά, πλήκτρα που λειτουργούν σαν «τσιμέντο» ανάμεσα σε κιθάρες και rhythm section, μοντέρνα παραγωγή και refrains που σε κάνουν να μη μπορείς να τα ξεχάσεις ούτε με λοβοτομή. Και σε αυτό το τελευταίο κομμάτι θέλει να εστιάσει περισσότερο η μπάντα. Σε ευκολομνημόνευτες και εμπορικές συνθέσεις. Το καταλαβαίνεις από την αρχή με το “Falling Away“. Τα riffs είναι περιορισμένα σε συνοδευτικό ρόλο ώστε να τονίζουν περισσότερο τη μελωδία παρά τη βαρύτητα, ενώ τα solos αρκούνται στο να βοηθάνε τις ερμηνείες-αποκάλυψη της Nastassja Giulia. Εδώ είναι και η ουσία. Διαθέτει κρυστάλλινη φωνή και σπαραξικάρδια προσέγγιση, ειδικά σε στιγμές με πιο αισθηματικό σκεπτικό όπως “Doorway To Salvation” και “Dark Skies“.
Και αν δεν έχεις διάθεση για κλάματα, επιπλέον υπάρχουν τα “Angel‘s Suicide“, “Oblivion“, και “Halo” για να σε κάνουν να περάσεις τέλεια, πάντα με τον πήχη ανεβασμένο κατακόρυφα όσον αφορά την εμπορικότητα. Νομίζω πως και οι ίδιοι οι Enemy Inside στοχεύουν σε αυτό, καθώς μην ξεχνάμε πως πλέον οι δισκογραφικές και οι φεστιβαλικοί promoters τρίβουν τα χέρια τους όταν ακούνε για ένα νέο, ταλαντούχο female-fronted act. Και είμαι 100% σίγουρος ότι αυτοί εδώ αξίζουν την αναγνωρισιμότητα.
Οπότε με λίγα λόγια το “Phoenix” για πρώτη δουλειά τα πάει πολύ παραπάνω από απλά καλά. Είναι ένα album αψεγάδιαστό γι’ αυτό το είδος και ισχύει από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ ο ρόλος του είναι διπλός. Πρώτον, βγάζει τους Enemy Inside από την αφάνεια με το «καλημέρα» και δεύτερον, δίνει μία επιπλέον πνοή αναζωογόνησης σε αυτή τη σκηνή. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, ειδικά αν είσαι fan τέτοιων σχημάτων.
Υ.Γ.: Στα πολλά συν και η εξαιρετική διασκευή στο “Summer Son” των Texas, το οποίο το έκαναν κυριολεκτικά δικό τους. Απορώ πως δεν το σκέφτηκε κάποια αντίστοιχη μπάντα στο παρελθόν.
Χάρης Μπελαδάκης
