Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι οι Mongrel, μετά από 4 χρόνια, 5 αλλαγές του line up τους, 2 αλλαγές studio και εταιριών, και άπειρες ώρες ηχογραφήσεων, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ‘Reclamation’. Το είδος τους είναι το metal-punk, με στοιχεία rock n’ roll και πολλή πολλή επιθετικότητα. Κρίνω αναγκαίο, σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσω πως η γνώμη μου είναι αυτή ενός ατόμου καθόλου εξοικειωμένου με το punk και γενικότερα με οτιδήποτε περιλαμβάνει ανεπεξέργαστη οργή (ό,τι και να σημαίνει αυτό…). Μέσα στις προαναφερθείσες αλλαγές του line up των Mongrel, και αυτή της αντικατάστασης του παλιού τους τραγουδιστή με την Jessica Sierra, η ‘ωμή’ και ‘θυμωμένη’ φωνή της οποίας ήρθε και έδεσε με το ύφος της μπάντας. Η παραγωγή του άλμπουμ ακολουθεί στα ίδια επίπεδα: τίποτα ‘καλογυαλισμένο’, όλα επιμελώς (;) ατημέλητα. Συνθετικά δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα, ή πως άκουσα κάτι φοβερά πρωτότυπο, και, εκτός αυτού, το punkometal είδος που αναπαράγουν δεν είναι και η καινοτομία του αιώνα. Όλες οι συνθέσεις του άλμπουμ διακρίνονται από απλότητα ως και απλοϊκότητα, και όσο για τεχνική, ούτε λόγος. Τα παραπάνω, ωστόσο, δε με ‘χάλασαν’, θα έλεγα πως με άφησαν μάλλον αδιάφορη. Αυτό που, όντως, με ‘χάλασε’ ήταν οι στίχοι (που δυστυχώς ακούγονταν με αρκετά μεγάλη ευκρίνεια) του στυλ ‘fuck off and die’ και ‘you’re not just a bitch, you’re a C and a half!’. Η μόδα του οργισμένου punk έχει παρέλθει και τέτοιου είδους στίχοι δεν ακούγονται καν παρωχημένοι: μοιάζουν να γράφηκαν στο πόδι 13χρονου επαναστάτη χωρίς αιτία. Επιπλέον, όταν το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ ονομάζεται ‘Bored to Death’, πώς να μην σε προκαταλάβει;! Ομολογώ πως οι Mongrel δε θα ήταν η μπάντα που θα έβαζα ν’ ακούσω με δική μου πρωτοβουλία. Αναγνωρίζω πως έχουν λάβει πολλές καλές κριτικές και γενικότερα αρέσουν, οπότε δεν είμαι απόλυτη σε αυτά που γράφω, καθώς υπάρχει σοβαρή περίπτωση το όλο ‘ωμό’ concept που με κανέναν τρόπο δε συμβαδίζει με την αισθητική μου, σε άλλους να ταιριάζει. Μόνο σε αυτούς τους τελευταίους θα πρότεινα το ‘Reclamation’!
6/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
