Είναι πραγματικά πολλά τα χρόνια, έξι στο σύνολο, από τότε που κυκλοφόρησε το απερίγραπτο “Sacred Ground”. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά επί Αθηναϊκού εδάφους λίγους μήνες μετά μαζί με τους εκπληκτικούς Noel Rayn. Το 2018 ήρθε το “Out Of Silence II”, η επανηχογράφηση του καλύτερου δίσκου της μπάντας για εμένα και back to back η μπάντα ξαναέρχεται στην Αθήνα, την ημέρα του Αγίου Πατρικίου (17/03), για να παίξουν το χαρακτηριστικό κέλτικο hard rock τους. Καιρός λοιπόν ήταν για τους Dare να κυκλοφορήσουν έναν νέο δίσκο με φρέσκο υλικό, όπου ο λόγος λοιπόν για το “Road To Eden”.
Σε σχέση με τον προκάτοχο του, το “Sacred Ground”, το “Road To Eden” είναι ένα άλμπουμ το οποίο «παίζει μπάλα» στα ίδια χωράφια. Με ρίζες βαθιές να έρχονται από τα “Calm Before The Storm” (1998) & “Beneath The Shining Water” (2004), όπου σε συνδυασμό με την φρεσκάδα του “Sacred Ground” παράγουν μια εξαιρετική κυκλοφορία. Το αντιλαμβάνεσαι ότι θα ακούσεις μια εξαιρετική κυκλοφορία από το εναρκτήριο/πρώτο single “Born In The Storm”, το οποίο διαθέτει μια ξεσηκωτική ατμόσφαιρα για να έρθει το “Cradle To The Grave”, το οποίο είναι λες και βγήκε μέσα από το “Beneath…”. Τρίτο σε σειρά και το κομμάτι που παίζει στο “repeat” είναι το “Fire Never Fades”, ένα κλασσικής κοπής Dare κομμάτι, το οποίο από τις πρώτες νότες που ακούς δεν κάνεις τίποτα άλλο από το σηκώσεις την γειτονιά στο πόδι και να βάλεις το stereo σου να παίζει «στα κόκκινα».
Το ομώνυμο “Road To Eden” είναι ένα κλασσικό κέλτικο hard rock κομμάτι από αυτά που ξέρει πολύ καλά να συνθέτει ο Darren Wharton ενώ το “Lovers And Friends” που ακολουθεί είναι μια απίστευτη μπαλάντα που πολύ θα ήθελαν να την γράψουν/έχουν σε κυκλοφορία τους. Το “Only The Good Die Young” είναι στα ηχοχρώματα του προηγούμενου δίσκου ενώ το “Grace” και το “The Devil Rides Tonight” διακατέχονται έντονα από το συναίσθημα της χαρμολύπης, κάτι το οποίο είναι και σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το “I Always Will” είναι μια ακόμα πολύ καλή σύνθεση όπου την παράσταση κλέβει ο Vinny Burns με τις lead μελωδίες στις κιθάρες. Ο δίσκος κλείνει με το “Thy Kingdom Come”, το οποίο είναι τόσο «ταξιδιάρικο» και σωστά τοποθετημένο στην σειρά αυτή.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ καν στις φωνητικές μελωδίες γιατί ο Wharton είναι «μεγάλος παίχτης» και συνθέτει τις πιο ευκολομνημόνευτες/catchy μελωδίες. Οι κιθάρες του Burns είναι απλά… «φωτιά» και όποιος ξέρει το παίξιμο του, ξέρει τι να περιμένει. Στα πλήκτρα ο Marc Roberts κάνει την δουλειά που πρέπει χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες ενώ στα μετόπισθεν οι Nigel Clutterbuck και Kev Whitehead ακολουθούν και υποστηρίζουν στιβαρά σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα. Στον τομέα της παραγωγής για ακόμα μια φορά έχει γίνει άψογη δουλειά, αφού ακούγονται όλα διαυγή και καθαρά. Με κλειστά μάτια, διεκδικεί από τώρα θέση στα καλύτερα είκοσι άλμπουμ της χρονιάς.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
