Πολύ καλή (αν και με κάποιους ενδοιασμούς) η τέταρτη δουλειά των Φιλανδών Mors Principum Est, οι οποίοι παίζουν melodic death metal με ένα κράμα επιρροών από Dark Tranquility, Kalmah, Scar Symmetry και Norther. Η μπάντα είναι μέρος του κύματος τρίτης γενιάς μπαντών του μελωδικού Death και για λίγο καιρό είχε αυτοανακηρυχθεί το 2005 ο απόλυτος συνεχιστής των Dark Tranquility με το πολύ ιδιαίτερο και ορθόδοξα εξηγημένο (παρά τις ‘καινοτομίες’ του) “The Unborn”. Αυτό το peak ξαναπροσπαθεί να ξαναπιάσει η μπάντα για δεύτερη φορά (η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια ήταν το πολύ καλό “Liberation = Termination του 2007 – ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΣΚΑΤΟ-ΑΜΠΑΛΟ RAVE INTRO) μετά από 5 χρόνια απουσίας και με τελείως διαφορετικό κιθαριστικό δίδυμο (κρίμα γιατί οι προηγούμενοι έσπερναν λίγο περισσότερο). Ο δίσκος συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε μείνει ο προκάτοχος του δηλαδή εξερευνά αυτό το πιο Thrashy στοιχείο που είχε εισάγει και παράλληλα προσπαθεί να δώσει μια άλλη πνοή στις συνθέσεις του φλερτάροντας με πιο πομπώδεις στιγμές που εναλλάσσονται με μελωδικά Thrash riffs (που για κάποιο λόγο είναι και στη μόδα τώρα τελευταία μου φαίνεται). Η έλλειψη των πολύ καλών κιθαριστών μπορώ να πω ότι κάπως καλύπτεται στο τεχνικό κομμάτι αν και φαίνεται να σκάνε λίγο αποκομμένες (σε σχέση πάντα με τα προηγούμενα) από το κομμάτι οι διαφορές lead φαντασίες στη κιθάρα. Τα πλήκτρα/samples της μπάντας κλασσικά σε πολύ ευέλικτο ρόλο όπως πάντα ισορροπώντας ανάμεσα σε trance leadάκια (που έχουν δέσει όχι τόσο άκυρα) και ορχηστρικές ατμόσφαιρες. Συνολικά όμως κάτι λείπει… λίγο flat τέρμα ο δίσκος, λίγο κύκλους συνθετικά αρκετά κομμάτια. Μία μικρή ανωριμότητα στο ύφος του ντεμπούτου της μπάντας που ίσως να ευθύνονται τόσο η εισαγωγή των νέων μελών όσο και η νέα (μικρής απόκλισης) προσέγγιση πλέον της μπάντας, ασχέτως αν ο ήχος είναι τέρμα ομογενοποιημένος. Τα κομμάτια που μου άρεσαν πολύ ήταν το τέρμα old school “Ascension” το “ Destroyer of All” με πολύ μελό πιανιστικό intro , τα “Meadows of Asphodel” και “Dead Winds of Hope” με την καλύτερη δουλειά των κιθαρίστων, και το καλύτερο όλων με riffάρα στο intro “What the Future Holds” Όπως καταλαβαίνετε ο δίσκος παίρνει την ανιούσα προς το τελείωμα με κομμάτια που αγγίζουν το επίπεδο τελειότητας του “The Unborn” αλλά από διαφορετική προοπτική. Προτείνεται σίγουρα στους MeloDeathάδες και αναμένουμε για δουλειά μόνο με κομματάρες στο μέλλον.
8/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
