Progressive metal από Βόρεια Ιρλανδία. Αυτά είναι. Καλά, όχι ότι φημίζεται για κάποιο μεταλλικό είδος, ούτε και ότι κατέχω και πολλά από τη συγκεκριμένη σκηνή (μόνο κάτι Sweet Savage, Waylander, Stormzone και φυσικά τους «καΐλες» τους Gama Bomb αλλά από εκεί και πέρα το χάος) αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με κατενθουσίασε η συγκεκριμένη κυκλοφορία και πραγματικά είναι από τις κυκλοφορίες του 2011 που όχι μόνο αξίζουν μία ακρόαση αλλά πολλές ακροάσεις. Άσε που είναι από αυτές τις δουλειές που κάθε φορά που τις ακούς τις γουστάρεις περισσότερο.
Λοιπόν, τι έχουμε εδώ όμως και είναι τόσο ενδιαφέροντα τα πράγματα; Πρόκειται για μία, φανταστείτε τώρα, μίξη Pagan’s Mind με Symphony X και Dream Theater, χωρίς όμως να υπάρχει το όλο τεχνικοργασμικό υπόστρωμα σε τέτοιο βαθμό αλλά με κυριαρχία της μελωδίας που όμως λοξοκοιτάει αρκετά και σε hard rock μονοπάτια, 80s και 90s κυρίως, και με ρυθμικά που οριακά φλερτάρουν με power metal. Όλα αυτά υπό το φάσμα μίας υποθάλπτουσας χαρούμενης έως χαρουμενιάρικης αύρας που θυμίζει Shadow Gallery. Και όποιος κατάλαβε να μου το πει και εμένα!
Τέλος πάντων, το θέμα σε αυτό το δίσκο δεν είναι να τον περιγράψεις, είναι να κάτσεις να τον ακούσεις να ευχαριστηθείς μελωδικά σολίδια και κάτι ξεγυρισμένες ακουστικές και πιάνα σε κάτι κομμάτια που πραγματικά σε αγαλλιάζουν. Γενικά πολύ ωραίες μελωδίες σε όλα τα κομμάτια, οι οποίες δεν βγαίνουν μέσα από υπερτεχνικά παιξίματα όπως προανέφερα αλλά μέσα από δύσκολες συνθέσεις οι οποίες ενώ δεν τους φαίνεται είναι πολύ καλοδουλεμένες και περίπλοκες σε πολλά σημεία.
Καλούτσικα όλα τα κομμάτια χωρίς όμως τελικά να έχουμε τα hit-άκια που θα απογειώσουν τον δίσκο (όπως και τελικά και στα περισσότερα δισκάκια φέτος, η χρονιά με τα εφτάρια και τα οχτάρια θα έπρεπε να λέγεται το 2011, έχω αρχίσει να το πιστεύω). Για εμένα βέβαια θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλο hit του δίσκου το“Sleep”, αν και πολλοί θα διαφωνήσουν επειδή είναι μπαλάντα αλλά δεν έχει καμμία σημασία, καθώς πέρα του ότι συνθετικά είναι κομματάρα έχει μέσα και μια σολάρα που σβήνει σύμπαντα! Βασικά αυτό και το αμέσως επόμενο που κλείνει και το δίσκο είναι τα αγαπημένα από το δίσκο.
Το μόνο πρόβλημα της μπάντας είναι ότι ενώ η όλη φάση είναι και γαμώ, τα κομμάτια φαίνονται σαν να μην έχουν την αίσθηση της κορύφωσης και εκεί θεωρώ ότι άμα δώσει βάση η μπάντα, δηλαδή να παίξει ακόμα καλύτερα με τις δυναμικές της, θα εξυψωθεί περισσότερο. Και το περισσότερο το λέω γιατί μετά από τις δύο κυκλοφορίες τις αραιά μέσα στη δεκαετία οι Sandstone έχουν μια καταπληκτική ανοδική πορεία. Αναμένουμε τα καλύτερα, είθε ο Limb να ξαναβάλει το χέρι του.
7,5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
[email protected]
