Περίεργοι αυτοί οι Ιταλοί βρε παιδί μου. Οι Nero Di Marte είναι πολύ μακριά από τα ακούσματα μου και δύσκολα θα μπορούσαν με το πρώτο άκουσμα να με εντυπωσιάσουν. Αυτό όμως αποτελεί μια πρόκληση και ένα νέο μουσικό κόσμο εξερεύνησης για εμένα.
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2012 στην Ιταλία. Το 2013 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τίτλο “Nero Di Marte”, ένας δίσκος ο οποίος τράβηξε την προσοχή του μουσικού κόσμου αλλά και του Luc Lemay των Gorguts ο οποίος τους ζήτησε να περιοδεύσουν μαζί τους. Μετά την πολύ πετυχημένη περιοδεία μπήκαν στο studio και κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους δίσκο με τίτλο “Derivae” το 2014. Έχοντας κερδίσει καλές κριτικές και για τα δύο albums, ξαναβγήκαν σε περιοδεία με τους Gorguts και τους Psycroptic.
Έτσι, μετά από πέντε χρόνια μακροχρόνιας δουλειάς και αλλαγών, η μπάντα ολοκλήρωσε τελικά τη συγγραφή και καταγραφή του νέου της άλμπουμ με τίτλο “Immoto” για ακόμα μια φορά στο Studio73 και με τη βοήθεια του ηχολήπτη Riccardo Pasini. Δεν είναι ένας concept δίσκος, καθώς κάθε τραγούδι πηγαίνει σε μια πολύ συγκεκριμένη και μοναδική κατεύθυνση τόσο μουσικά όσο και λυρικά.
Στο πρώτο κομμάτι “Sisyphos” υπάρχουν τόσα πολλά στοιχεία διαφορετικά μαζεμένα που δημιουργούν ένα χαοτικό σύνολο, με την μιζέρια και την επιθετικότητα να κυριαρχεί και με έναν Sean Worrell στα φωνητικά να φλερτάρει με ερμηνείες του αείμνηστου Warrel Dane. Ακολουθεί το “L’Arca”, ένα σκοτεινό σε ατμόσφαιρα κομμάτι και με κάποια πολύ καλά σημεία που μπορούμε να σταθούμε καθώς αξίζει. Δυστυχώς κάπου εδώ και με το δεύτερο κομμάτι να τελειώνει ολοκληρώνεται και ο δίσκος για εμένα, τα μέλη του συγκροτήματος μας δείχνουν μέσα από τις τεχνικά πολύ περίπλοκες συνθέσεις τις γνώσεις τους και την μουσική τους εμπειρία αλλά δυστυχώς περνούν στο απέναντι άκρο και αντί να εντυπωσιάζουν με το παίξιμο τους γίνονται κουραστικοί και επαναλαμβανόμενοι. Το ομότιτλο κομμάτι “Immoto” και το “Semicerchi” που ακολουθούν μου ακούγονται υποτονικά και αδιάφορα χωρίς κάτι το αξιόλογο και σε συνδυασμό με την τεράστια τους διάρκεια με κούρασαν. Έτσι συνεχίζουν και στα τρία εναπομείναντα κομμάτια.
Το “Immoto” είναι ένας δίσκος με επτά τεράστια σε διάρκεια κομμάτια, πραγματικά ατελείωτα για εμένα κατά την ακρόαση τους με μια σκοτεινή ψυχεδελική ατμόσφαιρα να κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος και αν εξαιρέσουμε τα δύο πρώτα κομμάτια που έχουν μια ένταση στην σύνθεση τους τα υπόλοιπα μένουν στο σκοτάδι και σε υποτονικούς ρυθμούς βυθίζοντας τον ακροατή σε έναν όμορφο ύπνο. Οι Nero Di Marte χάθηκαν στην τεχνική τους. Για αυτόν το δίσκο, δύο επιλογές υπάρχουν, είτε θα το αγαπήσεις είτε θα το μισήσεις. Δυστυχώς εγώ ανήκω στην δεύτερη.
4/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
