Σπάνια βρίσκω τον εαυτό μου σύμφωνο με το EPK ενός συγκροτήματος και συνήθως με τον τρόπο που αυτοχαρακτηρίζεται μουσικά. Τα σχήματα και οι δισκογραφικές έχουν βέβαια πάντα μια τάση να υπερβάλουν και να θέλουν να παρουσιάσουν την δουλειά τους ως κάτι το μοναδικό, κάτι το εντυπωσιακό και πάει λέγοντας. Στην περίπτωση των North Of South δέχομαι αμαχητί των όρο extreme progressive metal. Και εξηγούμαι.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο δρόμος μου διασταυρώνεται με το σχήμα από την Ισπανία. Το πνευματικό παιδί του ταλαντούχου Chechu Nos έπεσε πρώτη φορά στην αντίληψη μου το 2018 με το ντεμπούτο του “New Latitudes”. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχήμα έχει επίσης κυκλοφορήσει και ένα EP με τίτλο “The Dogma And The Outsider” το 2019. Ο Chechu παίζει τα πάντα σε αυτόν τον δίσκο ενώ μοιράζεται τα φωνητικά με κάποια πολύ ενδιαφέροντα ονόματα.
Δέχομαι λοιπόν τον όρο extreme progressive metal καταρχάς γιατί σίγουρα υπάρχει μια έμφαση στον πιο ακραίο ήχο εδώ. Εκτός από τα ακραία φωνητικά που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία του δίσκου δεν είναι και λίγες οι εκρήξεις του rhythm section με blast beats ή και riff made-in-Sweden (αν με πιάνετε). Progressive γιατί μπορεί να μην μιλάμε για έναν πολύπλοκο σύνολο στο παίξιμό του αλλά με τόσο έντονο πειραματισμό που απλά θα το αδικούσαμε αν λέγαμε ότι παίζουν «έτσι» ή «αλλιώς». Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός αλλά αν οι Arcturus δεν κουβάλαγαν αυτή την αίσθηση του καρναβαλιού και μας έρχονταν από χώρα της Μεσογείου, θα ηχούσαν σαν τους NOS.
Αξίζει να πω δύο τρία πράγματα για τα κομμάτια του δίσκου. Το άλμπουμ δείχνει τα δόντια του από την αρχή με το πιο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι και τίτλο “A Pinch Of Stardust” στο οποίο ο Chechu ούτε λίγο ούτε πολύ βάζει σε σειρά όλα τα ακούσματα του. Ακολουθεί το “Swim Among The Stars” με την πιο ονειρική του προσέγγιση και την φωνή της Rebecca Stanley (The Mariana Hollow). Αμέσως μετά έχουμε τα δύο από τα πιο ακραία αλλά και πειραματικά κομμάτια του άλμπουμ, το “Soul Cartography” με την φωνή του Tom Englund (Evergrey) και το “Just Fourteen Seconds” με τον δικό μας Σάκη Τόλη (Rotting Christ).
Μέσα σε αυτά τα τέσσερα κομμάτια ο ακροατής έχει ακούσει τα πάντα. Από ακραία blast beats μέχρι flamenco αναφορές. Κάπως έτσι κυλάει και ο υπόλοιπος δίσκος. Παιχνιδιάρικος, πειραματικός, μια δουλειά που αν μη τι άλλο δείχνει ότι ακόμα και πραγματικά ετερόκλητοι ήχοι μπορούν να δέσουν αρμονικά μεταξύ τους. Σαν σύνολο λοιπόν το “The Tides In Our Veins” είναι μια δουλειά που χωρίς υπερβολές και μαγικά τρικ εντυπωσιάζει στο σύνολό της. Πιστεύω ότι άσχετα με τα βασικά σας ακούσματα αξίζει πραγματικά να δώσετε έστω την ευκαιρία της μιας ακρόασης σε αυτό εδώ το άλμπουμ.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
