Τι να το κάνω που είστε παιχταράδες αγόρια μου; Όλα ωραία και όλα καλά αλλά στο τέλος τι μου έμεινε; Μια δουλειά που έχει φτιαχτεί με πολύ μεράκι αλλά δεν μου μίλησε. Και εξηγούμαι.
Οι Maitreya με το ενδιαφέρον και περίεργο όνομα είναι από τον εξωτικό Καναδά. Το σχήμα ξεκίνησε σαν μια ορχηστρική μπάντα και σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου η ένωση τους με τον τραγουδιστή έγινε λόγω ενός…t-shirt. Ε, μην σας τα λέω όλα εγώ, ψαχτείτε και λιγάκι να δείτε τι παίχτηκε (σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αυτό μπορώ να σας το πω). Άρχισαν σαν σχήμα διασκευών και σιγά σιγά έγραψαν δικό τους υλικό. Τέλος, οι τίτλοι των τραγουδιών είναι αυτοί που τα κομμάτια είχαν από την demo τους μορφή και δεν του άλλαξαν ποτέ.
Πάμε όμως στο ζουμί. Progressive metalcore κάπου πήρε το μάτι μου και αν και δεν γνωρίζω αν υπάρχει ένα τέτοιο ιδίωμα σίγουρα η μουσική τους μπορεί να χαρακτηριστεί και με τους δύο προσδιορισμούς. Η βάση τους είναι το metalcore ή το screamcore ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο core υπάρχει (σίγουρα όχι hardcore πάντως). Από εκεί και πέρα είναι τεχνικοί, πολύ τεχνικοί, εκνευριστικά τεχνικοί.
Σας έχω πει την γνώμη μου για όλα αυτά τα progressive συγκροτήματα που παίζουν παπάδες αλλά στο τέλος δεν σου μένει τίποτα, σωστά; Ε, εδώ την ίδια κατάσταση έχουμε αλλά σε έναν πιο ακραίο ήχο. Αλλαγές σε ρυθμούς, γραμμές, γκάζια. Όλα ωραία και όλα καλά. Σίγουρα είναι παιχταράδες. Τι μου έμεινε στο τέλος όμως; Πέρα από πολλά ενδιαφέροντα σημεία δεν μπορώ να σας πω ποιο τραγούδι είναι ποιο και αυτό είναι για εμένα πρόβλημα.
Καταλαβαίνω την ανάγκη τους να παρουσιάσουν τις ικανότητες τους αλλά αυτό εμένα δεν με αγγίζει. Θα προτιμούσα τις συνθέσεις πιο λιτές ή έστω κάποιες από αυτές να έχουν δουλευτεί με τέτοιο τρόπο. Σίγουρα θέλω να δω τι κρύβει το μέλλον για αυτό το σχήμα.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
