Δε θα ξεχάσω που καθόμουν σ’ ένα μπαρ στην Αθήνα και μου έπιασε κουβέντα στο άσχετο ένας Γερμανός: “Εσείς οι Ιρλανδοί είσαστε οι πιο τυχεροί μεταλλάδες” μου είπε. Τον κοιτάω κι εγώ απορημένη, που μας μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού τρομάρα μας (πέρασα πολλά μοναχικά χρόνια στο Δουβλίνο) και τον ρωτάω “Γιατί;”. “Γιατί εσείς έχετε τους Primordial”, μου απαντάει.
Χωρίς αμφιβολία οι Primordial είναι η πιο μεγάλη metal μπάντα της Ιρλανδίας και αυτό το καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο εντός, αλλά κι εκτός της χώρας. Είναι κάτι σαν τους Rotting Christ στην Ελλάδα, και metal να μην ακούς το όνομα τους το έχεις ακούσει. Πόσο δύσκολο όμως ύστερα από τόσα χρόνια επιτυχίας να διατηρήσεις αυτό το όνομα και όχι μόνο, να βελτιώσεις και τη μουσική σου;
Έχοντας να βγάλουν studio album από το 2014, όταν και κυκλοφόρησαν το απίστευτα συναισθηματικό “Where Greater Men Have Fallen”, επιστρέφουν με άκρως προσεγμένη και ψαγμένη δουλειά ονόματι “Exile Amongst Ruins” με εξαιρετικά πρωτότυπα κομμάτια όπως το “To Hell Or TheHangman”, “Stolen Years”, το ομώνυμο “Exile Amongst Ruins”, το “Sunken Lungs”… Δεν τελειώνει αυτή η λίστα. Να επισημάνουμε ότι τα τραγούδια διαρκούν κατά μέσο όρο 8 με 10 λεπτά το κάθε ένα με διαρκείς εναλλαγές και επιρροές από διάφορα είδη μουσικής, και είναι στο σύνολό τους οχτώ.
Μουσικά το “Exile Amongst Ruins” είναι πιο αργό, πιο ατμοσφαιρικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει – είναι όμως και πιο ευθύ, πιο ωμό και πάντα με καλογραμμένο στίχο. Είναι βαρύ και σκοτεινό, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι το ένατο σε σειρά LP της μπάντας (ήρθε η ώρα του πλέον). Ίσως να το λέγαμε και πιο ώριμο, καθώς και το αυτί για να το εκτιμήσει κατάλληλα πρέπει να είναι κι αυτό μουσικά ώριμο. Πολλά νέα παιδιά που περίμεναν ετοιμοπόλεμη προσέγγιση από την πρώτη νότα απογοητεύτηκαν γιατί δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί είναι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό, διαδραματίζει μία ιστορία και η μουσική είναι εκεί για να της δώσει οστά.
Για να συνοψίσουμε, το “Exile Amongst Ruins” οι μισοί το λάτρεψαν και οι άλλοι μισοί όχι και τόσο. Επειδή τον πολύ το μουσακά τον βαριέσαι μετά από 20+ χρόνια, όσο ωραίος και να είναι, κι επειδή το “Where Greater Men Have Fallen” (του οποίου εξέλιξη είναι αυτό εδώ) μου έδωσε κάτι που πολύ μου έλειπε μουσικά, ανήκω στους πρώτους.
9/10
Κλερ Τσιμπουρλά
conguera@gmail.com
