Progressive death metal. Και μόνο που το λες καταλαβαίνεις πως αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα είναι ένας περίπατος στο δάσος για τα αυτιά σου. Οι Sadist μπορεί να μην είναι και το πιο τακτικό συγκρότημα όσον αφορά το δισκογραφικό ραντεβού τους. Από το 1990 που ξεκίνησαν την διαδρομή τους κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά το 1993 (“Above The Light”) και από τότε μας έχουν χαρίσει μόλις 8 στο σύνολο άλμπουμ (ένας δίσκος κάθε 3,5 χρόνια για τον OCD μέσα σας) με αρκετά κενά από το 2000 και μετά και τελευταίο δίσκο τους πίσω στο 2015 με το “Hyaena”.
Τρία χρόνια μετά λοιπόν χτυπούν με τον νέο τους δίσκο “Spellbound”. Εδώ έχουμε μια στροφή προς μια πιο soundtrack-ική νοοτροπία για το σχήμα. Στα 37 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος το συγκρότημα αναπτύσσει στο μέγιστο τις γνωστές σε όλους συνθετικές και εκτελεστικές ικανότητες τους. τα πλήκτρα δημιουργούν μια φοβερή ατμόσφαιρα ενώ το μπάσο πραγματικά κεντάει με τον ζεστό του ήχο.
Υπάρχει αρκετή μελωδία με την μορφή όμως κυρίως αρμονιών που παράγουν οι κιθάρες, τρανταχτό παράδειγμα το κομμάτι “Frenzy”. Οι Sadist παίζουν παπάδες όμως τα πάντα είναι αρμονικά δεμένα μεταξύ τους. Ένα σχήμα το οποίο δεν έχει ανάγκη να αποδείξει το πόσο καλά μπορεί να παίξει και γράφει λογικά σε διάρκεια κομμάτια τα οποία δεν κουράζουν τον ακροατή.
Αν η διάρκεια του “Spellbound” σας φαίνεται μικρή εγώ μπορώ να πω ότι είναι «όσο πρέπει». Υπάρχει τόση πληροφορία για τον ακροατή να αφομοιώσει που πιστεύω μεγαλύτερη διάρκεια μάλλον θα λειτουργούσε ενάντια στο σύνολο. Προσωπικά απόλαυσα τον δίσκο περισσότερο ακούγοντας τον με ακουστικά μιας και μπόρεσα να πιάσω όλες τις μικρολεπτομέρειες στο παίξιμο των Sadist.
Άλμπουμ σαν το “Spellbound” δεν βγαίνουν κάθε μέρα και δεδομένα δεν είναι για τον «μέσο» ακροατή. Είναι ένας απαιτητικός δίσκος που ανταμείβει όποιον επενδύσει χρόνο σε αυτόν.
Μιχάλης Νταλάκος
