Είναι δύσκολο να χωρέσει ο νους μου ότι υπάρχουν μπάντες, η πορεία των οποίων μέσα στις δεκαετίες είναι κάτι πολύ παραπάνω από αξιοπρεπέστατες αν όχι και αψεγάδιαστες, οι οποίες φτάνουν να κυκλοφορούν το εικοστό τρίτο ολοκληρωμένο τους album. Μέσα σε αυτό τον τρομακτικό αριθμό, στην περίπτωση των Saxon δεν θα βρεις πασαλείμματα, δεν θα βρεις δίσκους επανάπαυσης σε δικαιωματικές δάφνες, δεν θα βρεις κακούς ή άνοστους δίσκους.
Σαφώς όλοι μας έχουμε αγαπημένους δίσκους και περιόδους στην καριέρα τους, σαφώς και κάποιοι δίσκοι είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους, κακό δίσκο όμως δεν έβγαλαν και κάτι μου λέει πως μέχρι το τέλος, δεν θα βγάλουν. Μέσα σε είκοσι τρεις κυκλοφορίες λοιπόν, τι καινούργιο θα μπορούσε να προσφέρει το “Carpe Diem”;
Αρχικά, το “Carpe Diem” έχει στρόγγυλα δέκα κομμάτια, δέκα απολύτως κλασικά Saxon κομμάτια. Ο δίσκος ισορροπεί πολύ όμορφα ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν όσον αφορά τον ήχο της μπάντας, με ματιές στις πιο rock n roll φάσεις τους όπως βέβαια και στον ήχο που τους χαρακτηρίζει την τελευταία μιάμιση τουλάχιστον δεκαετία. Με αυτόν τον «διαχωρισμό» θα προσπαθήσω να μεταφέρω αυτό που εγώ τουλάχιστον εισέπραξα.
Αρχής γενομένης το ομότιτλο κομμάτι, πόσο πιο αντιπροσωπευτική μέσης 90/αρχές 00 σύνθεση να ζητήσει κανείς; Ατόφιο, τσαμπουκαλεμένο rock n roll, της υψηλότερης ποιότητας. Στα ίδια πλαίσια και το “Dumbusters”, απόλυτα ρυθμικό, με καλπάζον μπάσο και φοβερή ενέργεια. Δεν γίνεται ρε παιδί μου να κρατήσεις είτε κεφάλι είτε πόδι ακούνητο. Ανθεμικό αλλά εξίσου στο ίδιο rock n roll σκεπτικό το “Remember The Fallen” με την κλασική «απλωμένη» σε θέμα riff τακτική. Στα ίδια λίγο πολύ πλαίσια κινούνται και τα “All For One”, “Living For The Limit” όπως και το πιο βαρύ και mid-tempo “Black Is The Night” με τις εκπληκτικές φωνητικές γραμμές και το ανατριχιαστικό σημείο στα μισά του κομματιού.
Οι υπόλοιπες συνθέσεις κοιτάνε προς την τελευταία περίοδο της μπάντας με το “Age Of Steam” που έρχεται δεύτερο στο tracklist, ακριβώς μετά το ομότιτλο, να σε χτυπάει ενδιάμεσα στα μάτια με το εκπληκτικό του riff. Για το “Pilgrimage” θα έπρεπε να γραφτεί ένα άρθρο ξεχωριστά. Όλη η ουσία των Saxon, η διαχρονικότητα τους, τα αποκλειστικά και χαρακτηριστικά χρώματα του ήχου και της ταυτότητας τους, όλα εν έτει 2022. Δεν περιγράφεται αυτή η σύνθεση, τουλάχιστον για εμένα είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορώ να μεταδώσω με λόγια, η καρδιά και τα αισθήματα λειτουργούν εδώ, όχι τα αυτιά.
Σε απόλυτη αρμονία με τον προηγούμενο τους δίσκο κινείται το “Super Nova”. Σεμιναριακό riff στο refren, για να μαθαίνουν οι νέοι και μπας και κλέψουν τίποτα οι παλιοί και θυμηθούν πως γίνεται. Την ίδια «μυρωδιά» κουβαλάει και το “Lady In Grey” που φέρνει στο μυαλό λίγο από “Secret Of Flight” και “Nosferatu”. Μεσσαίων ταχυτήτων κομμάτι, με πάρα πολύ όμορφες μελωδίες στην φωνή και για ακόμα μία φορά εξαιρετικά riff.
Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά γεννάνε πορωτικά και πιασάρικα riff με το κιλό, με όλα να είναι οικεία στο αυτί, ταυτόχρονα όμως εντελώς καινούργια. Αστείρευτη πηγή πραγματικά, φυσικά με όλα τα κλισέ τους να δίνουν το παρόν, αλλά ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια, τόσα κομμάτια, να εξακολουθούν να έχουν όχι τόσο γενικότερα έμπνευση, όσο αξιοζήλευτα riff. .Και άλλες μπάντες που μετράνε τα χρονάκια των Saxon στο κουρμπέτι, εξακολουθούν να έχουν μια κάποια ποσότητα έμπνευσης, αλλά δεν βαράς και το κεφάλι σου στον τοίχο με τα riff σε κάθε ένα κομμάτι. Τούτοι δεν έχουν ανταγωνισμό, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα.
Συνοπτικά, έχει κάτι να προσφέρει το “Carpe Diem” τόσο στην καριέρα της μπάντας όσο και στον ακροατή; Εννοείται πως ναι. Ο δίσκος προσφέρει καταπληκτικές ερμηνείες και μελωδίες, μερικές συνθέσεις διαμάντια που πραγματικά αξίζουν μια θέση δίπλα στα κλασικά τους κομμάτια. Όλοι τους αποδίδουν απίστευτα, ο «δεύτερος» κιθαρίστας τους (γελάνε μέχρι και τα μπετά) Doug Scarratt ξεσαλώνει σε αυτό το album, ο Nigel Glockler περνάει δεύτερη νιότη και ο Biff… Μόνο δέος για την φωνή αυτού του ανθρώπου.
Στο “Carpe Diem” λοιπόν, αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι οι Saxon προσπαθούν να «αδράξουν την μέρα». Όσο ακόμα το σώμα τους μπορεί (ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές ο Biff κλείνει αισίως τα 71 του χρόνια), γιατί η ψυχή τους πάει σβάρνα. Και τα καταφέρνουν με αξιοπρέπεια πάνω από όλα και περίσσια χάρη. Φοβάμαι την ημέρα που θα ξημερώσει χωρίς αυτούς στην μουσική μας.
8,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
