Oι Scar Of The Sun πέρυσι κυκλοφόρησαν το πάρα πολύ καλό δεύτερό τους άλμπουμ “In Flood”, πέντε χρόνια μετά από το επίσης καλό “A Series Of Unfortunate Concurrencies”. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη και την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον τραγουδιστή της μπάντας Terry Nika, ο οποίος μίλησε εφ’όλης της ύλης για το συγκρότημα και φυσικά για το επερχόμενο live της 1ης Απριλίου στο An Club.
Καλησπέρα Terry. Είσαι καλά ;Έχουμε να πούμε διάφορα πραγματάκια, όπως για τα δύο άλμπουμ των Scar Of The Sun, για το επερχόμενο live που έρχεται στη 1 Απρίλη στο An Club που θα παρουσιάσετε το δίσκο “In Flood” και άλλα κομμάτια σας βέβαια και φυσικά για όλα τα υπόλοιπα που αφορούν το συγκρότημα και φυσικά για μουσική, κάτι για το οποίο χαίρομαι ιδιαίτερα.
Καλησπέρα Πέτρο, όλα καλά!
Για πρώτη ερώτηση, για να μάθουν περισσότερα όσοι δε σας γνωρίζουν, έχω την εξής. Πότε σχηματίστηκε το συγκρότημα. Και αν υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στην αρχή.
Σαν ιδέα υπήρχε στο μυαλό μου το σχήμα την περίοδο του 2005, απλά σαν μπάντα κανονική και full ξεκίνησε το 2007, όπου τότε βρέθηκαν όλα τα μέλη τουλάχιστον της πρώτης σύνθεσης και φτιάξαμε αυτό που είχα στο μυαλό μου αρχικά. Δυσκολίες άπειρες εννοείται στο ξεκίνημα μιας μπάντας.
Λογικό, σε όλα τα συγκροτήματα είναι κάπως έτσι, υπάρχουν δυσκολίες στην αρχή.
Βέβαια, εδώ οι Iron Maiden για παράδειγμα, μέχρι να καταλήξουν είχαν αλλάξει τόσα μέλη. Κυρίως στην αρχή ψάχνεις και ζορίζεσαι πάρα πολύ γιατί δεν έχεις και το όνομα να προσελκύσεις κάποιον έτσι ώστε να δείξεις ότι έχεις κάτι να πεις. Στην αρχή «πρέπει» όλοι να πιστέψουν σε κάτι το οποίο δεν υπάρχει ακόμα στην ουσία, κατάλαβες.
Ναι ισχύει και είναι και δύσκολο μέχρι να γνωρίσει ο κόσμος ποιο είναι το συγκρότημα, τι παίζει κλπ,κλπ. Έρχεστε από μία ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Σουηδούς Manimal και τους Firewind. Πες μου κάποια πράγματα από εκεί. Αρχικά, πώς πήγε η περιοδεία.
Η περιοδεία αυτή ήταν μακράν η πιο πετυχημένη που έχουμε κάνει σαν Scar Of The Sun, τόσο από πλευράς ανταπόκρισης του κόσμου όταν είμαστε στη σκηνή και όταν φεύγαμε από τη σκηνή όπου ερχόταν και μας μιλούσαν και μας εξέφραζαν το πόσο τους άρεσε αυτό που είδαν. Από άποψη πωλήσεων, όπου κατορθώσαμε να πουλήσουμε όλα μας τα CD στα 13 live πράγμα το οποίο δεν είναι εύκολο τη σήμερον ημέρα για ένα συγκρότημα το οποίο ανοίγει τη συναυλία, είναι το πρώτο συγκρότημα που παίζει και που δεν θα δει όλος ο κόσμος καθώς έρχεται σιγά σιγά. Παρόλα αυτά εμείς πήγαμε πολύ καλά, γενικά το tour πήγε πάρα πολύ καλά και το καλό ήταν ότι υπήρχαν και πάρα πολύ καλές σχέσεις μεταξύ των συγκροτημάτων, γιατί ok εντάξει τους Firewind τους ξέραμε, είναι πάρα πολύ φίλοι μας έτσι κι αλλιώς, προέκυψαν όμως και οι Manimal, πολύ ζεστά άτομα, παρόλο που είναι Σουηδοί και συνήθως οι Σουηδοί είναι πιο ψυχροί στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Ενδεχομένως να υπήρχε και διαφορετική επικοινωνία στο δικό σας συγκρότημα.
Ναι. Παρόλα αυτά ήταν φιλικότατοι, βοηθούσαν πάρα πολύ και αυτοί όπως και εμείς που προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε όπου μπορούσαμε, οπότε η παρέα όλη ήταν καταπληκτική.
Οπωσδήποτε είναι ένα βήμα παραπάνω όταν βλέπεις ότι και η ανταπόκριση του κόσμου είναι πάρα πολύ καλή και οι σχέσεις με τα συγκροτήματα που παίζουνε. Σε ποιες χώρες παίξατε;
– Λοιπόν, ξεκινήσαμε από Αγγλία, τα πρώτα έξι live ήταν εκεί και ήταν η πρώτη φορά για εμάς που παίξαμε στην Αγγλία, μετά συνεχίσαμε Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία, Γερμανία, Βέλγιο.
Μείνατε κυρίως στην κεντρική Ευρώπη δηλαδή.
– Ναι, όταν μιλάμε για ευρωπαϊκά tour κυρίως έχουν να κάνουν με την κεντρική Ευρώπη. Η Αγγλία συνήθως είναι ένα tour μόνη της και οι σκανδιναβικές χώρες επίσης ένα tour μόνες τους όπως επίσης και οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης που αποτελούν συνήθως όλο το κομμάτι για να κάνει, ξέρεις, ένα μαζεμένο tour σε αυτές τις χώρες. Οπότε επειδή η κύρια αγορά του metal είναι η κεντρική Ευρώπη πάντα κοιτάς πρώτα να παίξεις περισσότερο εκεί πέρα.
Είναι πάντως πολύ ευχάριστο όταν ένα συγκρότημα δεν έχει κυκλοφορήσει σίγουρα πολλούς δίσκους, σαν κι εσάς, όταν έχει προλάβει ήδη στο δεύτερο του δίσκο να γυρίσει τόσα μέρη, να δει άλλα πράγματα και να πάρει εννοείται πολλές εμπειρίες. Πες μας τώρα, εάν έχεις να μοιραστείς μαζί μας κάποιο σκηνικό, κάποιο γεγονός που να ξεχώρισε από το touring. Και αν βέβαια υπήρχε κάποιο αστείο γεγονός, με μία δόση παραπάνω από χιούμορ.
Σίγουρα ξεχωριστό γεγονός ήτανε ότι στην Ουγγαρία παίξαμε σε ένα ποταμόπλοιο το οποίο ήταν σταθμεμένο-αραγμένο μόνιμα σε ένα σημείο συγκεκριμένο και υπήρχαν σταθερές γέφυρες για να μπεις. Όπως το λες και όπως το είδαμε ακούγεται μικρός ο χώρος, αλλά κάθε άλλο, ήταν από τους μεγαλύτερους χώρους που παίξαμε, είχε χωρητικότητα 1000 άτομα εύκολα. Ήταν και το live που είχε τον περισσότερο κόσμο από όλο το tour και οι αντιδράσεις των Ούγγρων ήταν πολύ δυνατές αλλά το όλο σκηνικό του live μέσα στο ποταμόπλοιο ήτανε φανταστικό όπως και η υποδοχή που είχαμε από τους Ούγγρους που μας φτιάξανε παραδοσιακά ουγγρικά φαγητά, οι καμπίνες ήταν το backstage, ήταν φανταστικό το σκηνικό. Τώρα για αστείο περιστατικό, θα πω κάτι που τώρα είναι αστείο, τότε δεν ήταν καθόλου αστείο όταν συνέβη, όπως ξέρουν οι περισσότεροι, η Αγγλία έχει πρίζες διαφορετικές από τις ευρωπαϊκές Σε όλο λοιπόν το tour κάναμε ένα κολπάκι που μπορείς να κάνεις όταν έχεις ευρωπαϊκές πρίζες και να βάλεις μέσα τις δικές μας και να λειτουργήσουν χωρίς να χρειαστεί να βάλεις τις αγγλικές. Εγώ λοιπόν εκείνη την ημέρα αποφάσισα να κάνω νωρίς μπάνιο και προσπάθησα να βάλω το πιστολάκι σε μια από αυτές τις πρίζες για να στεγνώσω τα μαλλιά μου, τέλος πάντων δυσκολεύτηκα Προσπαθούσα αφού τελείωσα να βγάλω το πιστολάκι από την πρίζα, αυτό δεν έβγαινε με τίποτε, έρχεται ο κιθαρίστας μας να βοηθήσει, δεν μπορούμε να βγάλουμε το πιστολάκι. Μετά από λίγο τραβώντας, ξεκολλάει όλη η πρίζα από τον τοίχο και επειδή έχουν τη δυνατότητα να κλείνεις το ρεύμα οι αγγλικές πρίζες, κλείνουμε το ρεύμα και λέμε «τώρα θα τη βγάλουμε» και κάνουμε μια βλακεία τέλος πάντων βάζουμε ένα μαχαίρι και ακούγεται ένας θόρυβος («παφ»).
Αυτό με το μαχαίρι δε πρέπει να ήταν και πολύ καλό!
Δεν ήταν καθόλου έξυπνο βασικά! Εμείς επειδή κλείσαμε το ρεύμα νομίζαμε ότι ήταν όλα οκ. Αποτέλεσμα ήταν να πέσει όλο το σύστημα security στο κτίριο, πέφτει το μηχάνημα το οποίο κόβει εισιτήρια, πέφτει το internet, πέφτει ο θερμοσίφωνας και δεν είχαν οι άλλοι να νερό να κάνουν μπάνιο, με λίγα λόγια το μισό κτίριο έμεινε χωρίς ρεύμα και χωρίς υπηρεσίες για να λειτουργήσει για live, δηλαδή παρά τρίχα να ακυρωθεί το live. Παρόλα αυτά το live έγινε, εντούτοις κανένας δε μπορούσε να μπει στο internet να κάνει τη δουλειά του ή να κάνει μπάνιο με ζεστό νερό. Εγώ εντάξει, ήμουν σε τραγική κατάσταση γιατί μίλησα με τον tour manager και τον manager του χώρου και μου είπαν ότι είναι παίζει το ενδεχόμενο να χρειαστεί να πληρώσω 2000 λίρες για να φτιαχτεί όλο αυτό το πράγμα. Η κατάσταση ήταν τραγική, οι άλλοι γελούσαν βέβαια, αλλά όταν πήγαν να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό σταμάτησαν και αυτοί να γελάνε και με έβριζαν! Μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν έχει έρθει κάποια λυπητερή οπότε μάλλον τη γλύτωσα! Αλλά, όλος ο κόσμος γελούσε μαζί μου εκείνο το βράδυ και όταν ανέβηκα στη σκηνή να παίξω ένιωθα λες και έχει πεθάνει συγγενείς μου. Και άρχισαν μετά τα αστεία του στυλ, «κάψαμε απόψε το Σαουθάμπτον» και τέτοια πράγματα, ξέρεις. Αυτό ήταν μία στιγμή που τώρα τη σκέφτομαι και έχει πλάκα, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε καθόλου πλάκα!
Όταν βρίσκεσαι σε τέτοια θέση και με τη σοβαρότητα της κατάστασης δεν είναι καθόλου αστείο, εννοείται ότι είναι διαφορετικό άμα το συζητάς μετά από πάρα πολύ καιρό. Ήρθε η ώρα Terry να ξεκινήσουμε να μιλάμε για το live του Σαββάτου, το οποίο και είναι το πρώτο σας επί ελληνικού εδάφους μετά από καιρό. Πες μου λίγα λόγια για αυτό. Από πότε έχετε να κάνετε live σε ελληνικό stage;
Όντως έχουμε πολλά χρόνια να παίξουμε live στην Ελλάδα, έχουμε να παίξουμε από το 2013 που είχαμε ανοίξει για τους Katatonia στο Gagarin, έκτοτε επειδή ετοιμάζαμε τον καινούριο μας δίσκο και επειδή είχαμε περιοδεύσει και στο εξωτερικό καθυστερήσαμε να ξαναπαίξουμε, για αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πολύ ιδιαίτερο live για παρουσίαση και του δίσκου, αλλά φυσικά θα παίξουμε και κομμάτι από τον παλαιότερο, τον πρώτο μας δίσκο και θα παίξουμε και κομμάτι από τον καινούριο μας δίσκο, το οποίο είναι κάτι που δε το ξέρει ο περισσότερος κόσμος.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον αυτό και νομίζω ότι είναι αρκετά πιο σημαντικό που παίζετε κομμάτια και από τον πρώτο δίσκο ώστε αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μεγάλη επαφή με το συγκρότημα να γνωριστούν και με το υλικό του πρώτου δίσκου.
Από τη στιγμή που είμαστε οι headliners αυτού του live αναγκαστικά θα πρέπει να παίξουμε και κομμάτια του πρώτου δίσκου, όπως καταλαβαίνεις δύο δίσκους έχουμε όλους κι όλους! Οπότε δε μας έπαιρνε καν να μη παίξουμε. Από την άλλη θα είναι ένα εορταστικό event για εμάς, με κομμάτια και από τους δύο δίσκους συν το έξτρα κομμάτι και θα έχουμε την τιμή να έχουμε μαζί μας τον Μάριο Ηλιόπουλο από τους Nightrage, ένα συγκρότημα το οποίο στη μπάντα όλοι μας λατρεύουμε και έχουμε επηρεαστεί μουσικά. Ο Μάριος θα παίξει μαζί μας δύο κομμάτια, το ένα είναι το καινούριο κομμάτι από το νέο δίσκο και θα παίξουμε και ένα κομμάτι Νightrage προφανώς πάλι μαζί με το Μάριο. Από εκεί και πέρα, έχουμε επίσης την τιμή να έχουμε δύο πολύ καλές επίσης, ελληνικές μπάντες να παίξουνε μαζί μας, οι Serenity Broken οι οποίοι θα ανοίξουνε το live και οι EIEN. Δύο συγκροτήματα που κινούνται στο μοντέρνο χώρο του metal θα έλεγα, οι Serenity Broken και με κάποια λίγο πιο alternative metal στοιχεία. Είναι ένα πακέτο που εγώ προσωπικά θα έλεγα είναι δελεαστικό συν όλα αυτά που θα παίξουμε εμείς και με το Μάριο, νομίζω ότι είναι ένα event που αξίζει κάποιος να δώσει μία ευκαιρία να δει και να ακούσιε κάποιες μπάντες. Ξέρω ότι γίνονται πάρα πολλά live στην Ελλάδα και στην Αθήνα πλέον, αλλά αυτό είναι ιδιαίτερο πακέτο που ο κόσμος δε χάσει καθόλου αν έρθει να το δει
Πες μας λίγα λόγια ακόμα για τα συγκροτήματα αυτά.
Οι Serenity Broken έχουν και κάποια πιο grunge στοιχεία και αυτό το alternative στοιχείο. Μου άρεσε αυτό το πράγμα, γιατί διαφοροποιούνται ξέρεις, από το κλασικό heavy metal και θέλαμε μπάντες που να έχουν κάτι διαφορετικό και ενδεχομένως πιο μοντέρνο, πιο σύγχρονο στη μουσική τους. Αυτός ήταν και από τους λόγους που τους προτείναμε να παίξουν και χαιρόμαστε που θα είναι το Σάββατο μαζί μας. Τους ΕΙΕΝ τους θυμάμαι από αρκετά παλιά, είχα διαβάσει στην ελληνική σκηνή του Metal Hammer κάποια πράγματα για αυτούς. Και ο κιθαρίστας μας ο Αλέξης είχε επαφή με τα παιδιά. Μου άρεσε από τότε που είχαν αυτή τη μοντέρνα αισθητική. Μου κάνει εντύπωση και το όνομά τους, μου είχε φανεί πολύ ωραίο που έχουν το «1» αντί για “I” παρόλο που είναι κάτι απλό. Από εκεί και πέρα, αυτό που έχω να σου πω είναι ότι επειδή τα παιδιά έρχονται στο στούντιο και κάνουνε τις πρόβες τους, τους ξέρω τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια και έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση. Μάλιστα με τον τραγουδιστή τους το Μιχάλη έχουμε και την ίδια δασκάλα φωνητικής, Χρύσα Τζανταμπάση! Συνεννοούμαστε απόλυτα, μια χαρά παιδιά, καλοί μουσικοί και ένα πράγμα που παίζει σημαντικό ρόλο σε ένα συγκρότημα ελληνικό ή ξένο, έχουν πολύ καλή αισθητική συνθετικά και παικτικά. Το συζητούσαμε καιρό αν θα κάνουμε κανένα live μαζί και να τελικά που έφτασε η ώρα. Επίσης συζητάμε, σε πρώιμο στάδιο βέβαια, μήπως κατορθώσουμε να παίξουμε κάποια live εκτός Αθήνας, σαν πακέτο και με κάποια τοπική μπάντα.
Οπωσδήποτε, το γεγονός ότι θα παίξετε κομμάτια καινούρια, από το τρίτο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει το καθιστά ακόμα πιο σημαντικό και ενδιαφέρον και σίγουρα είναι ενδιαφέρον, επειδή έχω ακούσει υλικό από τα άλλα δύο συγκροτήματα, το ότι θα έρθει ο κόσμος, θα ακούσει καινούριες μουσικές που πολύ πιθανόν να του αρέσουν κλπ. Τώρα θα περάσω σε μία λίγο διαφορετική ερώτηση που έχει να κάνει με το συγκρότημα. Η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα και η πρώτη φορά που σας είχα δει, ήταν το 2011, στην πολύ χαρακτηριστική βραδιά που παίξατε ως support για τους θρυλικούς και αγαπημένους Paradise Lost που γιόρταζαν την επετειακή επανακυκλοφορία του επίσης θρυλικού Draconian Times. Αν έχεις να μοιραστείς κάτι που θυμάσαι από εκείνη την εποχή.
Καταρχήν θυμάμαι ότι όταν έμαθα ότι όντως θα ανοίξουμε, έκανα τούμπες από τη χαρά μου, διότι για πάρα πολλά χρόνια οι Paradise Lost ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα και όπως καταλαβαίνεις το να φτάσει η στιγμή να ανοίξεις με τη μπάντα σου για το αγαπημένο σου συγκρότημα είναι ένα από τα όνειρα που δε μπορώ να πω ότι εκπληρώθηκε αλλά μπορώ να πω ότι ούτε καν το φανταζόμουν όταν ξέρεις, άκουγα το “Draconian Times” ή το “One Second”. Αυτά τα πράγματα δε τα φαντάζεσαι καν και ξαφνικά συμβαίνει να ανοίγεις για τους Paradise Lost. Τεράστια χαρά και τιμή προφανώς, από εκεί και πέρα αυτό που θυμάμαι είναι ότι εγώ προσωπικά ήμουνα «lost in space» σε όλο αυτό το διάστημα από τη χαρά που είχα. Τo live ήταν πάρα πολύ μεγάλο, έγινε στο Fuzz και ήτανε sold out, είχε γύρω στα 1600 άτομα. Μέχρι τώρα είναι το μεγαλύτερο live που έχουμε παίξει από άποψη κόσμου. Είχαμε κάποιες τεχνικές δυσκολίες γιατί είχαμε πολύ λίγη ώρα, είχαμε μόνο μισή ώρα να στήσουμε όλο το stage και να κάνουμε και soundcheck οπότε δεν είχαμε την άνεση να ετοιμάσουμε τον ήχο μας όπως ακριβώς θέλαμε αλλά εντάξει, έτσι είναι αυτά τα πράγματα, απλά πρέπει να βαδίσεις με τα προβλήματα. Θυμάμαι ότι με το που τελειώσαμε και βγήκαν οι Paradise Lost ήμουνα στο πλάι της σκηνής και ούρλιαζα και τραγουδούσα τα τραγούδια ένα ένα γιατί το “Draconian Times” είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ προφανώς.
Εντάξει, πραγματικά σε καταλαβαίνω γιατί και εμένα είναι αγαπημένη μου μπάντα και ήταν το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από αυτούς και αγάπησα μετά από λίγο καιρό. Σίγουρα κορυφαία στιγμή για ένα συγκρότημα όπως οι Scar Of The Sun, να ανοίγουν για το αγαπημένο τους συγκρότημα Δε το συζητάμε αυτό, πρέπει να είναι από τις κορυφαίες σας στιγμές.
Μία από τις δύο-τρείς κορυφαίες στιγμές σαφέστατα.
Στο live του Σαββάτου θα εμφανιστεί μαζί σας και ο Μάριος Ηλιόπουλος, ο κιθαρίστας από τους Nightrage. Πες μας για τη συνεργασία σας.
Είμαστε πολύ φίλοι με το Μάριο. Η γνωριμία μας ξεκίνησε το 2005 περίπου. Το γνώρισα στην Αγγλία όπου ζούσα τότε και στη συνέχεια αφού το γνώρισα ξεκίνησα να δουλεύω στην εταιρία Century Media, στην οποία ήτανε τότε οι Nightrage, κρατήσαμε επαφή εξ αρχής και κάναμε – όποτε βρισκόμασταν παρέα – και μας έκανε επίσης την τιμή να συμμετάσχει σε ένα solo στο πρώτο κομμάτι ,“Disposable”, που ανοίγει τον πρώτο δίσκο, το οποίο το ηχογράφησε μάλιστα δύο φορές, μία όταν κάναμε το demo και μία όταν κάναμε το δίσκο πάλι. Ο άνθρωπος μπήκε στη διαδικασία αυτή αντί να μας πει «πάρτε το μια χαρά είναι» πήγε και το ηχογράφησε δεύτερη φορά.
Λογικό, αν θες να γίνουν κάποια πράγματα πιο σωστά και να μην είναι σε μορφή demo, εννοείται αυτό.
Σίγουρα, απλά θέλω να σου πω, ότι θα μπορούσε εύκολα να μας πει «οκ παιδιά καλό είναι το solo πάρτε το». Αλλά ο Μάριος καμία σχέση με αυτό, πήγε μάλιστα στα Friedman studios με τον Nordstorm και έγραψε το solo και μας το έστειλε, το οποίο είναι ένα φανταστικό solo κατά τη γνώμη μου.
Ναι ναι, είναι πάρα πολύ ωραίο από ότι θυμάμαι, εξαιρετικό κομμάτι, πολύ καλός και ο πρώτος δίσκος.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Από εκεί και πέρα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και έφτιαξα το στούντιο ηχογραφήσεών μου, μάι από τις πρώτες δουλειές που έκανα ήταν να ηχογραφήσω ένα δίσκο των Nightrage, το “Insidious”, στη συνέχεια το Σεπτέμβρη που μας πέρασε ηχογράφησα και τον τελευταίο δίσκο των Nightrage ο οποίος κυκλοφορεί την Παρασκευή πριν το live μας, 31 Μαρτίου, λέγεται “The Venomous” και είναι ένας καταπληκτικός δίσκος και αυτός, Πιθανόν να υπάρχει και στο live αν θέλει να τον αγοράσει κάποιος. Όπως καταλαβαίνεις, έχω δουλέψει πάρα πολύ με το Μάριο, μάλιστα έμενε και στο στούντιο επειδή δεν είναι από Αθήνα, πράγμα που κάνει όταν ηχογραφούμε μαζί. Έχουμε περάσει άπειρες ώρες συζητήσεων, ηχογραφήσεων και δουλειάς μαζί. Μας βοηθάει πάρα πολύ και σαν μπάντα, δηλαδή προσπαθεί και αυτός να κάνει ότι μπορεί για να μας βοηθήσει και έχουμε μία φανταστική σχέση γιατί είναι ένα καταπληκτικό παιδί και ψυχή και όλα αυτά εκτός από επίσης καταπληκτικός κιθαρίστας και φοβερός συνθέτης.
Οπότε έχετε γίνει σίγουρα πολύ καλοί φίλοι, με μία πολύ καλή σχέση. Ήταν μία πληροφορία αυτή, πιο “inside”, την οποία δε γνώριζα, για την ηχογράφηση των δύο αυτών άλμπουμ. Θα ήθελα να μου πεις για τις συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, που υπάρχουν στα άλμπουμ και στις περιοδείες.
– Η μπάντα ξεκίνησε με σκοπό να κάνουμε κάτι σοβαρό, είχαμε κάποιους φίλους όπως το Μάριο και αποφασίσαμε να προτείνουμε σε κάποιους φίλους να συνεισφέρουν στη μουσική μας. Βέβαια ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να μπορέσουν να προσαρμοστούν στην αισθητική τη δική μας, δε θέλαμε ας πούμε να κάνουμε ένα κομμάτι Nightrage για να παίξει ο Μάριος ή ένα κομμάτι Septic Flesh για να βάλουμε το Χρήστο Αντωνίου μέσα, θέλαμε να αποτελέσουν μέρος του project και να μην ακούγεται κάτι ξεκάρφωτο. Επειδή λοιπόν μέσω της Century Media και του αρχικού μας ντράμερ του Αχιλλέα που είχε κάνει ένα video για τους Dark Tranquillity, το “Monohromatic Stains”, ξέραμε τα παιδιά από τους Dark Tranquillity, όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τα φωνητικά για το “Ode To A Failure”, μου ήρθε η ιδέα να προτείνουμε στο Mikael Stanne να τραγουδήσει και δέχθηκε κατευθείαν, οπότε είχαμε την τιμή να τον έχουμε στα φωνητικά σε ένα κομμάτι για τον πρώτο δίσκο. Είχαμε και το solo του Μάριου, επίσης ήτανε ένα κομμάτι που είχα γράψει εγώ με σκοπό να έχει συμφωνικά στοιχεία μέσα και αυτό είναι το “Gravity” όπου έκανα κάποια πράγματα εγώ, τα έφερα μέχρι ένα σημείο και σκέφτηκα ότι για να τελειοποιηθεί αυτό ένας είναι ο άνθρωπος στον οποίο πρέπει να απευθυνθώ και αυτός είναι ο Χρήστος Αντωνίου από τους Septic Flesh όπου όντως του έδωσα το κομμάτι και αυτά που είχα κάνει μέχρι τότε και μας έφερε πίσω μία απίστευτη ορχήστρα που παίζει πίσω από το “Gravity”. Και φυσικά ο Μπάμπης ο Κατσιώνης, από τους καλύτερους φίλους της μπάντας και δικός μου προσωπικά, συμμετέχει στον πρώτο δίσκο στο “8th Ocean Ride”, στο “Enemies Of Reason” από το δεύτερο, αλλά και στον καινούργιο! Έτσι είχαμε αυτούς τους τέσσερις και στην πορεία προέκυψε από τον παραγωγό μας τον Rhys Fulber (Fear Factory, Machine Head και Paradise Lost) η πρόταση για γυναικεία φωνητικά σε ένα κομμάτι, με τη γυναίκα του Lia Randy να αναλαμβάνει, που είναι γνωστή στο χώρο του Los Angeles και έτσι είχαμε όλες αυτές τις συνεργασίες. Προκύψανε κάπως εύκολα μπορώ να πω.
Πάμε λίγο να πούμε για τις επιρροές σου, τις δικές σου αλλά και της μπάντας συνολικά.
Η μπάντα όταν ξεκίνησε, είχαμε σκοπό να έχουμε ένα πολυσυλλεκτικό προφίλ μουσικό, όπως οι Orphaned Land για παράδειγμα, που εκείνη την εποχή είχαν κυκλοφορήσει το “Mabool” και συνδύαζαν πάρα πολλά μουσικά στοιχεία με ένα πολύ ωραίο τρόπο, γιατί δε φτάνει απλά να συνδυάζεις στοιχεία, πρέπει να τα δέσεις με ένα πολύ όμορφο τρόπο, να ταιριάζουν και να μην είναι αχταρμάς όλο αυτό. Άλλη μία μπάντα ήταν οι Ουαλοί , οι Funeral For A Friend, οι οποίοι είχαν στοιχεία από metalcore, από σουηδικό death metal, emo που λένε κάποιοι, από punk. Και έτσι ξεκίνησε η φάση από τον πρώτο μας δίσκο “A Series Of Unfortunate Concurrencies” όπου έχει όλες τις επιρροές ενσωματωμένες. Θεωρώ ότι στο “In Flood” έχει μαζέψει κάπως το πράγμα και δεν έχει απλωμένες επιρροές από τόσα διαφορετικά είδη. Οπότε ναι αυτές είναι γενικά οι επιρροές μας,. Ο πρώτος δίσκος ειδικά έχει μία βάση ατμοσφαιρικού metal, από μπάντες όπως οι Paradise Lost, Tiamat, Type Of Negative, Amorphis, Katatonia, πολλές επιρροές!
Terry ήρθε η ώρα για μία κλασική ερώτηση που φαντάζομαι σου κάνουν όλοι. Για την ιστορία πίσω από το όνομα του συγκροτήματος, πώς δημιουργήθηκε το όνομα, από που το εμπνευστήκατε;
Πριν ξεκινήσω με τους Scar Of The Sun, έπαιζα σε μία punk μπάντα, τους Phisgard οι στίχοι ήτανε πιο χαρούμενοι. Τώρα κοιτάμε μήπως ηχογραφήσουμε εκείνο το δίσκο που είχαμε συνθέσει. Βασική επιρροή τότε Offspring να ξέρεις. Τότε λοιπόν, από ένα σημείο και μετά είχα σταματήσει να γράφω χαρούμενη μουσική και είχα αρχίσει να γράφω πιο δραματικά πράγματα, οπότε έπρεπε να βάλω κάτι πιο ταιριαστό και να αλλάξω και το συγκρότημα που δε θα ήταν πλέον το ίδιο, οπότε έτσι προέκυψε η αρχή των Scar Of The Sun. Τώρα, σχετικά με το όνομα, μου αρέσει να παίζω με λέξεις και να έχω κρυφά νοήματα. Η ιδέα ήταν: σκεφτόμουν έναν άνθρωπο να περπατά στην έρημο, να έχει ας πούμε μείνει με το αυτοκίνητό του και να του έχουν τύχει όλες οι κακουχίες και αυτός να πρέπει να συνεχίσει για να επιβιώσει ενώ τον χτυπάει ο ήλιος, η ζέστη, να μην έχει σκιά, να μην έχει νερό και αυτός από τις τόσες κακουχίες να έχει μουδιάσει και απλά να προχωράει με τον «αυτόματο πιλότο». Αυτό το πράγμα μου έβγαλε την έννοια των Scar Of The Sun, το σημάδι του ηλίου ας το πούμε.
Εντάξει είναι απίστευτος ο τρόπος που το συνδύασες όλο αυτό, δεν ξέρω ποιοι καλλιτέχνες το κάνουν τόσο προχωρημένα, θέλω να μου πεις πώς ακριβώς σου ήρθε ; Πολύ όμορφη πληροφορία, που μπορεί να τη συνδυάσει κανείς με τις όποιες κακουχίες μπορεί να έχει γενικά στη ζωή του και τις δυσκολίες που μπορεί να περνάει.
Ήταν μία άσχημη γενικά περίοδος για εμένα, δεν ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου και ξέρεις, συνδυάζεις κάπως τα πράγματα και η έμπνευση έρχεται πολλές φορές χωρίς να την κυνηγάς και απλά σου σκάνε κάποια πράγματα. Χρησιμοποίησα αυτές τις λέξεις και είδα ότι μου άρεσε και ηχητικά αυτό το αποτέλεσμα και νοηματικά και όταν το έθεσα στα τότε μέλη του συγκροτήματος όλοι κατενθουσιάστηκαν και δε συζητήθηκε καν να υπάρξει αλλαγή ονόματος ή να βρούμε κάτι άλλο. Άρεσε σε όλους, εγκρίθηκε κατευθείαν και προχωρήσαμε.
Νομίζω ότι πραγματικά δε χρειαζόταν να συζητηθεί κάτι τέτοιο και μπορώ να σου πω ότι κι εγώ ενθουσιάστηκα με αυτή την πληροφορία. Γενικά υποθέτω ότι ίσως να υπήρξαν κάποιες αλλαγές στη μπάντα αυτά τα χρόνια. Πες μου λίγο για αυτό και πώς δέσατε σαν συγκρότημα. Ήταν δύσκολο ;
Αρχικά ήμασταν τρία μέλη, ο Αχιλλέας, αδερφός του Παναγιώτη, του τώρα μπασίστα μας, ο Γκατσόπουλος που είχε κάνει και το video των Dark Tranquillity και ο Σταμάτης Πολιούσης που ήταν ο κιθαρίστας της μπάντας και έπαιζε επίσης στους Mencea και στους Satan’s Wrath και σε άλλες μπάντες από τις οποίες τώρα δεν υπάρχει σχεδόν καμία. Ο Σταμάτης επίσης ήταν μέλος και στην punk μπάντα, τον ξέρω από αρχές της δεκαετίας του 90, ενώ στο δημοτικό είχα και τον πατέρα του δάσκαλο μουσικής! Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο μοντέρνο, ξεκινήσαμε εμείς οι τρεις και στην πορεία ο Αχιλλέας το έβλεπε πιο «χομπίστικα», είχε τη δουλειά του και δεν είχε χρόνο να αφοσιωθεί στα τύμπανα στο βαθμό που χρειαζότανε, ο Σταμάτης άλλαξε μουσικά γούστα και παρόλο που συνεχίσαμε να δουλεύουμε και με τους δύο, σαν μέλη δεν υπήρξαν πλέον στη μπάντα. Επέστρεψα στην Ελλάδα εν το μεταξύ, όταν ξεκινήσαμε ήμασταν στο Λονδίνο, βρήκα τα μέλη εδώ στην Αθήνα, για αυτό σου είπα ότι σαν κανονική μπάντα ξεκινήσαμε το 2007 και έκτοτε έχουμε αλλάξει δύο φορές κιθαρίστα, στην αρχή είχαμε το Χρήστο το Βελέρη ο οποίος ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο μαζί μας, αλλά μετά από δύο χρόνια δεν ήταν και αυτός σε φάση να παίζει τόσο σοβαρά, όπως το είχαμε πάρει εμείς. Μετά πήραμε το Σωτήρη τον Παππά, έμεινε ένα χρόνο στο συγκρότημα και στη συνέχεια από το 2010 και μετά έχουμε τη σύνθεση που υπάρχει αυτή τη στιγμή, οπότε όπως καταλαβαίνεις είμαστε επτά χρόνια μαζί, υπάρχει τεράστιο δέσιμο πλέον και μουσικά και παικτικά και από άποψη παρέας και χημείας. Περνάμε πολύ καλά μεταξύ μας και ελπίζω να κρατήσει αυτό το line up… για πάντα!
Αρκετοί το ελπίζουν νομίζω. Πιστεύω καλύφθηκε και με το παραπάνω η ερώτησή μου. Δυστυχώς από αρκετά συγκροτήματα αποχωρούν μέλη για διάφορους προσωπικούς λόγους, αλλά οπωσδήποτε είναι σημαντικό ότι οι Scar Of The Sun είναι δεμένοι επτά χρόνια και συνεχίζουν και μακάρι να συνεχίσουν με σταθερό line up. Ποιος γράφει τους στίχους και ποιος τη μουσική; Με ποια διαδικασία συνθέτετε τα κομμάτια ;
Οι στίχοι είναι αποκλειστικά δική μου δουλειά και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο τραγουδιστής πρέπει να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του μόνος του, δε μπορώ να καταλάβω εύκολα πώς κάποιος που δε θα τραγουδήσει τους στίχους θα τους δώσει σε κάποιον και θα τους πει με το ίδιο συναίσθημα με αυτόν που τους έχει γράψει και τραγουδάει.
Ναι πιστεύω αυτό που είπες πρώτο για το συναίσθημα είναι από τα πολύ βασικά πράγματα
– Όσον αφορά τη μουσική, γράφουν οι δύο κιθαρίστες του συγκροτήματος, ο Αλέξης Χαραλάμπους και ο Γρηγόρης Ελευθερίου και εγώ. Τώρα αν υπάρξει κάποια ιδέα από το μπασίστα ή το ντράμερ έχουμε δημοκρατία, οπότε μπορεί να προσθέσει κάποιο riff ή να βάλει κάποιο στοιχείο σε ένα κομμάτι, να το κλείσει π.χ. Δεν υπάρχει κάποια στάνταρ διαδικασία. Μπορεί κάποιος να πάρει κάτι και να το κολλήσει σε κάτι άλλο που είχε ήδη πριν.
Γενικά θεωρώ πολύ καλό να υπάρχει αυτή η ποικιλία όπως είπες κι εσύ. Η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με το τι θέματα ασχολούνται οι στίχοι στο πρώτο άλμπουμ “A Series Of Unfortunate Concurrencies” και με τι στο “In Flood”. Και γενικά κάποια πράγματα για τους δύο δίσκους.
Ο πρώτος δίσκος, όπως είπα και πριν, ήταν σε μία κακή συγκυρία για εμένα, το λέει κιόλας ο τίτλος και μάλιστα είναι παράφραση του τίτλου από το βιβλίο και την ταινία (Jim Carrey) που υπάρχει και είναι πιο πολύ παραμύθι. O δίσκος αυτός έχει να κάνει με κάποια προσωπικά θέματα και προσωπικές δυσκολίες από την καθημερινή ζωή. Ο δεύτερος δίσκος είναι πιο πολιτικοποιημένος μπορώ να πω, με την έννοια όχι του «αριστερά», «δεξιά», «κέντρο» ή με κόμματα, αλλά με την έννοια των καταστάσεων που βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, όλη αυτή την πίκρα που τραβάμε σαν λαός, όλη αυτή την ατυχία που έρχεται από τους πολιτικούς. Αλλά αυτό το πράγμα δε συμβαίνει μόνο στη Ελλάδα, συμβαίνει και στο εξωτερικό, οπότε αυτός ο δίσκος πραγματεύεται όλη αυτή την κατάσταση που συμβαίνει στον πλανήτη εξαιτίας των ανθρώπων και όχι κάποιου άλλου γεγονότος, εμείς φταίμε για αυτό το πράγμα.
Έγινες απόλυτα κατανοητός, δε γινόταν παραπάνω, θα πρόσθετα και την κοινωνία γενικότερα εγώ. Με ποιο τρόπο γράφεις το κάθε κομμάτι. Πώς ξεχωρίζεις ποιοι στίχοι είναι για το κάθε τραγούδι. Για παράδειγμα, πότε λες: «αυτοί οι στίχοι είναι για το τάδε κομμάτι, ενώ κρατάω τους άλλους για άλλο τίτλο ή τραγούδι» ; Πώς καταλαβαίνεις και δε τα συνδυάζεις ώστε να μπούνε άλλοι στίχοι σε ένα τραγούδι.
– Καταρχήν, δε γράφω τους στίχους, οι στίχοι είναι το τελευταίο πράγμα που θα γράψω. Το πρώτο πράγμα που θα αποφασίσω είναι για το τι θα μιλάει το κάθε τραγούδι και θα του κολλήσω τον τίτλο. Πολλές φορές έχω τον τίτλο και μετά αποφασίζω για το τι θα μιλήσει το κομμάτι, συμβαίνει κι αυτό, είναι ένας περίεργος τρόπος με τον οποίο γράφω. Άρα λοιπόν «βαφτίζω» ένα κομμάτι όταν έρχεται από εμένα ή από τους κιθαρίστες και μετά βρίσκω για το τι θα μιλήσει το καθένα από αυτά. Αφού λοιπόν θα ξέρω για ποιο πράγμα θα μιλήσω, τότε θα πάω να προσαρμόσω τις φωνητικές γραμμές που θα έχω ήδη γράψει. Οπότε να ξέρεις ότι οι στίχοι που γράφω είναι το τελευταίο κομμάτι σε ένα track πάντα. Από τη στιγμή που ξέρω το θέμα, μου είναι εύκολο μετά να ταιριάξω τα πράγματα, το μόνο που κάνω πριν, είναι να έχω κάποιες λέξεις ή κάποιες φράσεις που βλέπω κατευθείαν που θα ταιριάξουν. Είναι καθαρά θέμα αίσθησης να σου πω την αλήθεια. Μπορεί να μου σκάσει κάτι κάποια στιγμή, να το βάλω και τέλος. Δε θέλει και πολύ σκέψη.
Γενικότερα, όταν γράφεις στίχους παίζει ρόλο και η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι; Π.χ. συναισθηματική ή ψυχολογική φόρτιση ; Σε τι κατάσταση είσαι συνήθως όταν γράφεις ;
Καταρχήν, για εμένα το να γράψω στίχους είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία, μπορεί να μου πάρει και τρεις εβδομάδες για να τελειώσω ένα κομμάτι. Περνάω πολλές ώρες ας πούμε για να γράψω μία φράση, γιατί ξέρω τι θα πω, αλλά είναι και συγκεκριμένες λέξεις που θέλω να πούνε, γιατί γράφω και λίγο πιο ποιητικά, πιο αφαιρετικά οπότε ψάχνω να βρω και παρομοιώσεις, με τι θα πω κάτι που θέλω, για αυτό το φέρνω τριγύρω.
Όταν λες αφαιρετικά ;
Εννοώ π.χ. όταν μου τη σπάει ένας πολιτικός, δε θα τον βρίσω, θα το φέρω τριγύρω γράφοντας αυτό που περνάμε, βάζοντας παρομοιώσεις, δε θα είμαι ευθύς. Δε κατηγορώ την ευθύτητα, απλά θεωρώ ότι ταιριάζει σε πιο επιθετικά είδη, όπως το thrash ή το punk για παράδειγμα. Οι Scar Of The Sun έχουν γενικότερα μία ας το πούμε πιο ποιητική διάθεση. Κοιτάω να κρατάω και τους στίχους σε αυτό το πνεύμα.
Κάτι έχω καταλάβει από τους τίτλους κάποιων κομματιών αλλά και του νέου άλμπουμ. Για τη συνέχεια Terry, έχω μία κλασική ερώτηση που μάλλον στην κάνουν όλοι. Γιατί πέρασαν πέντε χρόνια για να βγει το δεύτερο άλμπουμ. Νομίζω έχεις συνηθίσει και θα σου είναι και απλή.
Ο δεύτερος δίσκος “In Flood” ήταν έτοιμος από το 2013-2014. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει τότε αλλά ήμασταν σε συζητήσεις με κάποιες άλλες δισκογραφικές εταιρίες, μεγαλύτερες από την εταιρία που είμαστε ακόμα και υπήρχε η πιθανότητα να υπογράψουμε, φτάσαμε πολύ κοντά σε μία από αυτές, τελικά δε προέκυψε, οπότε αφού ολοκληρώθηκαν αυτές οι συζητήσεις, τότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με την εταιρία μας που είχαμε ήδη συμβόλαιο και για αυτό το λόγο καθυστερήσαμε Το θέμα είναι ότι όταν μιλάς με μία μεγαλύτερη εταιρία είναι πολύ πιο χρονοβόρες οι συζητήσεις και εμείς επιλέξαμε καλώς ή κακώς να περιμένουμε.
Κυκλοφορήσατε τα δύο άλμπουμ μέσω της ιταλικής Scarlet Records. Πες μας κάποια πράγματα για την παραγωγή και εάν είστε ευχαριστημένοι από αυτή αλλά και από την εταιρία, αλλά και το πώς συνέβαλλες εσύ στον ήχο γενικότερα, στη μίξη.
Στον πρώτο δίσκο έκανα ελάχιστα, γιατί τότε δεν είχαμε το στούντιο μου. Έχω κάνει τα περισσότερα πράγματα στον τομέα της γενικής παραγωγής στον πρώτο δίσκο. Στο δεύτερο δούλεψα εξ ολοκλήρου, έκανα τις ηχογραφήσεις, το editing, κάναμε την παραγωγή, από εκεί και πέρα οι μίξεις και η παραγωγή έγινε επίσης από τον Rhys Fulber που είπαμε πριν και ήτανε πάρα πολύ ικανοποιημένος. Θεωρώ ότι το “In Flood” έχει ακόμα καλύτερο ήχο από τον προκάτοχό του, που επίσης πιστεύω έχει πολύ καλό ήχο. Θέλαμε το ντεμπούτο μας να έχει εντυπωσιακό ήχο, γιατί πολλά συγκροτήματα στον πρώτο τους δίσκο ξέρεις δεν έχουνε και τον καλύτερο ήχο, είμαι πολύ ικανοποιημένος. Τώρα είχα την τύχη να έχω τα Zero Gravity Studios όπου κάνω μεγάλες δουλειές με χαρακτηριστικές τις τρεις τελευταίες με τους Chaostar, Septic Flessh και Nightrage, οπότε όπως καταλαβαίνεις υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε πολύ καλά πράγματα για τους Scar Of The Sun.
Εντάξει νομίζω ότι όταν είσαι στη φάση του συγκροτήματος όπως είστε εσείς είναι πάρα πολύ θετικό, βοηθάει πάρα πολύ και εξίσου σημαντικό να έχεις το δικό σου στούντιο, να κάνεις τις δικές σου δουλειές και να βοηθήσεις τη μπάντα σε όλα γενικώς.
Βεβαίως. Ισχύει αυτό και είναι πολύ καλό και από άποψη ψυχολογίας της μπάντας και από άποψη οικονομικής γιατί δε κοιτάμε το ρολόι. Μπαίνουμε μέσα και μέχρι να τελειώσουμε δε σταματάμε να δουλεύουμε.
Ναι αυτό ακριβώς θα έλεγα. Νομίζω ότι σταματάει και το άγχος ή τέλος πάντων μειώνεται. Πέραν από τις μουσικές διαφορές που διακρίνουμε ακούγοντας τους δύο δίσκους, μίλησέ μας για κάποιες από αυτές, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου άλμπουμ.
Ο πρώτος δίσκος είναι πιο κοντά στο ατμοσφαιρικό metal, περισσότερο ηλεκτρονικός, λιγότερο κιθαριστικός, μόνο καθαρά φωνητικά, αρκετά πιο dark συνολικά σαν συναίσθημα, πιο δραματικός και έχοντας περισσότερα gothic στοιχεία. Ο δεύτερος δίσκος πιστεύω ότι είναι πιο αμερικάνικος, σαφέστατα πιο κιθαριστικός και πιο σκληρός, τα πλήκτρα έχουν πάει πιο πίσω γενικώς, έχουμε αλλά δε παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο όσο στο πρώτο άλμπουμ, όπως π.χ. στο “Disposable”. Τα φωνητικά επίσης είναι αρκετά πιο σκληρά στο δεύτερο δίσκο, αρκετή εξέλιξη αλλά θεωρώ ότι και οι δύο είναι στο χώρο του μοντέρνου metal, απλά ο δεύτερος είναι ακόμα πιο μοντέρνος, με το metal που παίζουμε.
Υπάρχουν σίγουρα στοιχεία και επιρροές στη μουσική σας, που δεν είναι metal. Πάμε να πούμε μερικές από αυτές.
Τους 30 Seconds To Mars για παράδειγμα δε μπορεί κάποιος να τους πει metal, αν και θεωρώ ότι είναι κοντά στο metal, έχουν δηλαδή τις distorted κιθάρες, κάποια ουρλιαχτά, δεν είναι μακριά από το metal δηλαδή, είναι στο χώρο του εμπορικού rock, με την καινούρια έννοια και όχι το κλασικό rock. Θεωρώ ότι έχουν πολύ ωραίες ιδέες, φοβερές ενορχηστρώσεις και πάρα πολύ ωραίες φωνητικές γραμμές. Τo ίδιο ισχύει και για τους Paramore που έχουν γυναίκα τραγουδίστρια. Αυτό το πράγμα μου αρέσει πάρα πολύ. Επίσης, σε ένα καλό κομμάτι που θα σου αρέσει, κοιτάς τις ωραίες μελωδίες χωρίς να έχει καμία σημασία εάν μερικοί θεωρούν το σχήμα ξεπουλημένο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ενσωματώνουμε τέτοια στοιχεία στα κομμάτια μας, δε θεωρώ τους εαυτούς μας «κλασικομεταλλάδες», οπότε κάποιοι που ίσως είναι μπορεί να μην αρέσκονται σε αυτά τα πράγματα που βάζουμε εμείς. Από την άλλη εγώ θεωρώ ότι έχουμε αυτό το mainstream στοιχείο, μου αρέσει οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να το ενσωματώσω. Τώρα επίσης, έχουμε επιρροές από Depeche Mode για παράδειγμα. Στο “In Flood” μάλιστα έχουμε και μία διασκευή από Depeche Mode, το “Walking In My Shoes”.
Λίγα λόγια για τα video clip σας, πώς γυρίστηκαν, αλλά και για το ποιος επιμελήθηκε τα εξώφυλλα στα δύο άλμπουμ και αν είχε συγκεκριμένες αναφορές/εμπνεύσεις.
Στον πρώτο δίσκο κάναμε ένα κανονικό video για το “Swansong Of Senses” που δεν ήταν η τελική του μορφή απλά τα παιδιά τα οποία το δουλεύανε είχανε μία ατυχία, τους καταστράφηκε σκληρός δίσκος, εχάσαν τα πάντα, τα extras που είχαν, οπότε αναγκαστικά επειδή κυκλοφορούσε ο δίσκος έπρεπε να βγει έτσι όπως ήτανε το video. Μετά κάναμε άλλο ένα για το κομμάτι “Disciple of The Sun” το οποίο έχει να ΄κάνει περισσότερο με εικόνες από περιοδείες και αεροδρόμια κλπ. Αυτά είαν τα δύο video που κάναμε και αυτές τις μέρες θα κυκλοφορήσει το επίσημο video για το “An Ill-Fated Wonder” ενώ τον επόμενο μήνα video για το “Among Waters And Giants”. Τα video αλλά και τα εξώφυλλα τα κάνει ο αρχικός μας ντράμερ, ο Αχιλλέας Γκατσόπουλος, που αυτό το κάνει σαν επάγγελμα, ένας επίσης από τους καλύτερους μου φίλους. Υπάρχουν αναφορές, κάθε φορά που είναι να κάνει το εξώφυλλο, καθόμαστε και συζητάμε για όλους τους στίχους, του λέω ένα ένα τα κομμάτια και περίπου τι θέλω να πω και τσεκάρει φράσεις και λέξεις και ότι του κάνει περισσότερο και τον εμπνεύσει αυτό θα είναι και το εξώφυλλο του δίσκου, θα το φτιάξει σε εικόνα.
Εννοείται ότι με κάλυψες. Για τη συνέχεια μία λίγο διαφορετική ερώτηση, θέλοντας να μου λυθεί μία απορία. Πιστεύεις όταν μία μπάντα αλλάζει μουσικό ύφος ή προσθέτει άλλα στοιχεία, μιλώντας γενικότερα, ίσως και για τους Scar Of The Sun, υπάρχει πιθανότητα να αποτραβηχτεί ή να μπερδευτεί το κοινό;
Ισχύει αυτό που λες, όταν κάνεις τεράστιες αλλαγές, αν κάνεις κάποιες αλλαγές σιγά σιγά και τις ενσωματώσεις στα ήδη υπάρχοντα πράγματα που παίζεις και τις κάνεις με σωστό τρόπο θεωρώ ότι δε θα ξενίσεις πολύ κόσμο. Τώρα άμα κάνεις τεράστιες αλλαγές όπως π.χ. οι Paradise Lost που από το “One Second” πήγανε στο “Host” και στο χώρο του electro, αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και σου στοιχίζουν. Είναι επικίνδυνο ναι, αλλά από την άλλη αν είσαι μουσικός και έχεις κάτι στο μυαλό σου, πρέπει να το κάνεις κιόλας.
Δε πιστέυεις ότι είναι κάποιο είδος ρίσκου ας πούμε ;
Είναι ρίσκο, αλλά άμα αυτό που θες να κάνεις είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που έκανες πριν, κάνε ένα άλλο project, ονόμασέ το αλλιώς, βγάλε το με άλλο όνομα. Το “Host” θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σαν κάτι άλλο και όχι σαν Paradise Lost. Το έχουν πει εκ των υστέρων και οι ίδιοι οι Paradise Lost.
Σε τι φάση βρίσκονται οι ηχογραφήσεις για το τρίτο άλμπουμ ; Πότε να το περιμένουμε ;
Έχουμε τελειώσει τα τύμπανα και συνεχίζουμε με μπάσο και κιθάρες αυτή την εποχή. Θέλουμε να το έχουμε τελειώσει μέχρι τέλη Μαΐου – αρχές Ιουνίου, κάπου εκεί και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει πριν το τέλος του 2017.
Πρέπει να σου πω για το κομμάτι ‘Sand”, το οποίο με έχει στιγματίσει από το δίσκο “In Flood”, για παράδειγμα με τους στίχους “nothing is fair” και έχει αντίκρισμα με την όλη κατάσταση στην κοινωνία, όπου τίποτα δεν είναι δίκαιο, ο καθένας προσπαθεί να την πει στον άλλον, πρώτα να φάει τον άλλον και να τον πατήσει, να γίνει το δικό του, τη συνολική αδικία, το χάος στο οποίο ζούμε. Πιστεύω αυτό ή κομμάτια όπως το “Versus The World” λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Βέβαια αυτό που έχει να κάνει ο καθένας είναι να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και για το συνάνθρωπό του, σαν Πέτρος, σαν Terry αν θες. Να δει τι μπορεί να κάνει και αν πέσει να βρει τρόπο να σηκωθεί.
Ναι, συμφωνώ σε όλα αυτά που λες, ισχύει αλλά το θέμα είναι ότι έτσι είναι η ζωή και πρέπει να συνεχίσουμε δυστυχώς ή ευτυχώς.
Φτάσαμε στο τέλος πάντως. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για όλο αυτό και για τη συνέντευξη, ήταν τιμή μου που είχα την ευκαιρία να μιλήσουμε για μουσική.
Με τη σειρά μου να σε ευχαριστήσω κι εγώ, οι ερωτήσεις ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες. Δε κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα.
Πιστεύω ότι αν σε είχα για πέντε ώρες ακόμα κάτι θα βρίσκαμε πολλά να πούμε! Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί κάναμε κάτι που μας αρέσει και μιλήσαμε για τη μουσική που αγαπάμε! Είναι πάρα πολύ καλό που ασχολείσαι τόσο και ασταμάτητα με την προώθηση του live, αλλά και με τη συνολική δουλειά της μπάντας γενικότερα. Και το λέω αυτό διότι δεν είναι όλοι έτσι και άλλοι το κάνουν σε αρκετά μικρότερο βαθμό. Φαίνεται η σκληρή δουλειά, η αφοσίωση και ότι είστε ένα βήμα παραπάνω. Κλείσε τη συνέντευξη με όποιο τρόπο επιθυμείς, στέλνοντας ένα μήνυμα στους ακροατές και στον κόσμο.
Εύχομαι και ελπίζω ο κόσμος να δώσει μία ευκαιρία στο “In Flood” και να έρθουν να μας δουν το Σάββατο 1η Απριλίου στο An. Θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και πιστεύω ότι όλοι θα περάσουν πάρα πολύ καλά.
Μέλη:
Terry Nikas – φωνητικά, πλήκτρα, samples, programming
Panagiotis Gatsopoulos – μπάσο
Alexi Charalampous – κιθάρες
Thanos Pappas – τύμπανα
Greg Eleftheriou – κιθάρες
Links:
Official Site
MySpace
Facebook
YouTube
ReverbNation
Twitter
Δισκογραφία:
A Series of Unfortunate Concurrencies – 2011
In Flood – 2016
Συνέντευξη – Κείμενο: Πέτρος Μυστικός
