Οι ίδιοι θα χαίρονταν να ονομαστούν destroyers of rock n’ roll, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Οι The Shrine έχουν πάρει το rock n ‘ roll και το έχουν φέρει πιο κοντά στο stoner αμερικάνικο ήχο. Η επιρροή τους από Black Sabbath είναι αναπόφευκτη. Δε με ενόχλησε όμως, τα κομμάτια τους είναι γραμμένα έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να πει ότι αντιγράφουν ή ότι ακολουθούν τα ίδια. Περισσότερο ίσως μου έφεραν στον νου τους Kyuss, από θέμα ήχου και συνθέσεων αλλά και πάλι σε μια πιο rock n’ roll εκδοχή. Η παραγωγή τους είναι πολύ καλή, έτσι ακούγονται ξεκάθαρα όλα αλλά δε χάνεται και η χροιά του παλιομοδίτικου αμερικάνικου rock. Η ζωντάνια τους, η ένταση της μουσικής τους είναι από αυτά που κρατούν τον παλμό και καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου πιστεύω ότι ο ακροατής δε θα χάσει στιγμή από την αίσθηση του ρυθμού. Λάτρεψα επίσης το στυλάκι τους και την ανάγκη αυτοσαρκασμού που βγάζουν στις φωτογραφίες τους. Μέχρι και το εξώφυλλο, θεωρώ πως είναι πρωτότυπο, χαρακτηριστικό και σε βάζει κατευθείαν στο θέμα τους. Η εφηβική διάθεση, γιατί για αυτό τελικά μιλάμε είναι έτσι όπως έπρεπε να είναι. Και είναι σπάνιο να καταφέρνουν να συνδυάσουν σοβαρότητα συνθέσεων που σε κάνουν να σκεφτείς με μια πιο χαλαρή και ουσιαστικά rock διάθεση. Ακόμη, πολλά κομμάτια τους κρύβουν διαμάντια- riffs , όπως για παράδειγμα στο τραγούδι “Freak Fighter”. Αν και δε βρήκα κάτι ιδιαίτερα άσχημο, ίσως να χρειαζόμουν λίγη περισσότερη εξυπνάδα στις ρυθμικές εναλλαγές τους ή κάποιες πιο ψαγμένες γέφυρες. Εύγε λοιπόν σε γενικές γραμμές και καλή συνέχεια.
7.5/10
Ήλια Τσάρα
