Μετά το ανατρεπτικό “Children Of The Night” (2015), οι Tribulation επιστρέφουν με καινούργιο δίσκο ονόματι “Down Below”, με τον πήχη να έχει ήδη τεθεί αρκετά ψηλά. Από το πρώτο ήδη κομμάτι καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το album δε θα είναι ίδιο με το προηγούμενο. Φανερή επιρροή ο νέος drummer, Oscar Leander (Deathstars), ειδικά σε σημεία του δίσκου που περιμένεις να ξεπροβάλλουν οι Alphaville από κάπου με ένα αρμόνιο αγκαλιά. Μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά λοιπόν, που ξεφεύγει κατά πολύ από το mainstream black metal.
Σε αυτό το album θα ακούσετε συνθέσεις που θυμίζουν goth, prog, epic, heavy, hard rock, soundtrack και λίγο black, ένα υπέροχα ατμοσφαιρικό συνονθύλευμα ήχων με πολύ underground τόνους (κυριολεκτικά). Το “Down Below” λοιπόν μιλάει για αυτό ακριβώς που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας: τη γη, τα έγκατά της και το θάνατο που μας στέλνει εκεί – ίσως δεν είναι η μουσική που ακούει ο μέσος άνθρωπος με τον καφέ το πρωί. Οι στίχοι είναι ασαφείς και ποιητικοί και εάν ψάξει κάποιος την παραβολή σε κάθε τραγούδι είναι δύσκολο να τη βρει. Όποιος δίνει σημασία στο στίχο πιθανώς να μείνει ανικανοποίητος από αυτή την ιδιαιτερότητα, η οποία όμως υπήρχε και στους προηγούμενους δίσκους.
Η νέα αυτή δουλειά τον Tribulation λοιπόν, αποτελείται από εννέα κομμάτια, εκ των οποίων το ένα ορχηστρικό. Ξεκινώντας με το “The Lament” μας θυμίζει τις μελωδίες του “Children Οf Τhe Night” καλύπτοντας ξεκάθαρα όμως, όσον αφορά την ακουστική, τις διπλάσιες συχνότητες. Το δεύτερο κομμάτι ονόματι “Nightbound” θα ακουστεί περίεργα οικείο, σαν μία πιο χαρούμενη διασκευή του “Strange Gateways”, με το οποίο άνοιγε ο προηγούμενος δίσκος. Αυτός όμως είναι και ο τελευταίος συνδετικός κρίκος με όποια προηγούμενη δουλειά τους.
Έρχεται το τρίτο στη σειρά, “Lady Death”, να μας δείξει ότι η μουσική που πρόκειται να ακολουθήσει για τα επόμενα είκοσι οχτώ λεπτά δεν είναι αναμασημένη καραμέλα. Ειδικά στο επόμενο, “Subterranea”, χαίρεσαι να μετράς. Δεν περιμένει βέβαια κανείς να ακούσει Emerson, Lake & Palmer, έχει όμως τόσα στοιχεία από prog όσα θα μπορούσε να αντέξει το αυτί του κοινού στο οποίο απευθύνονται. Ένα ορχηστρικό διάλειμμα στη μέση του δίσκου με το “Purgatorio”, το οποίο θυμίζει πολύ το “Min Hyllest Til Vinterland” των Satyricon (φουλ κομπλέ με αέρηδες και κουρδιστό πιανάκι). Το νούμερο έξι, “Cries From The Underworld”, έχει σαφή death glam στοιχεία – μην ξεχνάμε ότι ο Oscar ήρθε από τους Deathstars – έχει όμως μία απρόσμενη γοητεία, ειδικά στο τέλος που αρχίζουν οι διφωνίες και αποχαιρετάμε τα 4/4.
Το “Lacrimosa”, νούμερο εφτά, μπαίνει πολύ επιθετικά σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Άκρως κολλητικό, με συνεχώς εναλλασσόμενη ταχύτητα και σπανίως επαναλαμβανόμενο. Για τα κυβικά των Τtribulation, απλά υπέροχο. Ένα βήμα πριν από το τέλος, το όγδοο κομμάτι “The World” αποκορυφώνει το γνωστό συνδυασμό λύπης και χαράς που έκανε το συγκρότημα γνωστό στην παγκόσμια metal σκηνή, ενώ το αποχαιρετιστήριο “Here Be Dragons” θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει ένα από τα ωραιότερα soundtracks της χρονιάς, αρκεί να το ανακαλύψουν οι σωστοί παράγοντες.
Εν κατακλείδι, το “Down Below” είναι ένας δίσκος που ξεκινάει ναι μεν χλιαρά αλλά με την υπόσχεση για καλύτερη μουσική στη συνέχεια, την οποία και τηρεί. Στην αρχή ακούμε μία καλύτερη εκδοχή των Tribulation του 2015, κατά το μέσο αποχαιρετάμε τις black metal ρίζες και τελειώνουμε με την καρδιά και το μυαλό να έχει ενσωματωθεί με τους ήχους που βγάζουν τα ηχεία, μη ξέροντας τι τελικά ακούμε! Ό,τι και να ναι, εμείς θα το ξανακούσουμε.
8,5/10
Κλερ Τσιμπουρλά
conguera@gmail.com
