Οι Anvil είναι μια φάση συγκροτήματος love them or hate them. Κάποιοι τους βλέπουν σαν μια ρομαντική προσέγγιση του χώρου. Άλλοι τους θεωρούν το σημείο αναφοράς της γραφικότητας. Προσωπικά δεν παίρνω θέση σε αυτή την διαμάχη. Από την άλλη δεν μπορεί κάποιος που αγαπά την μουσική να έχει δει το documentary “Anvil! The Story Of Anvil” και να μην έχει κουνήσει το κεφάλι του συγκαταβατικά (για να μην πω δακρύσει).
Δεν θα σταθώ στο εξώφυλλο. Στην τελική οι Anvil ποτέ δεν είχαν κάποιο φοβερό εξώφυλλο. Το βρήκα χιουμοριστικό και αν μη τι άλλο δείχνει ότι ακόμα και το σχήμα έχει πάψει εδώ και χρόνια να σκάει για τέτοια θέματα.
Το “Legal At Last” είναι πρακτικά ο μέσος όρος των Anvil. Πότε πιο heavy, πότε πιο speed, πότε πιο rock. Απλές συνθέσεις που ακούγονται προφανώς πιο εύκολα μετά την κατανάλωση αλκοόλ ή άλλων ουσιών (γκούχου γκούχου). Κάτι δηλαδή σαν τους AC/DC. Στιχουργικά αλλά και συνθετικά δεν υπάρχει κάποιο βάθος και ακόμα και κομμάτια με πιο ενδιαφέροντα θέματα όπως το “Gasoline” έχουν τέτοια προσέγγιση που δεν προσφέρουν και κάποια σοβαρή τροφή για σκέψη.
Δεκαοκτώ δίσκους έχουν βγάλει οι Anvil. Κάποτε ήταν μεγάλο (σχετικά) όνομα. Τώρα, τι τώρα; Εδώ και δεκαετίες παίζουν κάπου στην μέση της Β’ Εθνικής κάτι που προσωπικά δεν το βρίσκω κακό και αυτό που κάνουν το κάνουν έντιμα.
Εν κατακλείδι λοιπόν. Αν γενικά σαν αρέσουν οι Anvil δεν υπάρχει λόγος αυτός ο δίσκος τους να μην σας αρέσει. Αν πάλι δεν είχατε στο παρελθόν επαφή με την μουσική τους έχουν και καλύτερες δουλειές όπως το “Metal On Metal” του 1982 να ακούσετε καλύτερα. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε και την παρουσίαση τις προηγούμενης δουλειάς τους εδώ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
