Τι να περιμένει κανείς από μία μπάντα που έχει για όνομα δίσκο των Deep Purple; Μα φυσικά Deep Purple ως το κόκκαλο. Και παρόλο που οι Come Taste The Band υφίστανται ως full-time σχήμα από το 1997, ήταν λίγο πριν το 2007 που απέβαλλαν τη ρετσινιά της “Deep Purple tribute“ μπάντας που κουβαλούσαν για χρόνια όπου και προχώρησαν στη δημιουργία δικού τους υλικού. Συμμετέχοντας ανελλιπώς από live show σε live show και με το «θράσος» που τους έδωσαν τέσσερις σερί περιοδείες στο πλευρό του Glenn Hughes (λίγο πριν φτιάξει τους Black Country Communion με τον Joe Bonamassa) οι Νορβηγοί απέκτησαν την απαραίτητη εμπειρία ώστε να ανεξαρτητοποιηθούν μουσικά.
Πόσο ανεξάρτητος όμως μπορείς να είσαι όταν σε κυνηγάει το φάντασμα των θρυλικών rock βετεράνων Βρετανών; Η απάντηση είναι καθόλου. Και για του λόγου το αληθές κάνε μία απλή ακρόαση στο “Reignition“. Από την αρχή ως το τέλος στην ουσία πρόκειται για μία καλογυαλισμένη, η αλήθεια είναι, αντιγραφή πάνω στους 70s δίσκους των Deep Purple με λίγο από το blues rock των Whitesnake, έτσι για να μην καρφωνόμαστε. Τα κομμάτια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά για κάποιο λάτρη του κλασικού 70s rock, αρκεί φυσικά να μην έχει ακούσει ούτε δείγμα από Ritchie Blackmore, Ian Gillan ή David Coverdale. Ίσως το σώζει ελάχιστα η εύστοχη ψυχεδέλεια των πλήκτρων που πάει τη φάση σε κάπως πιο prog καταστάσεις, αλλά και πάλι οι ομοιότητες παραείναι πολλές για να τις αγνοήσεις.
Μονολογίς, το “Reignition” δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα το διαφορετικό για κάποιον που έχει φάει το hard rock με το κουτάλι. Βαδίζει ξεδιάντροπα στα χνάρια άλλων, ευτυχώς χωρίς να είναι δουλεμένο πρόχειρα ή βεβιασμένα. Τουλάχιστον σε αυτό τους το αναγνωρίζω.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
