Οι Fallen Arise είναι μια πολύ όμορφη περίπτωση της αθηναϊκής metal σκηνής. Το symphonic metal τους δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από άλλα, περισσότερο γνωστά σχήματα ανάλογου ήχου της παγκόσμιας σκηνής. Έτσι και το “Enigma”, το τρίτο full-length album τους που έπεται των “Ethereal” (2013) και “Adeline” (2015) βρίσκει τη μπάντα σε τέλεια φόρμα, αλλά και με μία διαφορετική προσέγγιση ως προς τον ήχο τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μπάντα ακούγεται πιο σίγουρη και δεμένη από ποτέ.
Στο “Enigma”, το πρωταρχικό ρόλο έχει το metal κομμάτι, με το συμφωνικό στοιχείο να το αναδεικνύει ακόμη περισσότερο. Βαριές κιθάρες ενώνονται με επιβλητικές ορχηστρικές συνθέσεις, δίνοντας ένα δυναμικό, μα και συναισθηματικό αποτέλεσμα. Εννοείται συναισθηματικό, αφού όλα αυτά ντύνουν αρμονικά τη φωνή της Fiona, η οποία καταφέρνει να μεταδώσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα μέσω αυτής, άλλοτε μελαγχολία, άλλοτε θλίψη, άλλοτε πίκρα, αλλά και του Βλάση, ο οποίος κρατάει τις ισορροπίες με τα growls του. Οι δυο τους εναλλάσσονται διαρκώς, σαν να αφηγούνται ιστορίες. Ιστορίες εσωτερικής περισυλλογής και προσωπικών δοκιμασιών, όπως άλλωστε είναι η θεματολογία του “Enigma”.
Τα symphonic metal album πολλές φορές διατρέχουν τον κίνδυνο να καταλήξουν υπερφορτωμένα και κατ’ επέκταση κουραστικά. Τέτοια ανησυχία στο “Enigma” δεν υπάρχει, καθώς οι Fallen Arise φρόντισαν, εκτός από τις συνολικά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, να υπάρχει αρκετή ποικιλία ήχων, ρυθμών, συναισθημάτων, ώστε κάθε τραγούδι να έχει το δικό του χαρακτήρα. Αξίζει να σημειωθεί, ακόμη, ότι υπάρχει έντονο popστοιχείο, το οποίο διαχειρίζονται πολύ καλά. Τα κομμάτια μένουν εύκολα στο μυαλό σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνουν εκπτώσεις στην τραχύτητα.
Όταν μια μπάντα βρίσκει τον εαυτό της και αυτό που της αρέσει να κάνει, το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να φανεί και να περάσει στον ακροατή. Αφού η μπάντα το απολαμβάνει, πώς να μην το απολαύσει κι αυτός; Δίκαια, λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι το “Enigma” είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση.
8/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
