Από ότι έχει δείξει το παρελθόν του συγκροτήματος, οι Grave Digger αρέσκονται στο να βγάζουν follow-up albums πάνω σε αυτά που τους βοήθησαν να μεγαλουργήσουν. Περίτρανο παράδειγμα αποτέλεσε το άλμπουμ πους τους καθιέρωσε κατά γενική ομολογία, το “Tunes Of War” (1996), το οποίο συνεχίστηκε και έγινε άτυπα τριλογία χάρη στα “The Clans Will Rise Again” (2010) και το πιο πρόσφατο “Fields Of Blood” (2020). Σειρά λοιπόν έχει να χρίσει αντίστοιχης αντιμετώπισης το εξίσου φανταστικό “Knights Of The Cross” (1998), μιας και το νέο άλμπουμ για το οποίο πρόκειται να μιλήσουμε, το “Symbol Of Eternity”, αποτελεί άτυπα το δεύτερο μέρος του, όσον αφορά την θεματολογία του. Πάμε να δούμε τι συμβαίνει λοιπόν με το νέο τους πόνημα.
Το συμφωνικό εισαγωγικό “The Siege Of Akkon” προσωπικά για εμένα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά σίγουρα θα αποτελέσει το έναυσμα στις συναυλίες τους καθώς σίγουρα θα «κουμπώνει» με το επερχόμενο “Battle Cry”, του οποίου το εισαγωγικό riff είναι βουτηγμένο στις εποχές των “Knights Of The Cross” (1998) και “Excalibur” (1999). Εξαιρετική σύνθεση που σε κάνει να αναπολείς παλιές ένδοξες μέρες. Ακολουθεί το “Hell Is My Purgatory”, το οποίο αποτελεί και το video clip του δίσκου. Και αυτό λοξοκοιτά προς “Knights Of The Cross” (1998), ακόμα και προς την “Rheingold” (2003) περίοδο της μπάντας. Αυτό που ένιωσα πως δεν «κολλάει» στο κομμάτι δε, είναι η μελωδική «νεοκλασική» φράση μετά το δεύτερο ρεφραίν. Με το “King Of The Kings” το πράγμα σοβάρεψε αρχικά riff-ολογικά. Ξεκινά με αναλαμπή μέσα από το “Heart Of Darkness” (1995) για να μπει σε πιο mid-tempo και να οδηγηθεί σε ρεφραίν που φέρνει στο μυαλό την αύρα του “Clash Of The Gods” (2012) άλμπουμ. Δίνω όμως τα εύσημα στον Axel “Ironfinger” Ritt για την lead-ο-μελωδία που έδωσε “πόνο”.
Κάπου εδώ έρχεται το πρώτο μείον για το δίσκο, με το ομότιτλο mid-tempo κομμάτι, “Symbol Of Eternity”, το οποίο εμένα προσωπικά μου πέρασε παντελώς αδιάφορο εν αντιθέσει με το “Saladin”, το οποίο είναι ένα εξαιρετικό ανατολίτικο ιντερλούδιο με δόση ανατολής το οποίο σε μαγεύει. Λογικό θα μου πει κανείς μιας και λειτουργεί προπομπός του “Nights Of Jerusalem”, το οποίο αποτελεί κομμάτι «νέας κοπής», δηλαδή της περιόδου από το “Clash Of The Gods” (2012) μέχρι και σήμερα. Αργόσυρτο και αυτό, με απώτερο σκοπό για να δημιουργήσει ένα ανάλογο συναίσθημα. Το ρεφρέν θα μπορούσε να είναι το ίδιο και το αυτό με το “Knights Of The Cross”, αν δεν άλλαζαν οι στίχοι. Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε το. Σας έπεισε; Εμένα σίγουρα. Το “Heart Of A Warrior” αποτελεί και αυτό το αδερφάκι του “Giants” από το “Rheingold” (2003). Downstroke picking στην κιθάρα μέχρι τις γέφυρες για να δίνει τον ανάλογο παλμό ενώ μετά στο ρεφραίν σου βγάζει ένα συναίσθημα τύπου “The Clans Will Rise Again” (2010), του ευρύτερου δίσκου όμως. Ωραία μαγκιά μέσα στο κομμάτι που τα δίκασα που ανεβάζουν στροφές. Από τις καλύτερες συνθέσεις στο δίσκο!
Αν νόμιζα ότι το “Symbol Of Eternity” ήταν αδιάφορο, τότε το “Grace Of God” κατ’ εμένα περισσεύει. Next! Τότε έρχεται το “Sky Of Swords”, ένα επικό mid-tempo κομμάτι σε υφή αλλά από γεύση μια όπως και το προηγούμενο. Απλά υπάρχει για να υπάρχει. Στο “Holy Warfare” πάλι καλά που επανακάμπτουμε με το εναρκτήριο. Αποπνέει ένα μακρινό συναίσθημα τύπου “The Battle Of Bannockburn” αλλά όχι και σε τρελό βαθμό, κάλλιστα όμως θα μπορούσαμε να το πούμε αδερφάκι του. Διαθέτει όμως το καλύτερο solo του δίσκου. Ο δίσκος κλείνει με το “The Last Crusade” το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα αδιάφορο mid-tempo κομμάτι.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δώσουμε στο bonus track “Hellas Hellas”, το κλασσικό κομμάτι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον ίδιο να συμμετέχει, το οποίο αποτελεί σύνθεση του αθάνατου Σταμάτη Μεσημέρη, μέσα από τον δίσκο “Χορεύω” (1989) του πρώτου. Η cult προφορά του Chris Boltendahl δεν περνάει απαρατήρητη και δίνει ένα ιδιαίτερο τόνο στην όλη προσπάθεια.
Σε γενικές γραμμές το “Symbol Of Eternity” αφήνει χιλιόμετρα πίσω το, κακό/αδιάφορο παντελώς, “Fields Of Blood”. Αποτελεί έναν αξιόπιστο δίσκο, άξιο της καριέρας των Grave Digger. Ας ελπίσουμε να μην είναι και αυτός ένα πυροτέχνημα και ούτε να μας πηγαίνουν μια-μια, λες και είμαστε στο στρατό. Ο χρόνος θα δείξει.
7/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
