Τι κοινό έχουν ο Καναδάς, το heavy metal, μια topless φωτογράφηση, το alto σαξόφωνο, το “Mistreated” και η jazz; Κι όμως έχουν… Την Lee Aaron ή κατά κόσμον Karen Lynn Greening. Η Καναδέζα τραγουδίστρια ξεκίνησε να παίζει σαξόφωνο και να τραγουδά σε μια συνοικιακή μπάντα, τους Lee Aaron. Τελικά της έμεινε το όνομα και το ντεμπούτο της το 1982 έχει τίτλο “Lee Aaron Project” και ανήκει στο σύγχρονο metal της εποχής των ‘80s. Μετά από μια ημίγυμνη φωτογράφηση στο ανδρικό περιοδικό Oui το ’83 που τη μετανιώνει ακόμα, συνεχίζει τη δισκογραφική της πορεία με το τέρμα “μεταλλικό” “Metal Queen” (1984), και συνεχίζει με το “Call of the Wild (1985)” και τους επόμενους δίσκους που σταδιακά “μαλακώνουν” ηχητικά για να φτάσουμε στις αρχές του 2000 στο “Slick Chick” που είναι ένας καθαρά jazz δίσκος. Τα 00s και 10s φαίνεται είναι από τις ώριμες περιόδους της Aaron και το τελευταίο της δισκογραφικό πόνημα έχει τίτλο “Diamond Baby Blues”.
Το “Diamond Baby Blues” αποτελεί ένα rock/blues rock άλμπουμ και περιλαμβάνει κομμάτια που έχει γράψει η Aaron καθώς και δυο διασκευές. Και για να ολοκληρώσω τη λύση του γρίφου της πρώτης παραγράφου η μια διασκευή που περιλαμβάνει το “Diamond Baby Blues” είναι το “Mistreated” των αγαπημένων μου Deep Purple. Οι ενορχηστρώσεις του άλμπουμ περιλαμβάνουν “μεγάλα” ροκ τύμπανα αλλά και όμορφα Hammond organs που δένουν πολύ αρμονικά με το μπάσο και τις rock κιθάρες. Τα κομμάτια έχουν μια easy προσέγγιση με ενδιαφέρονται riffs και την αιχμηρή φωνή της Aaron. Όλα τα κομμάτια είναι πολύ ευχάριστα και ακόμη περισσότερο ευχάριστες είναι οι διασκευές του “Mistreated” και το ‘60s hit song “You’re No Good” του Clint Ballard Jr. Γενικά όλα τα κομμάτια και οι διασκευές κρατούν ένα πολιτισμένο επίπεδο στην απόδοσή του χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, αφήνοντας τη φωνή της Aaron να κάνει τα υπόλοιπα.
Ο ήχος του άλμπουμ έχει μια όμορφη χροιά που θυμίζει την αισθητική του Joe Bonamassa ή των BCC με τη βασική διαφορά – και ταυτόχρονα μειονέκτημα για μένα – πως η φωνή είναι αρκετά δυνατότερα στη μίξη από ότι θα ‘πρεπε. Το “Mistreated” αποδίδεται από τους μουσικούς πολύ σωστά και όσο περνά η ώρα δημιουργείται μια πολύ ωραία συναισθηματική κορύφωση που παραπέμπει στο πρωτότυπο κομμάτι. Γενικά δεν έχω κάποια άλλη ένσταση σχετικά με το – “Diamond Baby Blues” αλλά αυτή η προσέγγιση στη μίξη του ήχου, κάνει αμέσως το όλο εγχείρημα να ακούγεται επιτηδευμένο και “εμπορικό” χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Εάν παραβλέψω αυτό το, σημαντικό για μένα, αισθητικό λάθος, και τα κομμάτια δείξουν αντοχή στο χρόνο, σίγουρα μιλάμε για έναν πολύ καλό ροκ δίσκο, με εκλεπτυσμένες συνθέσεις και ωραίες ερμηνείες.
7.5/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
