[Option A:]
Ντεμπούτο για τους Γερμανούς doomsters, οι οποίοι πρέπει να έχουν ξεχαστεί κάπου στη δεκαετία του 70. Ψυχεδέλεια full, doom riffs, μονολιθικό drumming και ο Ozzy στο μικρόφωνο. Ε, ναι λοιπόν βρέθηκε ο ακριβής κλώνος του πίσω από το μικρόφωνο. Βέβαια όλη η μουσική και το attitude βρομάνε και ζέχνουν τους μεγάλους δασκάλους Black Sabbath, αλλά αυτή η ομοιότητα δεν περιγράφεται. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά μου έκανε τρομερή εντύπωση. Όπως και να έχει οι Monolith υπηρετούν πολύ καλά τον σκοπό του doom, χωρίς καθόλου ψηφιακούρες, αυστηρά live ηχογράφηση (έτσι είναι το σωστό), με κάποια overdubs από κιθάρες και τα φωνητικά ηχογραφημένα μετά. Μονολιθικοί, στωικοί, ψυχεδελικοί, ογκώδεις. Τα riffs δίνουν και παίρνουν, το μπάσο δυνατό γεμίζει όμορφα τον χώρο και τα τύμπανα σταθερά σε doom αργόσυρτο ρυθμό. Η ομοιότητα με πρώιμους Black Sabbath είναι πέρα για πέρα προφανής και αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αρνητικό, ή και όχι. Προσωπικά, εκ πρώτης ακοής δεν μου άρεσε καθόλου. Αφού ξεπέρασα το σοκ ότι κοπιάρουν αρκετά, μετά άκουσα προσεχτικά τα κομμάτια και μπορώ να πω ότι μου άρεσαν. Αν είχαν διαφορετικά φωνητικά δηλαδή, θα ήταν εξαιρετικός δίσκος. Δυστυχώς, η απαράμιλλη ομοιότητα με τον Πρίγκιπα του Σκότους, με χάλασε αρκετά. Κατά τ’ άλλα οι συνθέσεις είναι πολύ καλές, κλασικές και δουλεμένες. Αν δεν έχετε πρόβλημα στο να ακούσετε μια μπάντα – αντιγραφή των μεγάλων, το “Dystopia” είναι καταπληκτικό!
6/10
Τένια Λάρδα
[email protected]
[Option B:]
Το “Play” πατήθηκε και το “Dystopia” άρχισε να παίζει, πρώτο κομμάτι, το “Won’t Come Down” και κάπου εκεί αφηρημένος λέω “ο Ozzy!”, “οι Black Sabbath” κι όμως είναι οι Monolith. Οι Monolith είναι μια Γερμανική μπάντα με αρκετές γνώσεις πάνω στο doom rock αλλά και γενικά στο stone-αρισμα! Ο ήχος τους αυτό που λέει το όνομά τους, μονολιθικός, πρωτόγονος ακατέργαστος, γκαραζάτος και τόσο απλός που τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις. Τα “Hole”, “Acid Rain” αλλά και το ομώνυμο ξεχωρίζουν γιατί καταφέρνουν να βγάλουν την ατμόσφαιρα και τον ήχο του τότε τόσο επιτυχημένα και επαγγελματικά που λες ότι τους αξίζει ένα πολύ μεγάλο μπράβο. Το στήσιμο, η φωνή το feeling αξίζουν χειροκρότημα και υπόκλιση! Το artwork εξαιρετικό, η παραγωγή εξωπραγματική όλα στη εντέλεια. Το μεράκι και η όρεξη για το παρελθόν τους οδηγούν. Η μόνη ένστασή μου είναι στο γεγονός ότι οι Monolith με όλα αυτά καταλήγουν να μην έχουν ένα δικό τους προσωπικό στίγμα αφού το 99% από αυτούς που θα τους ακούσουν για πρώτη φορά θα πιστέψουν το προφανές, ότι πρόκειται για τους Sabbath και αυτό δεν θεωρείται απαραίτητα καλό, ειδικά εν έτη 2014 που πλέον τα έχουμε ακούσει όλα.
7/10
Στάθης Αυγέρης
[email protected]
