Οι Necromantia είναι μια από τις αρχαιότερες και ιστορικότερες black metal μπάντες του Ελλαδικού χώρου. Μετά τον χαμό του ιδρυτικού μέλους, Baron Blood, ανακοίνωσαν πως θα υπάρξει μια κυκλοφορία φόρος τιμής σε εκείνον προτού η μπάντα τραβηχτεί οριστικά στην άβυσσο. Αυτός ο δίσκος είναι το “To The Depths We Descend…” για το οποίο κλήθηκε να μας μιλήσει ο Magus Wampyr Daoloth.
Γεια σου Magus. Ανάμεικτα τα συναισθήματα, καθώς έχουμε την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού Necromantia album, το οποίο όμως παράλληλα είναι και το τελευταίο, με το συγκρότημα να κατέρχεται στην άβυσσο όπως δηλώνετε και στον τίτλο. Η απώλεια του Baron Blood δεν ήταν μεγάλη μόνο σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε προσωπικό, μιας και γνωριζόσασταν από το σχολείο. Μπορείς να περιγράψεις πώς νιώθεις με αυτή την κυκλοφορία;
Σίγουρα το συναίσθημα είναι γλυκόπικρο. Από την μία είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το πως βγήκε το album σε όλα τα επίπεδα, ενώ από την άλλη ο λόγος δημιουργίας του αλλά και ο χαρακτηρισμός του ως “τελευταίο” είναι βαρύς. Προσωπικά δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Θέλω να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και με των άνθρωπο που μοιράστηκα τριάντα χρόνια μία μπάντα, οπότε ήταν αναπόφευκτο. Necromantia is no more….
Στην αρχή σκόπευες να κυκλοφορήσεις το album ως EP, στην πορεία όμως, με την προσθήκη των διασκευών προέκυψε full-length. Πώς και κατέληξες σε αυτήν την απόφαση;
Full length μεγάλης διάρκειας κιόλας. Η αιτία ήταν το lockdown. Επειδή η δουλειά μου ήταν κλειστή, είχα επιτέλους τον χρόνο και την εσωτερική ηρεμία να αφοσιωθώ στην σύνθεση.
Πόσο δύσκολο και παράξενο ήταν να ηχογραφείς νέο δίσκο των Necromantia χωρίς τον Baron Blood πλάι σου;
Πολύ παράξενο. Ειδικά στην αρχή. Όταν γράφεις με έναν άνθρωπο μουσική τριάντα χρόνια έχεις αναπτύξει μια σχεδόν τηλεπαθητική σχέση. Δεν μιλάς, απλά παίζεις. Ευτυχώς τόσο και με τον Γιώργο Εμμανουήλ όσο και με τον Γιάννη Βότση έχουμε εξαιρετική χημεία σαν μουσική και έβγαινε αβίαστα. Το πιο δύσκολο ήταν όταν άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το τραγούδι που είναι γραμμένο ειδικά για τον Baron Blood. Δύσκολο εννοώ για εμένα σε συναισθηματικό επίπεδο.
Πολύς κόσμος μιλάει για το γεγονός ότι αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις κιθάρα στο δίσκο, αγνοώντας το γεγονός ότι ο χαρακτηριστικός ήχος του οχτάχορδου μπάσου ανήκε αποκλειστικά στον Baron Blood, ενώ παράλληλα η ψυχή και ο χαρακτήρας του συγκροτήματος παραμένουν εμφανείς στις συνθέσεις, χωρίς όμως να γίνει αυτό άμεσα αντιληπτό από πολλούς. Πρόκειται για μια απλή αλλαγή οργάνου με σκοπό την απότιση φόρου τιμής και με την ουσία και το DNA του ήχου να παραμένουν ίδια, κι όμως πολλοί παραπονέθηκαν γι’ αυτό. Πιστεύεις πώς μπορείς να εξηγήσεις αυτό το γεγονός; Εγώ ομολογώ πως όχι.
Φίλτατε Σταύρο την μουσική μας πολλοί την άκουγαν αλλά λίγοι την καταλάβαιναν. Αυτή είναι η δική μου εξήγηση. Όποιος/α δεν καταλαβαίνει πόσο πραγματικά Necromantia είναι τα νέα τραγούδια σημαίνει ότι άκουγε την μπάντα απλά επιφανειακά. Οπότε λογικό να μην καταλαβαίνει. Δεν παρεξηγώ κανέναν. Πάντα κάναμε μουσική για τους λίγους….. Δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσω το οχτάχορδο. Για εμένα θα ήταν ύψιστη ύβρις προς τον συνοδοιπόρο και φίλο μου τριάντα χρόνια. Ο ήχος του ανήκει. Είναι δικός του.
Επίσης, βλέπω κάποιους να παραπονιούνται για την εξαιρετική παραγωγή του δίσκου, η οποία είναι όντως η καλύτερη που είχατε ποτέ αλλά δεδομένων των συνθηκών ταιριάζει απόλυτα στο δίσκο και δε βλέπω πιο είναι το πρόβλημα με αυτό. Μπορεί η παραγωγή του “Crossing The Fiery Path” για παράδειγμα να μην έχει καμία σχέση με αυτήν, εγώ όμως δε θα μπορούσα να φανταστώ το συγκεκριμένο δίσκο με καλή παραγωγή, γιατί δεν θα ταίριαζε στο χαρακτήρα του. Μήπως είμαστε απλά κακομαθημένοι και μυγιάγγιχτοι σαν ακροατές ή απλά πολλά άτομα είναι κολλημένα και θέλουν στο black metal τους αποκλειστικά lo-fi παραγωγές;
Η παραγωγή ενός δίσκου είναι επακόλουθη των γνώσεων και των μέσων που έχει μία μπάντα στην διάθεση της. Δεν είναι ποτέ σταθερή πάντα εξελίσσεται. Αυτή την φορά ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Ηχητικά, όσον αφορά την ποιότητα του ήχου πιστεύω ότι είμαστε στο 200%! Σε όλα τα επίπεδα. Ο Baron Blood θα ήταν περήφανος. Αυτή την neo-black metal νοοτροπία του lo-fi ποτέ δεν την κατάλαβα. Οι μπάντες που ξεκίνησαν το black metal βλέπε Celtic Frost, Bathory, Venom, Mercyful Fate και τα λοιπά, ποτέ δεν την ακολούθησαν. Μόνο οι επόμενες γενιές, οι μιμητές τους το έκαναν. Ίσως από νοσταλγία , ίσως από την ανάγκη να ξεχωρίσουν και να ομαδοποιηθούν πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι “αυθεντικό”….. Δεν ξέρω. Η αυθεντικότητα πάντως προκύπτει από την μουσική σου, από το συναίσθημα που παράγεις και όχι από τον ήχο σου.
Το “As The Shadows Wept” είναι ένα κομμάτι που μου προκαλεί πάρα πολύ έντονα συναισθήματα κατά την ακρόασή του, για προφανείς λόγους. Παράλληλα όμως παρατήρησα ότι τελευταία υπάρχουν όλο και λιγότερα κομμάτια που μπορούν να προκαλέσουν τόσο έντονα συναισθήματα στον ακροατή. Κατά τη δική σου γνώμη, πού μπορεί να ευθύνεται αυτό; Στην υπερπροσφορά της μουσικής λόγω του internet και τον κορεσμό του ακροατή, στην έλλειψη κατάθεσης ψυχής στις μουσικές δουλειές, σε συνδυασμό των παραπάνω ή σε κάποιον άλλο παράγοντα;
Πλέον η τεχνολογία δίνει την δυνατότητα σε οποιονδήποτε να γράψει τραγούδια σε μία αξιοπρεπή μορφή ηχητικά. Το internet δίνει επίσης την δυνατότητα αυτά τα τραγούδια να φτάσουν σε πολύ κόσμο. Οπότε υπάρχει υπερπληροφόρηση. Δεν είναι εύκολο να διαχωρίσεις τα διαμάντια από τα κάρβουνα. Οι Necromantia ήταν ανέκαθεν μία μπάντα που ο σκοπός της ήταν να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα και εικόνες στον ακροατή. Διηγούμασταν “ιστορίες” με μουσικό τρόπο. Δημιουργούσαμε “μουσικές” ταινίες με τους στίχους μας για υπότιτλους. Δεν λειτουργούν όλες οι μπάντες έτσι. Ο καθένας επιλέγει τον δικό του δρόμο, όποιος και αν είναι αυτός. Στην δικιά μας περίπτωση η ατμόσφαιρα ενός τραγουδιού ήταν πάντα σημαντική….
Κάθε κομμάτι στο δίσκο ακούγεται σαν αναδρομή στο παρελθόν και σαν ανασκόπηση της καριέρας σας, το καθένα με το δικό του τρόπο. Ήταν ο δικός σου τρόπος για να γίνει σαφές το γεγονός ότι έκλεισε ο κύκλος του συγκροτήματος, δοσμένος όμως με φρέσκο τρόπο και προσαρμοσμένο στα δεδομένα του σήμερα;
Ακριβώς. Το album αποτελεί μία σύνοψη της πορείας μας μέχρι σήμερα. Όπως είπα και πριν είναι ένα ιδιαίτερο album, τόσο για τον λόγο που γράφτηκε όσο και για το τι αντιπροσωπεύει.
Θες να μας μιλήσεις λίγο για τις συμμετοχές των Γιώργου Εμμανουήλ και Γιάννη Βότση στο δίσκο; Δε θέλω να σταθούμε στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους αλλά στο πόσο σε βοήθησαν στο συνθετικό και εκτελεστικό τομέα, αν σε βοήθησαν να νιώσεις άνετα για να δημιουργήσεις αυτόν τον αποχαιρετιστήριο δίσκο.
Ο Γιώργος εκτός από εξαιρετικός κιθαρίστας, είναι και εκπληκτικός συνθέτης αλλά και ιδιαίτερα καταρτισμένος σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο όσον αφορά την μουσική. Πέρα όμως από αυτό είναι η χημεία μεταξύ μας: το ότι έπιανε ακριβώς το ύφος που ήθελα να βγάλω σε κάθε riff. Η συμμετοχή τους στην σύνθεση και ενορχήστρωση ήταν ιδιαίτερα σημαντική και καθοριστική. Ο Γιάννης είναι επίσης ένας εκπληκτικός μουσικός που εμπιστεύομαι χρόνια. Και αυτός με εξαιρετική αντίληψη και ικανότητα. Δεν θα μπορούσα να κάνω το album με άλλους. Λειτουργήσαμε όλοι μαζί σαν ένας!
Βρίσκουμε επίσης και τον Worshipper Of Pan να παίζει το σαξόφωνο, κάτι που ανέβασε ακόμα περισσότερο το νοσταλγικό αίσθημα στο δίσκο, στο δικό μου ψυχισμό τουλάχιστον. Ακόμα θυμάμαι το σαξόφωνο στο “The Arcane Light Of Hecate” και το πόσο μπροστά για την εποχή του ήταν και σήμερα είναι κάτι που κάνουν πολλά black metal σχήματα. Έχουμε επίσης και τον Inferno να συνεισφέρει με το μπάσο του σε ένα κομμάτι, κάτι που κάνει το δίσκο να μοιάζει ακόμα περισσότερο με ανασκόπηση της καριέρας σας. Πού βρίσκονται σήμερα αυτά τα παιδιά;
Ο Worshipper Of Pan ζει πλέον στην Ελβετία και είναι ένας αναγνωρισμένος jazz μουσικός στο εξωτερικό. Ο Inferno από όσο γνωρίζω ανακατεύεται σε κάποιες μπάντες εδώ αλλά με πιο χομπίστικο χαρακτήρα. Και οι δύο είχαν συμβάλλει σημαντικά στην μπάντα στο παρελθόν αλλά ήταν και φίλοι του Baron.
Το συγκρότημα ήταν ήδη ανενεργό εδώ και πολλά χρόνια. Υπό άλλες συνθήκες θα είχες σκεφτεί τη επανενεργοποίησή του μετά και τη δραστηριοποίησή σου με τους Yoth Iria ή πιστεύεις ότι δεν είχες κάτι άλλο να προσφέρεις υπό το όνομα των Necromantia;
Είχαμε συζητήσει αρκετές φορές με τον Baron για νέο album και ήταν πάντα μέσα στα πλάνα μας, απλά οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας δεν μας άφηναν να επικεντρωθούμε σε αυτό, ιδιαίτερα εμένα. Άλλωστε ποτέ δεν ήμασταν τόσο παραγωγικοί ως μπάντα. Μετά το “Ancient Pride” είχαμε μεγάλα κενά στις κυκλοφορίες μας.
Τα “Lord Of The Abyss” και “The Warlock” ακούγονται πολύ διαφορετικά και φρέσκα μετά την επανηχογράφησή τους. Τα επέλεξες λόγω της σημαντικότητάς τους στην καριέρα του συγκροτήματος; Γενικότερα είσαι οπαδός των επανηχογραφήσεων;
Σαφώς. Είναι δύο από τα τραγούδια που καθόρισαν τον ήχο μας. Θεωρώ πως πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης αρκεί να μην χάνεις την ταυτότητα και την ατμόσφαιρα.
Σε επηρέασε ποτέ το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός μουσικών στη black metal σκηνή, και ειδικά από τις πρώτες μέρες των demo, σας μνημόνευε και σας μνημονεύει ως επιρροή και αγαπημένο άκουσμα αλλά παράλληλα πολλά περιοδικά του χώρου σας έδιναν ανάμεικτες και κάποια πολύ κακές κριτικές ακόμα και πρόσφατα; Ή τους γράφατε όλους μιας και πάντα κάνατε αυτό που γουστάρατε εσείς;
Δεν θα το έθετα έτσι αλλά ναι. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ η γνώμη των άλλων. Αν μας ενδιέφερε δεν θα ήμασταν αυτοί που γίναμε. Δεν ήμασταν ποτέ επαγγελματίες. Μία ζωή εραστή-τέχνες. Αν αυτό που γράφαμε άρεσε σε εμάς, τέλος. Δεν διστάσαμε να κάνουμε προσμίξεις, να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικά όργανα, να αλλάξουμε προσεγγίσεις. Αρκεί να μας άρεσε και να έβγαζε το συναίσθημα που θέλαμε. Την επιρροή που είχε η μπάντα στην παγκόσμια σκηνή την αντιληφθήκαμε πολύ αργότερα….. Πάρα πολύ αργότερα! Ακόμα και τώρα ακούω μουσικούς από μεγάλες μπάντες που μας έχουν ως επιρροή και εκπλήσσομαι!
Υπάρχει κάτι για το οποίο βλέπεις σήμερα και έχεις μετανιώσεις και θα το άλλαζες αν μπορούσες, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι μικρό και ασήμαντο για το ευρύ κοινό;
Θα ήθελα να είχαμε γράψει άλλα δύο albums.
Κοιτάζοντας πίσω στην καριέρα των Necromantia, τώρα που έκλεισε ο κύκλος, τι συναισθήματα νιώθεις; Ποια είναι η δική σου οπτική πάνω σε αυτό;
Είμαι από τους ανθρώπους που αισθάνομαι καλά όταν κλείνει ένας κύκλος. Όταν διαβάζω την τελευταία σελίδα ενός βιβλίου. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα γιατί πολλές φορές στην πορείες χάνει την ουσία του και τον λόγο ύπαρξης του. Όμως και τίποτα δεν χάνεται. Απλά μεταλλάσσεται και μετουσιώνεται και επιστρέφει σαν κάτι άλλο εμπεριέχοντας το πρώτο.
Πέρα από τους Yoth Iria, υπάρχουν άλλα μουσικά σχέδια για το μέλλον; Από τους Thou Art Lord υπάρχουν νέα;
Οι Thou Art Lord είναι όπως πάντα σε χειμέρια νάρκη. Άγνωστο το πότε θα ξυπνήσουν. Έχω κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου για ένα προσωπικό album αλλά όχι ακόμα…. Έχουμε χρόνο…
Σ’ ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη, η οποία ήταν περισσότερο ερωτήσεις ενός οπαδού. Ευχαριστούμε θερμά για όλη τη μουσική που δημιουργήσατε όλα αυτά τα χρόνια και μας συντροφεύει ακόμα και σήμερα! Εύχομαι τα καλύτερα!
Εγώ σε ευχαριστώ για την πραγματικά εξαιρετική συνέντευξη.
Συνέντευξη: Σταύρος Πισσάνος
Facebook
Instagram
Spotify
Bandcamp
Band Members
Magus Wampyr Daoloth – Φωνητικά, Μπάσο, Πλήκτρα
Γιάννης Βότσης – Τύμπανα
Γιώργος Εμμανουήλ – Κιθάρες, Πλήκτρα
Discography
Crossing The Fiery Path, 1993
Scarlet Evil Witching Black, 1995
IV: Malice, 2000
The Sound Of Lucifer Storming Heaven, 2007
To The Depths We Descend…, 2021
