Δεν γνωρίζω πολλά για τους εν λόγω κυρίους. Στα γρήγορα λοιπόν…, δηλώνουν Alternative/Grunge και ξεκίνησαν την καριέρα τους στο μάταιο τούτο κόσμο το 2005 ενώ το “Juicy Black” είναι το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους. Γενικότερα, το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν με εξίταρε ποτέ, ωστόσο αυτή τη φορά οι Reebosound ήταν κάτι διαφορετικό. Γενικότερα λόγω Nirvana και Pearl Jam είχα στο μυαλό μου το Grunge ως πιο «φασαριόζικο». Διαψεύστηκα βέβαια, όταν τελείωσα την ακρόαση του “Juicy Black”. Το “Lick My Blood” είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Και η πρώτη δόση «διαφορετικού» έκανε την εμφάνισή της στα αυτιά μου. Μόλις 2 λεπτά αργότερα το κομμάτι έφτασε στο τέλος του. Και δεν μπορώ να πω πως σχημάτισα και την καλύτερη εντύπωση. Συνεχίζοντας, ας μου επιτραπεί να δώσω στο “The Big Sleep” τον τίτλο η κομματάρα του δίσκου. Ήταν πραγματικά κάτι το τρομερό, -αν και σε μερικά σημεία μπούκωσαν τα ηχεία μου από τα μπάσα- και γενικά πιστεύω πως απ’ όλες τις δημιουργίες , ήταν αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Το κομμάτι που τελικά χάρισε και το όνομά του στο δίσκο, -“Juicy Black”- δεν μου έδωσε και πολλά. Δεν το βρήκα τόσο καλό. Ίσως να pop-ιζε πολύ για τα γούστα μου…. Δεν ξέρω. Το “A New Menace” είναι από το κομμάτια που μια μπάντα πρέπει να παίξει live και να πέσουν τα τοιχώματα του club που τη φιλοξενεί. Hell yeah! Νομίζω ότι μου αναπλήρωσε το κενό που δημιουργήθηκε στο προηγούμενο κομμάτι. Το “The Ocean” μου θύμισε τρομερά Nirvana, αλλά και πάλι με έναν πιο alternative τρόπο. Ένα μικρό πάντρεμα υποτονικότητας με μελωδία και μπάσου με groovy drums, ήταν ένα… όμορφο κομμάτι. Απλά ένα όμορφο κομμάτι.. Συνεχίζουμε με το “Other Peoples Shit” –τίτλος να σου πετύχει…- και πρόκειται αναμφίβολα για μία ακόμη σταγόνα alternative. Αν και μου μυστηριωδώς μου έφερνε λίγο στο μυαλό λίγο “London Calling” δεν ξέρω, ψάξτε το και εσείς. Το άλμπουμ κλείνει με το “Revolution”. Γρατζούνισμα ακουστικής κιθάρας και μία φωνή που ισορροπεί ανάμεσα στο ελαφρύ φάλτσο και τη μελωδία. Ναι, νομίζω πως πρόκειται για ένα αρκετά καλό grunge κομμάτι. Και κάπως έτσι η ακρόαση του “Juicy Black”, έφτασε στο τέλος της. Σύντομη και περιεκτική. Επτά κομμάτια μικρά σε διάρκεια. Κάποια υπερβολικά καλά και άλλα απλά καλά. Εν τέλει πιστεύω πως είναι αυτό το είδος ήχου που θα επέλεγα να ντύνει τα πρωινά μου, συνοδεία γαλλικού καφέ.
6/10
Ντένια Παλαιολόγου
