Ένα από τα πράγματα που δεν μπορώ να ακούω είναι μπάντες όχι μόνο από πεθαμένα είδη αλλά είδη που να έχουν δει την άσχημη πλευρά της σήψης. Από όλους τους Spitfire που υπάρχουν παγκοσμίως (και μην τρομάζετε δεν είναι οι δικοί μας!) αυτοί εδώ μας έρχονται από την Ιταλία και είναι περίπτωση μπάντας που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και δεν έχει κάνει ούτε τα μισά απ’ όσα θα ήταν αναμενόμενο, τουτέστιν 2-3 demos και μερικά live το ένα εκ των οποίων reunion (;;;) δεν είναι αρκετά για μια μπάντα που υπάρχει εδώ και σχεδόν 30 χρόνια σ’ αυτό τα στερέωμα. Και τώρα που είπαν να κυκλοφορήσουν κάτι καινούργιο κυκλοφορούν τι; Μια συλλογή από παλιά τους κομμάτια που δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ. Ήμαρτον όμως! Δηλαδή πόση αρχαιολαγνεία ,μπορούν να ανεχτούν τα αυτιά κάποιου; Ο δίσκος δεν είναι κακός και κυμαίνετε κάπου ανάμεσα σε Dio, Maiden και ενίοτε Priest αλλά και αυτοί το κλείνουν σιγά σιγά το μαγαζί. Και τελικά το αιώνιο ερώτημα είναι: cult ή κακόγουστο; Τείνω να πιστεύω το πρώτο γιατί ο δίσκος έχει μέσα μερικά ενδιαφέροντα solos και κάποια λαμπρά σημεία αλλά όχι απλά όχι. Μόνο και μόνο από θέμα νοοτροπίας για μένα είναι στην λίστα των don’t’s.
3/10
Αγγελική Καπίρη
