Οι πρωτότυποι και ιδιαίτεροι At The Movies επέστρεψαν με καινούργιο δίσκο στα χέρια τους, ανανεωμένοι και με ’90s διάθεση. Το “The Soundtrack Of Your Life – Vol 2” όπως και λέγεται το νέο τους album, ήταν το έναυσμα προκειμένου να συνομιλήσουμε με τον ιθύνων νου της μπάντας, Chris Laney.
Επέτρεψε μου να σε καλωσορίσω στο περιοδικό μας Chris. Ελπίζω να είσαι καλά. Πως είναι τα πράγματα με την πανδημία μέχρι στιγμής εκεί;
Είμαι καλά και πάλι, ευχαριστώ. Για την ακρίβεια κόλλησα Covid την περασμένη εβδομάδα, το κόλλησα στα γενέθλια μου. Ήμουν άρρωστος για πέντε μέρες, μια εβδομάδα ίσως, αλλά ήταν εντάξει. Περισσότερο σαν γρίπη λόγω του ότι είχα κάνει και τις τρεις δόσεις του εμβολίου, οπότε το πέρασα ελαφριά. Πέρα από αυτό, σε μερικές μέρες απελευθερώνονται τα πάντα εδώ. Αρχίζουν να το θεωρούν πλέον σαν κάτι φυσιολογικό εδώ πέρα. Όλα επιστρέφουν στα φυσιολογικά τους από εβδομάδα, τουλάχιστον έτσι λένε. Ας δούμε πόσο θα κρατήσει βέβαια αυτό.
Ας δούμε λίγο το project σου με τους At The Movies. Πρέπει να το θεωρούμε ένα project ή μία πραγματική μπάντα με σάρκα και οστά;
Να το θεωρείτε μια κανονική μπάντα.
Ήταν οι At The Movies ένα δημιούργημα της καραντίνας ή είχες εδώ και χρόνια την ιδέα για κάτι τέτοιο;
Μου ήρθε έτσι απλά, για να είμαι ειλικρινής ήταν κάτι σαν ατύχημα. Στην αρχή ήμουν εγώ και ο Alan Sorensen. Τον βοήθησα με κάποια θέματα για το στούντιο του ως προς το πως να στήνει μικρόφωνα και μου έστελνε κάποια αρχεία για να δω πως βγαίνουν όλα και αν υπάρχουν θέματα με ακυρώσεις φάσης για παράδειγμα. Αργότερα, έκανε μερικά video παίζοντας κομμάτια από ταινίες όπως οι Ghostbusters και λίγο αργότερα έσκασε και το πρώτο lockdown. Όποτε ήμουν σπίτι με την γυναίκα μου και βλέπαμε μια ταινία, το “Music And Lyrics” σχετικά με έναν πλέον ξεχασμένο pop star του παρελθόντος και ένα από τα κομμάτια της ταινίας ήταν το “Pop Goes My Heart”. Και σε κάποια φάση μου είπε η γυναίκα μου “Chris πρέπει να μπεις στο στούντιο, βλέπω σε ολόκληρη την γλώσσα του σώματος σου πως έχεις κάτι κατά νου σχετικά με αυτό το κομμάτι”. Οπότε έκανα ένα ντέμο του κομματιού και το έστειλα στον Alan και στον Bjorn και κάπως έτσι ξεκίνησε η φάση του “Να κάνουμε έναν κομμάτι ή έναν δίσκο και ποιον να έχουμε καλεσμένο” και πάει λέγοντας.
Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για το πως μάζεψες την υπόλοιπη μπάντα; Έχεις μερικά πολύ δυνατά ονόματα και στους δύο δίσκους.
Θα ακουστεί τρελό ίσως το πόσο εύκολο ήταν αλλά είναι απλά φίλοι μου. Εγώ και οι δύο Pontus είχαμε μια μπάντα παλαιότερα το 2005, τους Zan Clan, στον γάμο του Norgren τραγουδούσα και αυτός έπαιξε κιθάρα στον δικό μου. Γνωριζόμαστε αιώνες τώρα. Φυσικά με την Linnea Vikstrom που ήταν και η τελευταία που μπήκε στην μπάντα για να είμαι ειλικρινής, της έχω αλλάξει πάνες όταν ήταν μικρή, καθώς γνωρίζω τον πατέρα της. Έχουμε υπάρξει και γείτονες όταν η Linnea ήταν μόλις δύο χρονών. Οπότε όλοι μας γνωριζόμαστε από πολύ παλιά. Με τον μόνο με τον οποίο δεν είχα παίξει στο παρελθόν είναι ο Morten Sandager αλλά ήταν ένα τηλέφωνο μακριά και αυτός. Κανένας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εκείνη την περίοδο, όλες οι περιοδείες είχαν σταματήσει οπότε δεν ήταν και δύσκολο το να μου πουν ναι.
Ας πιάσουμε αρχικά το πρώτο μέρος, το οποίο εστιάζει περισσότερο σε ταινίες της δεκαετίας του 80. Αυτή είναι πράγματι μια δεκαετία γεμάτη με φοβερές ταινίες και τραγούδια. Πως επέλεξες αυτά που κατέληξαν στον δίσκο; Ήσουν ο μόνος που επέλεξε κομμάτια ή συνεισέφεραν και οι υπόλοιποι στην μπάντα σε αυτό με ιδέες; Κάπου διάβασα ότι δεν ήθελες να συμπεριλάβεις rock κομμάτια αλλά ήθελες να δουλέψεις περισσότερο με υλικό έξω από αυτόν το χώρο.
Βασικά όλα στην αρχή απλά συνέβαιναν. Κυκλοφορούσαμε ένα video ας πούμε την Τετάρτη και μετά όλοι απλά χαιρόμασταν και επευφημούσαμε, μας «ταγκάραμε» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πάει λέγοντας. Και μετά αναρωτιόμασταν ποιο κομμάτι να κάνουμε μετά. Μας ήρθαν κάποιες ιδέες ή κάποιος διάβασε κάτι σε κάποιο σχόλιο στο Youtube και ήμουν σε φάση “ωραία, θα το κάνω αύριο ένα demo”. Οπότε επόμενη μέρα ξυπνούσα πρωί, έκανα το demo και αν άρεσε και στους άλλους τότε έβγαζα τα προγραμματισμένα τύμπανα και ξεκινούσαμε να δουλεύουμε κανονικά στο κομμάτι. Όταν στην συνέχεια έπαιρνα τα κανονικά πλέον τύμπανα, έβγαζα το πρόχειρο μπάσο και έστελνα τα κανονικά τύμπανα στον μπασίστα και ούτω κάθε εξής. Οπότε μέσα σε μια εβδομάδα είχα έτοιμο το κομμάτι ώστε να μπορούμε την επόμενη να κάνουμε το video και να το ανεβάσουμε. Μετά από αυτό, γυρνούσαμε πάλι στην διαδικασία του “και τώρα ποιο θα είναι το επόμενο”; Αλλά πραγματικά ξεκίνησε με σκοπό να γίνει μόνο ένα κομμάτι. Μετά η ιδέα ήταν να έχουμε διαφορετικούς τραγουδιστές κάθε φορά ή κιθαρίστες, αλλά είχε τόσο πλάκα όλο αυτό που είπαμε να το κρατήσουμε ως έχει. Και έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε με είκοσι τέσσερα κομμάτια.
Το δεύτερο μέρος είναι εξίσου ενδιαφέρον. Εδώ δεν έχεις μόνο κομμάτια και ταινίες από την δεκαετία του 90 αλλά και διάσημα pop κομμάτια επίσης. Γιατί επέλεξες αυτή την προσέγγιση στο δεύτερο μέρος;
Είναι όλα στο κεφάλι μου. Σε φάση, κάναμε τα ’80s, γιατί δεν κάνουμε και τα ’90s; Σκέφτηκα πως θα ήταν τέλειο μέχρι που κατάλαβα πως δεν είχε soundtracks αυτή η δεκαετία. Νομίζω πως το τελευταίο πραγματικά soundtrack που κυκλοφόρησε ήταν αυτό του “Pretty Woman” ή κάτι τέτοιο. Οπότε έπρεπε να ψάξουμε να βρούμε κομμάτια που άξιζαν πραγματικά για να δουλέψουμε μιας και είπαμε πως θα κάναμε αυτή την δεκαετία. Ήταν αρκετά διαφορετικό αυτή την φορά, αλλά είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Βρήκαμε πολύ καλά κομμάτια, όπως το “The One And Only” του οποίου την ταινία βέβαια δεν έχω δει ποτέ.
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο rock κομμάτια στο δεύτερο μέρος. Το “I Just Died” και το “The One And Only”, οπότε υποθέτω πως άλλαξες γνώμη στην πορεία.
Δεν τα βλέπω σαν rock κομμάτια. Το θέμα είναι ότι είναι πολύ γυαλισμένα και κομψά και μπορείς να τα κάνεις πολύ πιο rock από ότι είναι. Με κομμάτια σαν το “Eye Of The Tiger” των Survivor για παράδειγμα δεν θα είχε κανένα νόημα, είναι ήδη πολύ rock από την φύση του. Οπότε λίγο πολύ αυτό είναι, συν του ότι το “I Just Died” είναι ένα από τα κομμάτια που αγαπάμε πολύ όλοι. Και αυτό είναι το βασικό, πρέπει να είναι κομμάτια που μας αρέσουν.
Το δεύτερο μέρος περιέχει επίσης μερικές διασκευές σε φοβερά pop κομμάτια όπως το “I Want It That Way”. Αρχικά, ποια είναι η γνώμη σου για τα πρωτότυπα κομμάτια;
Για εμένα αρχικά σαν Σουηδό, μεγάλωσα με καλλιτέχνες σαν τον Max Martin, τον Andreas Carlsson και γενικά όλους αυτούς τους pop συνθέτες. Η αλήθεια είναι όμως ότι είναι rock-αδες στην πραγματικότητα. Οπότε η μελωδική γλώσσα ας το πούμε, παραμένει rock.Για αυτό και η παρουσία του Crazy της Britney Spears. Είναι ένα κομμάτι που οποιαδήποτε μπάντα από το 80 θα μπορούσε να είχε κάνει. Το αστείο με αυτή την μπάντα είναι ότι δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ. Αν ο κόσμος δεν γουστάρει κάποιο κομμάτι, όλα καλά, ας κάνουμε κάτι άλλο. Σε μια κανονική μπάντα έχεις δομή μουσικά, οπαδούς και προσδοκίες. Στην δικιά μας περίπτωση κανένας δεν είχε προσδοκίες, θέλω να πω, το κάναμε για την πλάκα μας. Όταν ήρθε η ώρα και έπρεπε να κάνουμε αυτό το κομμάτι από κάποιο boyband είμασταν σε φάση, είμαστε σίγουροι;
Να περιμένουμε και τρίτο μέρος;
Ναι, ακριβώς. Για την ακρίβεια έχουμε ήδη δύο κομμάτια. Όπως είπα πριν, δεν υπάρχουν όρια. Θα μπορούσε να είναι κομμάτια της Disney ή ερωτικά κομμάτια ή τα καλύτερα του ‘70 ή ακόμα και του 2010. Δεν θα προδώσω τι είναι βέβαια.
Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτές τις δεκαετίες, συμφωνείς;
Φυσικά, ήμουν έφηβος σε εκείνη την περίοδο και θυμάμαι την δεκαετία του ‘80 ως την καλύτερη εποχή όλων. Το ξεκίνημα δε του ‘90 ήταν η καλύτερη φάση του ‘80. Τότε έγινε κάτι διαφορετικό, ήρθε η όλη grunge σκηνή. Δεν έπρεπε να φοράς χαρούμενα χρώματα πλέον, έπρεπε να στραφείς στο γκρι. Πολλά έγιναν, ήταν μεγάλη αλλαγή ταυτόχρονα όμως όταν κοιτάω πίσω, ήταν καλή εποχή. Η δεκαετία του ‘80 όμως, για μένα ήταν τα εφηβικά μου χρόνια, το ‘90 πλέον έψαχνα να βρω που ταιριάζω και που πάω. Η όλη φάση του hair metal είχε φύγει δεν ήξερα σε πιο πόδι πλέον να σταθώ ας το πούμε. Από την άλλη, η Linnea γεννήθηκε το 1992 οπότε έχει το ‘90 σαν αναφορά όπως και ο Bjorn που είναι αρκετά νεότερος από εμένα.
Τι μπορείς να μας πεις για την συνεργασία με την Atomic Fire Records;
Κάναμε μια καμπάνια χρηματοδότησης για τον πρώτο δίσκο, γιατί ο κόσμος ήθελε την όλη φάση σε φυσική μορφή. Δεν είναι εύκολο να κάθεσαι και να στέλνεις τα πάντα ταχυδρομικά, η γλώσσα μου είχε πρηστεί από το γλείψιμο των γραμματοσήμων. Ήταν πολύ η δουλειά που έπρεπε να γίνει και δεν θέλαμε να την κάνουμε εμείς. Οπότε είπαμε πως αν ήταν να συνεχίσουμε με αυτό, θα ήταν καλύτερο να βρούμε κάποιον ο οποίος θα ενδιαφερόταν. Και ο manager μας βρήκε την εταιρεία. Είχαμε μια συνάντηση μαζί τους μέσω Skype και είχαν το ίδιο όραμα με εμάς. Ήθελαν να κάνουν τα τρελά που είχαμε κατά νου, όπως το να υπάρχει ένα walkman ή το να συμπεριλάβουμε αυτοκόλλητα. Ότι δίνει την αισθητική του ‘80 και του ‘90. Οπότε ταιριάξαμε από την αρχή. Από εκεί και μετά, έπρεπε να περιμένουμε λίγο για την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου αλλά τώρα βγήκε. Και έφτασε σε τόσο περισσότερα αυτιά, τα οποία δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουμε. Εννοώ, είχαμε δέκα χιλιάδες ακολούθους ή κάτι τέτοιο στο YouTube, ουσιαστικά τίποτα δηλαδή. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την συνεργασία.
Ήταν παραπάνω από εμφανές ότι και οι δύο κυκλοφορίες προοριζόντουσαν για έκδοση βινυλίου. Είσαι φίλος του βινυλίου;
Ναι φυσικά, έχω περίπου τετρακόσια βινύλια των Kiss για την ακρίβεια. Έχω πολλά βινύλια, έτσι ακούω μουσική βασικά ως επί το πλείστον. Έχω και την μουσική μου στο Apple βέβαια, για όταν είμαι έξω και περπατάω ή ταξιδεύω αλλά αν βρω κάτι που δεν το έχω σε βινύλιο προσπαθώ να το πάρω πάντα. Αυτό που αγαπώ με το βινύλιο είναι κάτι που συνέβη με την κόρη μου όταν της πήρα το δικό της πικάπ. Ήρθε και μου είπε, “Θυμάσαι αυτό το τέταρτο κομμάτι τον τάδε που νόμιζα ότι δεν είναι καλό; Τελικά είχες δίκιο, είναι το αγαπημένο μου πλέον γιατί το άκουσα όλο”. Δεν προσπερνάς ή πηδάς κομμάτια όπως κάνεις όταν ακούς μουσική στο τηλέφωνο, ακούγοντας μόνο τα hit-ακια. Δίνεις σε όλο τον δίσκο μια ευκαιρία. Αυτό το αγαπώ στο βινύλιο.
Οι At The Movies έγιναν πραγματικά διάσημοι από τα video στο YouTube. Όταν ξεκίνησες όλο αυτό, πίστευες πως θα έχει τόση μεγάλη επίδραση στον κόσμο;
Όχι γιατί το κάναμε ως επί το πλείστον για τους εαυτούς μας. Τότε σε κάποια φάση αρχίσαμε να παίρνουμε email από κόσμο που έλεγαν, “ξέρεις μου έχετε σώσει την ζωή” και τέτοια, “έχω κάτι να περιμένω κάθε βδομάδα” και ήμουν σε φάση, σοβαρά τώρα; Οπότε κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είχε όντως επίδραση στον κόσμο. Δημιουργήθηκε μια μικρή κοινότητα που μας ακολουθούσε και είχαμε επαφή με όλους. Είναι πολύ ιδιαίτερο πραγματικά.
Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε ζωντανά στο μέλλον;
Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να περιοδεύσουμε. Όλοι είμαστε σε άλλες μπάντες και οι υποχρεώσεις μας δεν θα μας επιτρέψουν να συντονιστούμε για κάτι τέτοιο. Αλλά είμαστε δεκτικοί και ανοιχτοί σε προτάσεις για festivals. Προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό. Οι δύο πιο δύσκολοι σε θέμα υποχρεώσεων είναι ο Norgren και ο Strid. Αποφασίσαμε πως αν τυχόν δεν μπορούν να ακολουθήσουν, θα το πούμε At The Movies και φίλοι προσθέτοντας άτομα από τις υπόλοιπες μπάντες που συμμετέχουν στο εκάστοτε festival σαν καλεσμένους. Νομίζω θα ήταν πολύ ωραίο αυτό.
Πρέπει να ρωτήσω, υπάρχουν καθόλου νέα από το στρατόπεδο των Pretty Maids;
Είναι περίπλοκο. Πραγματικά, δεν είναι εύκολο να το απαντήσω. Όλα ξεκινάνε από τον αγαπημένο Ronnie που διαγνώστηκε με καρκίνο. Είχαμε νέο δίσκο που μόλις είχε κυκλοφορήσει και ήμασταν έτοιμοι να βγούμε περιοδεία. Όλα φυσικά έπρεπε να ακυρωθούν. Πάλεψε με τον καρκίνο και η αλήθεια είναι πως πίστεψε πως τον είχε κερδίσει σε κάποια φάση, και τότε δυστυχώς επέστρεψε. Και δυστυχώς έπρεπε να αφαιρέσουν ένα ποσοστό από τον πνεύμονα του και πολλά άλλα άσχημα. Δεν ξέρω πόσες δεκάδες θεραπείες με ακτινοβολία χρειάστηκε να κάνει, νομίζω σαράντα ή κάτι τέτοιο. Δεν ήξερε καν αν μπορούσε πλέον να τραγουδήσει, ήρθε και ο Covid στην συνέχεια. Το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε μετά από όλα αυτά ήταν το “We Don’t Need Another Hero” στον πρώτο μας δίσκο. Μετά από αυτό, άρχισε να βρίσκει πάλι σιγά σιγά πίσω τα πατήματα του και ξεκινήσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο του προσωπικού του δίσκου. Σε μερικούς μήνες έρχεται και το δεύτερο παρεμπιπτόντως. Προκειμένου όμως να βγούμε και πάλι στον δρόμο με τους Pretty Maids θα πρέπει να νιώθει ασφαλείς για να το κάνει γιατί υπάρχει πολύ πίεση ως προς την απόδοση και δεν ξέρουμε και το κατά πόσο μπορεί να τρέχει δεξιά και αριστερά. Στο στούντιο είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση οπότε συζητάμε να κάνουμε μερικές εμφανίσεις με το προσωπικό του σχήμα και να δούμε πως πάει γενικά.
Ευχαριστώ για τον χρόνο. Μπορείς να κλείσεις αυτή την συνέντευξη με ένα μήνυμα στους φίλους σας.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως χαίρομαι που μας ακούτε ακόμα, ελπίζω να καταφέρουμε να έρθουμε κάποτε εκεί για εμφάνιση σε κάποιο festival ή κάτι τέτοιο.
Συνέντευξη: Μιχάλης Νταλάκος
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μάρης
Official Website
Facebook
Instagram
YouTube
Spotify
Band Members
Björn “Speed” Strid – Φωνητικά
Linnéa Vikström Egg – Φωνητικά
Chris Laney – Κιθάρες
Morten Sandager – Πλήκτρα
Pontus Egberg – Μπάσο
Pontus Norgren – Κιθάρες
Allan Sørensen – Τύμπανα
Discography
The Soundtrack Of Your Life – Vol 1, 2021
The Soundtrack Of Your Life – Vol 2, 2022
