Το γιατί οι Gotthard δεν έγιναν ποτέ μεγάλο όνομα στην Αμερική (παρότι Ελβετοί) είναι κάτι που πάντα θα μου τρώει τα σωθικά, από τη στιγμή που είχαν τα προσόντα για πολύ μεγάλα πράγματα. Όλα όμως τελείωσαν οριστικά στις 5 Οκτωβρίου του 2010 μετά το θανατηφόρο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή στο Steve Lee, την ψυχή της μπάντας. Έκτοτε το σχήμα υπάρχει συνεχίζοντας μία αξιότιμη δισκογραφική πορεία, που όμως αδυνατεί να αιχμαλωτίσει έστω και λίγη από τη μαγεία που προσέφερε στους δίσκου με το μακαρίτη ως frontman.
Το “Defrosted 2″ έρχεται ως μακρινός διάδοχος στο “D Frosted” του 1997 με μία βασική διαφορά. Τότε ήταν πολύ πιο υπολογίσιμη δύναμη απ’ ότι σήμερα. Η διπλή αυτή acoustic live κυκλοφορία μπορεί και να λειτουργήσει και ως μία άτυπη μορφή “best-of” συλλογή, αν και λείπουν αρκετά καλά κομμάτια από το Gotthard ενεργητικό. Σαν ζωντανή εμφάνιση έχει αρκετά καλή απόδοση και μεταδίδει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επιθυμεί, αν η παλιά “Heaven” συλλογή με μπαλάντες του 2010 το έκανε πολύ καλυτερα όταν το timing ήταν ιδανικό, κι ας μην είχαμε να κάνουμε με live. Μέσα στο “Defrosted 2″ θα βρεις κάποιες πολύ ιδιαίτερες εκτελέσεις στα “Mountain Mama“, “One Life One Soul” και “Lift U Up“, ενώ το “Anytime, Anywhere” αποτελεί ασυζητητί την καλύτερη στιγμή του live, όπου συγκρότημα και κοινό γίνονται ένα. Λίγο συναισθηματικά ευάλωτος να είσαι, ενδέχεται και να σε πιάσει κόμπος στο λαιμό. Βέβαια αν παρατηρήσεις το setlist είναι ηλίου φαεινότερο πως έχει δωθεί περισσότερη έμφαση στις δουλειές τους με το Nic Maeder. Και εδώ είναι το μεγάλο φάουλ του Leo Leoni. Για παράδειγμα είναι ασυγχώτητο έγκλημα η πλήρης απουσία των “The Domino Effect“ και “Need To Believe” όπου θα μπορούσαν να έχουν σπείρει παίζοντας έστω ένα “Tomorrow‘s Just Begun” ή ένα “Tears To Cry“. Ας όψεται. Τουλάχιστον είναι επαγγελματική εμφάνιση και αρκετά μεγάλη σε διάρκεια που δικαιολογεί τα λεφτά του αν θέλουμε να μιλήσουμε από την πλευρά του καταναλωτή.
Συμπερασματικά λοιπόν, οι μεταγενέστεροι Gotthard δείχνουν πως έχουν γυρίσει (πλέον και με τη βούλα) σελίδα σε αυτή την προσωπική τραγωδία και αυτό το ακουστικό live το μαρτυράει προφανέστατα, αφού ακούς μία μπάντα πολύ δεμένη μεταξύ της που δεν έχει όρεξη για δισκογραφικές “αρπαχτές”, ακόμα κι όταν πρόκειται για live albums. Τώρα το κατά πόσο είναι original ή τίμιο είναι όλο αυτό, είναι μια άλλη κουβέντα.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
