Orphaned Land, Klone, Matricide, The Mars Chronicles
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013, Fuzz Club, Αθήνα
Τελικά και για λόγους που δεν ξέρω, το live άλλαξε χώρο διεξαγωγής και λίγες μέρες πριν την πραγματοποίηση του, από Gagarin 205 πήγαμε στο Fuzz Club. Εγώ έχω περισσότερη αδυναμία στο τελευταίο μαγαζί, οπότε και δεν με πείραξε καθόλου η όλη φάση. Άλλωστε όλοι είδαμε δυο – τρία πλήρως ανακαινισμένα πραγματάκια (δυο επιπλέον μπαλκόνια προστέθηκαν στους χώρους του εξώστη, μεγάλωσαν τα δυο μπαρ κι έβαλαν ξύλινο κι επίπεδο δάπεδο δυο επιπέδων – σε αντίθεση με των τριών επιπέδων μαύρο πλακάκι, που υπήρχε πριν), τον πολύ καλό ήχο και τον αξιοπρεπέστατο κλιματισμό. Με μεγάλη μου απογοήτευση πληροφορήθηκα ότι οι Ιορδανοί Bilocate ακύρωσαν την εμφάνιση τους στην Αθήνα – αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις – λόγω προβλήματος με την βίζα τους! Στη θέση τους έπαιξαν παρ’ όλα αυτά, οι Ισραηλινοί Matricide. Για να δούμε τα πράγματα όμως, με τη σειρά…
Λόγω των αναπάντεχων λοιπόν καθυστερήσεων από τις ακυρώσεις και την αλλαγή χώρου κλπ, το live άρχισε με μια ώρα καθυστέρησης και η μπάντα που άνοιξε την βραδιά, ήταν οι Γάλλοι The Mars Chronicles. Τέσσερα άτομα με άσπρο βάψιμο σε μαλλιά και πρόσωπα, καθώς και άσπρο αθλητικό/casual ρουχισμό. Κάτι σε στολή νοσηλευτών μου θύμιζαν ώρες ώρες. 20:30 ανέβηκαν στη σκηνή για να μας παρουσιάσουν την μουσική τους, η οποία ήταν από τη μία, ένα αδιάφορο μπέρδεμα Alternative/Pop Rock και από την άλλη ένα ενδιαφέρον μείγμα Progressive Metal. Στην αρχή, τα έγχορδα ήταν αρκετά χαμηλά και δεν καταλάβαινες τι έπαιζαν (εγώ καθόμουν κάπου στη μέση του χώρου), αλλά γενικότερα ο ήχος τους ήταν καλός. Ήσυχο και μελωδικό παίξιμο, με κάποια πιο ακραία ξεσπάσματα κι εναλλαγές σε φωνητικά που ήταν “καθαρά” στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Εμένα μου θύμισαν πολλά από την μουσική των Gojira, Slipknot, The Devin Townsend Band και Cynic. Καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ τους ακούγαμε και τα σχετικά samples και προσωπικά μου άρεσαν τα γρήγορα κι ακραία σημεία. Τα πιο μελωδικά, δεν μ’ αντιπροσώπευαν καθόλου και ειδικότερα τα φωνητικά. Σε κάποια φάση, ανεβαίνει ένας τύπος και «χαίρονται» σαν παιδάκια, όλη μαζί… Λίγο πριν τις 21:00 τελειώνουν το set τους κι ο κόσμος – σχετικά ακίνητος κατά τη διάρκεια – ανταποκρίνεται μ’ ένα ζεστό χειροκρότημα.
Set list: Intro / Constant Show / Abyss / Transcending Τhe Stone / Scars Οf Age / Hell Is Born
Matricide. Οι Ισραηλινοί που αντικατέστησαν τους Bilocate. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και συστήνεται στον κόσμο, που περιμένει να τους ακούσει. Πρέπει ν’ ακούν αρκετά ό,τι έχει σχέση με Cavalera και Lamb Of God. Δυστυχώς δεν έχουν τα πιασάρικα riffs που η περίσταση απαιτεί… Το καλό μ’ αυτούς ήταν ότι με το που άρχισαν το set τους – έως σχεδόν το τέλος του, δεν σταμάτησαν να κοπανιούνται, οπότε και η ενέργεια τους απόρρεε άπλετη και στο κοινό. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι το κοινό ανταποκρίθηκε τόσο ενεργά και ίσως έφταιγε το γεγονός ότι η μουσική που έπαιζαν, ήταν αρκετά τεχνική και πολλάκις παιγμένη, από διάφορες – γνωστές και μη – μπάντες του χώρου. Death Core. Ο προβολέας παίζει βίντεο τους, ο ήχος είναι σε καλά επίπεδα, αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειες της μπάντας, το κοινό συνεχίζει ν’ αράζει. Σε κάποια φάση παρακάλούσα να τελειώσουν, για να πάμε στους επόμενους…Όπως και να έχει, το “My Escape” έκλεισε ευχάριστα την εμφάνιση τους και κατά τις 21:38. Ένα από τα καλύτερα – ή μάλλον – το καλύτερο κομμάτι τους, για μένα. Πολύ πιο βαρύ, ακραίο, γρήγορο και στιβαρό, σε σχέση με ό,τι είχα ακούσει μέχρι στιγμής.
Set list: We Are Alive / Set To Clean / Not An Option / Wear & Tear / Burn Me With Your Sun / The Point Of No Return / My Escape
Λίγο πριν τις 22:00 οι Γάλλοι (από το Poitiers) Klone και με τα πολλά, αποφασίζουν ν’ ανέβουν στη σκηνή. Ο τραγουδιστής τους μου φαίνεται κάπως στον κόσμο του προς το παρόν και είμαι περίεργος για το τι θ’ ακούσω… Ο ήχος τους πρέπει να ομολογήσω ότι με δίχασε σε αρκετό βαθμό. Τι εννοώ; Στην αρχή δεν μου άρεσε τίποτα απ’ ό,τι άκουγα, αλλά παραδόξως και συγκεκριμένα οι συνθέσεις τους κατάφερναν να με κερδίσουν όσο περνούσε η ώρα. Μιλάμε για έναν ενδιαφέρον, πλην κοινότυπα μοντέρνο ήχο που κινούνταν σε πλαίσια και στοιχεία από Disturbed και Nirvana έως Faith No More κλπ…Τεχνικοί και μελωδικοί σε κάποια σημεία, ακραίοι και πιο “matcho” σε άλλα. Ένας σημαντικός παράγοντας σε ό,τι δεν μου άρεσε πάντως, ήταν αυτό που έβλεπα. Κι εννοώ την όποια σκηνική παρουσία τους (η οποία δεν ήταν τόσο τραγική, ΑΛΛΑ…) και τις “χορογραφίες” τους! Αν άκουγα μόνο την μουσική τους – χωρίς να βλέπω δηλαδή – κάτι μου λέει ότι θα μ’ άρεσαν περισσότερο… Έχουν ωραία κομμάτια, αλλά σχετικά μεγάλα σε διάρκεια. Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνουν και κερδίζουν αρκετούς από το κοινό και χειροκροτούνταν ανάλογα στο τέλος της εμφάνισης τους. Άλλη μια φορά που θ’ ανέβει ο “κύριος” που ανέβηκε και στους The Mars Chronicle, μ’ αποτέλεσμα να επικρατήσει το ίδιο σκηνικό. Λέγεται ότι σήμερα έχει τα γενέθλια του, αλλά το όλο σκηνικό με το τραλαλά – τραλαλό και τον τυπά να “τραγουδάει” χοροπηδώντας και διαβάζοντας τους στίχους από το κινητό, έχει κουράσει άσχημα… Γενικότερα πάντως, οι Klone ήταν κινητικοί και μ’ αρκετή ενέργεια και παθιασμένοι. 22:36, έρχεται το τέλος, μέσα από ευχαριστίες και χειροκροτήματα.
Set list: The Eye Of Needle – Part 2 / Give Up The Rest / All Seeing Eye / Into The Void / Rocket Smoke / The Dreamer’s Hideaway / Army Of Me
Πάμε λοιπόν τώρα για το κυρίως “πιάτο”. Orphaned Land κυρίες και κύριοι, για πρώτη φορά στην Αθήνα και για μια εμφάνιση που θα μας έμενε αξέχαστη. Μετά τις λοιπές καθυστερήσεις (τα φώτα είχαν χαμηλώσει αισθητά, η μουσική από το cd – player δεν έπαιζε πια, αλλά η μπάντα πουθενά…) οι Ισραηλινοί (Bat-Yam / Petah-Tikva) ανεβαίνουν και το πρώτο ντελίριο του κοινού, είναι γεγονός! Ο Kobi Farhi (φωνητικά) βγαίνει φορώντας τα σχετικά χαϊμαλιά, χάντρες και σταυρούς, ντυμένος μ’ ένα γκρι ράσο και… ξυπόλητος! Οι υπόλοιποι όπως τους ξέρετε και χωρίς extra όργανα, ή μουσικούς, απάρτιζαν την oriental πεντάδα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν προηχογραφημένα. Οι πρώτες νότες είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι η… απίστευτη όρεξη και πάθος των Ελλήνων μεταλλάδων για τσιφτετέλι! Όσων ήρθαν βασικά, γιατί η προσέλευση ήταν αρκετά χαμηλή για τόσες μπάντες – αυτές τις μπάντες – και τέτοιο χώρο. Μιλάμε, το σπάσιμο μέσης και το κούνημα, δεν είχε όριο! Άλλοι απλά για το τσακίρ κέφι και τον χαβαλέ κι άλλοι όντως πωρωμένη… Η ουσία είναι μια: Ανατολίτικοι ρυθμοί = Τσιφτετέλι. Κι έπεσε πολύ από αυτό. Γενικότερα υπήρχε μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα και είδαμε το πόσο πολύ ταίριαζε το μπουζούκι π.χ. με το γενικότερο φάσμα του Heavy Metal και η Ανατολίτικη μουσική, με την πιο Δυτική… “It’s all about music!” κοινώς κι όποιος δεν φοράει παρωπίδες, ή ακουστικά, το ξέρει καλά αυτό. Οι Orphaned Land μας προκαλούν ένα πολιτισμικό σοκ και η βραδιά συνεχίζεται. Στον προβολέα δείχνει τους ξακουστούς Δερβίσηδες να χορεύουν γύρω από τον εαυτό τους, belly dancers κοπέλες σ’ αισθησιακούς χορούς, τους Ισραηλινούς να τα δίνουν όλα και να μην μπορούν να πιστέψουν την χημεία που δείχνουν να έχουν με το Ελληνικό κοινό και τον κόσμο ν’ ανταποκρίνεται σε κάθε κίνηση / κάλεσμα τους. Ο Kobi Farhi κάνει λόγο για το πόσο κακό κάνουν στην ανθρωπότητα τα θρησκευτικά / πολιτικά είδωλα / ηγέτες και για τον φανατισμό που φέρνουν στον κόσμο και φέρνει ως παράδειγμα την ιστορία των αδελφών πατέρων του τόπου τους. Το κομμάτι συγκινητικό “Brother”, ακολουθεί… Παραστατικός στην ερμηνεία του, θεατρικός και κεφάτος, οδηγεί το show τους εκεί που θέλει, παίζοντας το Ελληνικό κοινό σαν μαριονετίστας, το οποίο παρασύρεται τυφλά κι εκστασιασμένο, στην μαγευτική τους μουσική… Ένα από τα μελανότερα σημεία, ήταν τα συνεχόμενα προβλήματα με το μικρόφωνο και ο γνωστός τύπος που συνεχίζει να ξεφτιλίζεται και να γίνεται ρόμπα, χαλώντας την ατμόσφαιρα του live μ’ όλες τις σχετικές αηδίες που κάνει. Ό,τι να’ ναι… Ήμαρτον! Στη συνέχεια ακούμε για το πόσο τους αρέσει η Ελληνική μουσική και παράδοση, ενώ στ’ απανωτά κομμάτια που ακολουθούν, ο ήχος είναι καλύτερος από CD και η μπάντα αλάνθαστη και σε τρελά κέφια… Αυτό, σε συνάρτηση πάντα με το καταπληκτικό Ελληνικό που διαπρέπει σε αντιδράσεις και support. Drum σόλο λίγο μετά τις 00:00 και ο κόσμος να χειροκροτεί ρυθμικά, όπως έκανε και πριν το encore κι όταν αποχώρησε η μπάντα. Μας λένε ότι είναι πολύ χαρούμενοι που βρίσκονται στο 24ο show τους από τη συγκεκριμένη περιοδεία και παίζουν ένα ακόμα συναισθηματικό κομμάτι (“The Beloveds Cry”), για να κλείσουν τελικά με το πολύ-αγαπημένο, “Norra El Norra”. Μια ομαδική φωτογραφία με όλο το Ελληνικό κοινό πίσω τους και το αίσιο τέλος, αρκετά πριν τη 01:00, μέσα σε πανηγυρικά χειροκροτήματα! Έμεινε κανείς παραπονεμένος; Δύσκολα!
Set list: Through Fire And Water / All Is One / Baraka / The Kiss Of Babylon / The Simple Man / Brother / Birth Of The Three / Olat Hatamid / Sapari / Children / Ocean Land / El Meod Naala / In Thy Never Ending Way Encore: The Beloveds Cry / Norra El Norra
H σημερινή μέρα δεν περιείχε μόνο την έννοια ενός live, αλλά κι ενός γενικότερου πολιτισμικού γεγονότος. Κρίμα λοιπόν που δεν είχε τον κόσμο που άξιζε μια τέτοια εκδήλωση. Όσοι όμως βρέθηκαν εκεί απόψε, σίγουρα θα το θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα…
Άγγελος “Kilmistered”
