Σε μια εποχή που πλέον – αντικειμενικά – οι guitar heroes και τα instrumental albums έχουν αρχίσει να εκλείπουν, έρχεται ένας από τους τελευταίους των Μοϊκανών…εεε, των κιθαριστών του είδους που κυκλοφορεί προσωπικό, καθαρά κιθαριστικό άλμπουμ. Ο λόγος για ένας από τους τεράστιους «γητευτές» της κιθάρας, τον Paul Gilbert, o οποίος τολμά και επιχειρεί κάτι το τελείως διαφορετικό. Επιστρέφει λοιπόν με τον δέκατο έβδομο προσωπικό του δίσκο και δεύτερο (!) φετινό, μετά το “Werewolves Of Portland”, με σκοπό να ενισχύσει την περίοδο των διακοπών σας με ένα νέο επικό χριστουγεννιάτικο άλμπουμ που ονομάζεται “‘Twas”.
Ναι, μην απορείτε καθόλου! Σε αυτό του το δίσκο υπάρχουν ένα σωρό τροποποιημένα με την καλύτερη δυνατή μορφή τους χριστουγεννιάτικα τραγούδια καθώς επίσης και δύο ολοκαίνουριες συνθέσεις του Αμερικανού υπερήρωα της εξάχορδης θεάς, ανάμεσα στα άλλα. Σε αυτό του το μουσικό ταξίδι, ο ίδιος εξέπληξε αφού στο πλάι του υπάρχουν μερικοί καταξιωμένοι μουσικοί από το χώρο της jazz μουσικής όπως οι Dan Balmer (κιθάρα), Clay Giberson (πλήκτρα), Timmer Blakely (μπάσο) και Jimi Bott (τύμπανα), οι οποίοι με το παίξιμό τους έφεραν ακόμα μεγαλύτερη μουσικότητα και ενέργεια στα sessions, κάτι που ξεκάθαρα φαίνεται. Ο δίσκος που αυτή η συντροφιά έφτιαξε παρέα θα σας βάλει στο πνεύμα των Χριστουγέννων και θα σκορπίσει την τόσο αναγκαία χαρά σε όλο τον κόσμο.
Μπορώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια πως το διασκέδασα αν και υπήρξαν και στιγμές στο δίσκο οι οποίες πέρασαν…αδιάφορες, όπως είναι τα “Hark! The Herald Angels Sing”, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, και το “Three Strings For Christmas”. Ωστόσο, λάτρεψα τα “Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!”, “Rudolph The Red–Nosed Reindeer” στο οποίο υπάρχει μέσα και το “Carol Of The Bells” το οποίο δένει αρμονικά με το όλο κομμάτι όπως έχει στηθεί, “We Wish You A Merry Christmas” αλλά και το “Down The Chimney Blues”, το οποίο είναι το καλύτερο bluesy κλείσιμο του δίσκου που θα ήταν ποτέ δυνατόν.
Αυτό που θα πω για να συνοψίσω είναι πως ο Paul Gilbert είναι από εκείνους τους κιθαρίστες που τους ακούς και χαίρεσαι γι’ αυτό, γιατί έχει πραγματικά ουσία το παίξιμο του και δεν τρέφεται από την ματαιοδοξία του «φαίνεσθαι». Ακόμη και εδώ, σε αυτόν τον ιδιαίτερο δίσκο, έχει καταφέρει να κάνει φανταστική δουλειά. Αν δεν είστε από τους προσκολλημένους του «έλα τώρα που θα ακούσω χριστουγεννιάτικα», μετά από μια ακρόαση στην συγκεκριμένη κυκλοφορία, θα κοιτάτε αλλιώς το πράγμα. Πιστέψτε με.
8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
