Όσο δεν χαίρομαι όταν πέφτω πάνω σε μπάντες που μου κάνουν τα αυτιά ντοματοπολτό, άλλο τόσο χαίρομαι όταν επιστρέφω σε πραγματικά αξιόλογες μπάντες που αξίζει να τσεκάρετε. Και οι Γάλλοι Putrid Offal ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Δεν θα μπω στον κόπο να συστήσω τη μπάντα, το έκανα πρόσφατα στην κριτική μου για τον τελευταίο τους δίσκο (περισσότερα εδώ) οπότε μια τέτοια κίνηση τη βρίσκω περιττή, χώρια που είχαμε και πρόσφατη συνέντευξη με αυτούς στην οποία μπορείτε να δείτε ακόμα περισσότερα γύρω από τη μπάντα.
Αλλά αρκετά με τους προλόγους, μας περιμένει μια πολύ αξιόλογη live κυκλοφορία από την εμφάνιση του σχήματος στο Hellfest το 2017, γιατί ας μην ξεχνάμε πως κάποτε γινόντουσαν και συναυλίες (πάω να βάλω σε καμιά γωνία τα κλάματα). Εδώ λοιπόν η μπάντα παίζει πιο γρήγορα από ότι στο studio, κάτι που θεωρώ πως είναι προς τιμήν της για δύο λόγους. Πρώτον, με αυτόν τον τρόπο δείχνουν ότι είναι 100% ικανοί να παίξουν και ζωντανά όσα έγραψαν και δεν είναι απλά μια μπάντα του studio, ενώ στο σανίδι δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Μη γελάτε, δε θέλετε να αναφέρω ονόματα γιατί θα μας πάρει όλους ο χάρος. Όσοι ξέρετε, ξέρετε.
Δεύτερον, κατά τη δική μου άποψη τουλάχιστον, το ακραίο metal και ειδικά το death metal όταν παίζεται ζωντανά σημαίνει ένα πράγμα: έκκληση ωμής και ακατέργαστης ενέργειας. Και για μένα, το να παίζεις με τα πάντα σε τάξη και όλη την ώρα πάνω στην ταχύτητα του δίσκου σαν μετρονόμος, αυτό το συναίσθημα δεν το πιάνεις. Αν δείτε για παράδειγμα μεγάλες ακραίες μπάντες στη χρυσή τους εποχή, όπως τους Sepultura στο “Under Siege” και τους Morbid Angel στο “Live Madness” και στο “Entangled In Chaos”, θα διαπιστώσετε ότι τα τραγούδια παίζονται πολύ πιο γρήγορα ζωντανά από ότι στους δίσκους. Το αποτέλεσμα; Είχαμε νεκρούς. Ειδικά στους Sepultura, κυριολεκτικά.
Οπότε, η ακραία μουσική ζωντανά, οφείλει να παίζεται γρήγορα και οι Putrid Offal φαίνονται να το γνωρίζουν καλά αυτό. Ηχητικά, όλα είναι ιδανικά καθώς ο ήχος είναι ένα πραγματικό μπετό χωρίς όμως να καταντάει επιτηδευμένος και να θάβει αντί να κολακεύει τη μπάντα. Σε γενικές γραμμές, το συμπέρασμα είναι ότι έχουν επιστρέψει για τα καλά και μακάρι να μην διαλυθούν ξανά, καθώς η μουσική μας έχει ανάγκη από μπάντες που όντως θέλουν να προσφέρουν και όχι από χαμένους που θυμούνται στα ογδομήντα τους ότι έχουν μπάντα.
8/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
