Οι The Maledict είναι μια doom/death μπάντα από την Αυστραλία. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2013 και τώρα κυκλοφορεί το εξαιρετικό τρίτο του album με τίτλο “Remembrance”. Μιλήσαμε με τον Ian McLean για τη νέα κυκλοφορία της μπάντας.
Γεια σου Ian, συγχαρητήρια για το καταπληκτικό νέο σας album, “Remembrance”. Τι σχόλια έχετε λάβει μέχρι στιγμής;
Ευχαριστούμε Χρύσα! Τα σχόλια ήταν υπέροχα. Έχουν έρθει πραγματικά θετικές κριτικές και λαμβάνουμε αρκετά θετικά σχόλια από ανθρώπους που κανονικά δεν θα ενδιαφερόντουσαν για το συγκεκριμένο είδος. Είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους να παρατηρούν την εξέλιξη στη σύνθεση και την παραγωγή τραγουδιών και να συνδέονται με τα συναισθήματα πίσω από τη μουσική. Καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια σε αυτές τις πτυχές του album.
Οι νευρολόγοι επιμένουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχηματίζει αναμνήσεις με τρόπο που μεγιστοποιεί τις θετικές εμπειρίες του παρελθόντος και έτσι τείνουμε να ομορφαίνουμε το παρελθόν. Συμφωνείς με αυτή την παρατήρηση; Είναι το “Remembrance” μια ωδή σε μια παρόμοια έννοια;
Ναι, σίγουρα. Η φράση για τα «ροζ γυαλιά» υπάρχει για κάποιο λόγο άλλωστε. Σχετικά με τις παιδικές αναμνήσεις, το album σίγουρα περιφέρεται γύρω από αυτήν την ιδέα. Ήταν πραγματικά καλύτερα τα πράγματα όταν ήμασταν νέοι; Λοιπόν, ίσως, για κάποιους από εμάς. Αλλά τείνουμε να έχουμε μια προκατάληψη προς τις θετικές εμπειρίες του παρελθόντος. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει κάποια εξελικτική εξήγηση για αυτή την τάση. Θα μπορούσαμε όμως να λειτουργήσουμε αν είχαμε τέλεια ανάμνηση του παρελθόντος όλη την ώρα;
Τα κάνετε όλα μόνοι σας. Από τη μίξη και το mastering μέχρι το artwork και τη σύνθεση. Αυτό είναι σκόπιμo για να μπορέσετε να διατηρήσετε την καλλιτεχνική σας ελευθερία και ανεξαρτησία ή απλώς λειτουργεί καλύτερα για εσάς σε πρακτικό επίπεδο;
Εν μέρει για πρακτικότητα, αλλά και μας αρέσει. Επειδή στην πραγματικότητα έκανα πολύ demoing σε λογισμικά DAW και δεν έκανα σημειώσεις στο Guitar Pro ή οτιδήποτε άλλο, έκανα πρόχειρες μίξεις των demo, και υποθέτω ότι κάπου στην πορεία, καθώς προσπαθούσα να βελτιώσω τον τρόπο που ακουγόταν τα demos, άρχισα να αναπτύσσω ένα πάθος για τη μηχανική πλευρά των πραγμάτων. Όσον αφορά το εξώφυλλο, μου άρεσε ο οπτικός σχεδιασμός και η επεξεργασία φωτογραφιών από την εφηβεία μου, οπότε όταν χρειάστηκε να κάνω τα artworks για το album το χρησιμοποίησα ως ευκαιρία για να βελτιώσω τις ικανότητές μου και να βγάλω ότι καλύτερο μπορούσα . Μου άρεσε επίσης να γράφω ιστορίες σε όλη μου τη ζωή, κάτι που βοήθησε τους στίχους. Ένας λόγος του να τα κάνουμε όλα μόνοι μας ήταν ίσως η εγωιστική ιδέα του να πούμε «Κοίτα! Τα κάναμε όλα μόνοι μας!», και ίσως μια επιθυμία να έχουμε τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο του τελικού αποτελέσματος, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, νομίζω ότι ήταν απλώς μια ευτυχής σύμπτωση που πολλές πτυχές της παραγωγής του album συνδυάστηκαν με το δικό μου προϋπάρχον σύνολο δεξιοτήτων και ενδιαφερόντων. Θα το κάνω μόνος μου, αν είμαι σίγουρος ότι θα κάνω καλή δουλειά. Υπάρχουν πολλά διοικητικά μέρη της μπάντας που δεν αγγίζω γιατί ξέρω ότι κάτι θα χαλάσω. Ο μπασίστας μας, ο Stuart McCarthy, έχει αναλάβει αυτή την πλευρά των πραγμάτων τα τελευταία χρόνια για την οποία είμαι πολύ ευγνώμων. Θα το έκανα φρικτά αν προσπαθούσα. Αν κάνουμε ποτέ άλλο album, ωστόσο, νομίζω ότι θα σκεφτόμουν να αναθέσω περισσότερο την παραγωγή σε άλλους ανθρώπους, γιατί ανησυχώ ότι η διαδικασία θα γινόταν πολύ απομονωμένη και το υλικό θα έμενε στάσιμο αν συνεχίζαμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας.
Το εξώφυλλο είναι πολύ ενδιαφέρον και ασυνήθιστο. Αυτά τα παιδιά στο booklet είναι τα μέλη του συγκροτήματος, σωστά; Κατά κάποιον τρόπο ένιωσα ότι υπάρχει μια ιδέα για την εγκατάλειψη της παιδικής ηλικίας και τον ενστερνισμό των αγώνων της ενηλικίωσης στους στίχους. Καλά το πάω;
Ναι! Αυτός είναι ο Cameron στα αριστερά, ο Stuart McCarthy δεύτερος, ο Karl τρίτος, εγώ πάνω δεξιά και ο Stuart Henry κάτω δεξιά. Τα σχέδια στο χέρι στο booklet είναι δικά μου, από όταν ήμουν περίπου έξι χρονών. Είσαι όντως στον σωστό δρόμο σχετικά με την ιδέα – είναι εν μέρει η αναδρομή και η λαχτάρα για πιο αθώες στιγμές, αλλά και η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Σχεδόν όλοι μας στο συγκρότημα είμαστε οι ίδιοι γονείς και μπορεί να ξέρεις κι εσύ, μόλις γίνει κάποιος γονιός, συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να συμπεριφέρεται ο ίδιος σαν παιδί! Η καλύτερη χαρά στη ζωή προέρχεται από τον επωμισμό σημαντικών βαρών. Εάν είναι κάποιος πατέρας και εξακολουθεί να σκέφτεται να πίνει κρασί στο πάρκο στις τρεις το πρωί, ήρθε η ώρα να αλλάξουν κάποια πράγματα.
Κυκλοφορήσατε ένα όμορφο βίντεο για το “Dolor Nil Finis”. Θα μπορούσες να μου πεις περισσότερα για την έμπνευση πίσω από αυτό και γιατί το επιλέξατε ως το πρώτο single του “Remembrance”;
Αυτό το τραγούδι είναι ένα είδος τέρψης στο είδος της μοιρολατρικής σκέψης στην οποία έχω βρεθεί κατά καιρούς στο παρελθόν. Είναι το στυλ του «η ζωή μου είναι χάλια, είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος και καλύτερα να ήμουν νεκρός». Όταν χάνεσαι σε αυτό το μοτίβο σκέψης, γίνεται κάτι σαν φαύλος κύκλος. Νιώθεις δυστυχισμένος γιατί νιώθεις άχρηστος. Νιώθεις άχρηστος επειδή δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικό. Δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικό γιατί είσαι πολύ δυστυχισμένος. Είναι ένα αργό, βαρετό τραγούδι που απαιτεί υπομονή από τον ακροατή μέχρι να φτάσει στο αποκορύφωμά του – ίσως η χειρότερη δυνατή επιλογή για ένα single, πραγματικά!
Έχετε ένα νέο μέλος στα πλήκτρα. Το συγκεκριμένο στοιχείο πραγματικά ανέβασε ένα ήδη φοβερό album στο επόμενο επίπεδο. Πώς γνωριστήκατε με τον Cameron;
Όλοι γνωρίζαμε τον Cameron από ένα άλλο τοπικό συγκρότημα που ονομάζεται Truth Is Torture και όλοι είχαμε ζηλέψει την δύναμή του ως κιθαρίστα. Ήταν το 2020 να παίξουμε μαζί παραστάσεις στην Καμπέρα και το Σίδνεϊ με κάποιους φίλους μας σε ένα συγκρότημα που ονομάζεται Futility. Τσεκάρετέ τους, εκπληκτική αυστραλιανή doom metal μπάντα και κυκλοφόρησαν το δεύτερο full-length τους τον περασμένο Ιούλιο!. Ο Stuart Henry δεν ήταν διαθέσιμος για να παίξει, καθώς η δουλειά, οι σπουδές και οι οικογενειακές υποχρεώσεις του καταλάμβαναν όλο τον χρόνο του, γι’ αυτό ζητήσαμε από τον Cameron να κάνει το ταξίδι μαζί μας για τις συναυλίες. Ενώ ήμασταν εκεί, τον ρωτήσαμε αν ήξερε κανέναν πληκτρά και είπε, «Να σας πω την αλήθεια, μαθαίνω στον εαυτό μου πιάνο εδώ και κάποιο καιρό».
Τα τελευταία χρόνια, μια σταθερή ροή από κυκλοφορίες υψηλής ποιότητας έχει εμφανιστεί από την Αυστραλία, ιδιαίτερα από τον κόσμο του extreme metal. Τι είναι στη σκηνή της χώρας σας που τροφοδοτεί τόσο καλό υλικό; Είναι πρόσφατο φαινόμενο ή εμείς οι υπόλοιποι το ανακαλύπτουμε τώρα λόγω του διαδικτύου και των social media;
Υπήρχε μια υποκουλτούρα για τη βαριά μουσική στην Αυστραλία, εφόσον υπήρχε βαριά μουσική από συγκροτήματα όπως οι Buffalo και Rose Tattoo από τη δεκαετία του ‘70. Για ένα μεγάλο μέρος των δεκαετιών του ‘90 και του ‘00, η Αυστραλία είχε το φεστιβάλ Metal For The Brain, το οποίο ήταν ένα είδος πλεονεκτήματος για όλους μας ώστε παρατηρήσουμε την κατάσταση του extreme metal σε αυτή τη χώρα. Αυτό το φεστιβάλ είναι ο λόγος που έμαθα για μπάντες όπως οι Damaged, οι Abremelin, οι Psycroptic, οι Daysend και πολλές άλλες. Για να μην αναφέρουμε τους Disembowelment και τους Mournful Congregation που είναι εξαιρετικά αξιόλογα Αυστραλιανά doom συγκροτήματα. Είναι σίγουρα ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι κάποια έχουν διεθνή αναγνώριση. Η εύκολη πρόσβαση στη μουσική μέσω του διαδικτύου αφαιρεί τα γεωγραφικά εμπόδια για τα συγκροτήματα. Εννοώ ότι η μικρή πλειοψηφία των ανθρώπων που ακούν τη μουσική μας δεν είναι από την Αυστραλία. Δεν νομίζω ότι κάποιος θα είχε ακούσει ποτέ για εμάς εκτός ακτίνας 600 χιλιομέτρων αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Οι streaming υπηρεσίες έχουν δημιουργήσει αυτόν τον νέο χώρο όπου η συλλογική προσοχή του κοινού δεν συγκεντρώνεται πλέον σε μερικές τεράστιες πηγές. Για αυτόν τον λόγο αμφιβάλλω ότι θα έχουμε ξανά μια κοινή κραυγή για όλο το heavy metal όπως με τους Metallica τότε.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει μια μπάντα του σήμερα;
Θα έλεγα ότι η μεγάλη πρόκληση για τα συγκροτήματα είναι να ζουν από τη μουσική τους, αλλά το σκέφτηκα καλύτερα. Έχουμε αναδυθεί από μια μακρά εποχή πολλών δεκαετιών όπου η χρηματική αξία της μουσικής διογκώθηκε τεχνητά. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να γράφουν τραγούδια μόνο και μόνο για να μπορούν να βγάλουν χρήματα ούτως ή άλλως, αυτό είναι μια διαστροφή αυτού που κάνει τη μουσική ξεχωριστή. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τους ακροατές να βρουν πραγματικά αξία στη μουσική εξαρχής. Το streaming και το διαδίκτυο δίνουν ευκαιρίες σε περισσότερες μπάντες να δημιουργήσουν κοινό από πριν, και τα τεχνικά και οικονομικά εμπόδια στην είσοδο για τη δημιουργία μουσικής μειώνονται, κάτι υπέροχο, αλλά η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ότι μπαίνεις σε μια παράφορα κορεσμένη αγορά. Ανεξάρτητα από το πόσο μικρή θέση έχεις, εξακολουθείς να ανταγωνίζεσαι με έναν αμέτρητο αριθμό άλλων συγκροτημάτων. Η αναγνώριση σε τέτοιο χώρο είναι δύσκολη. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις την προσοχή των ακροατών σου. Τα διαστήματα προσοχής γίνονται μικρότερα. Εκείνες οι μαγικές στιγμές ονειροπόλησης όπου νιώθεις μια άμεση σύνδεση με τη μουσική, ξεφεύγουν. Είναι πολύ κρίμα, ειδικά για προκλητική μουσική όπως αυτή προς την οποία τείνουμε. Ένα τόσο μεγάλο μέρος του αντίκτυπου και του συναισθήματος μπορεί να εμποτιστεί σε αυτά τα τραγούδια, αλλά μπορεί να παραμείνει ανεξερεύνητο, επειδή οι άνθρωποι κάθονται για 30 δευτερόλεπτα ακούγοντας ένα τραγούδι και στη συνέχεια απλά πατάνε “skip”.
Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που σου αρέσει να κάνεις εκτός από το συγκρότημα;
Όλοι εκτός από έναν είμαστε περήφανοι γονείς – είναι ένα επαναλαμβανόμενο αστείο ότι ίσως θα έπρεπε να μετονομάσουμε το συγκρότημα σε The Maledads. Μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Μου αρέσει να διαβάζω επίσης – μου αρέσει να διαβάζω για την πολιτική, τη φιλοσοφία και τη δημιουργία νοημάτων, αν και προσπαθώ να επιστρέψω στη λογοτεχνία φαντασίας ξανά. Άρχισα να διαβάζω ξανά τη σειρά Wheel Οf Time αφού προσπάθησα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να ξεπεράσω το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και πάλι συγχαρητήρια για το “Remembrance”. Εύχομαι καλή τύχη σε όλες τις μελλοντικές σας προσπάθειες. Έχουν οι The Maledict κάποια μελλοντικά σχέδια που θα θέλανε να μοιραστούν μαζί μας ή θα ήθελες να πεις κάτι άλλο;
Ευχαριστώ για μια πολύ ευχάριστη συνέντευξη! Είναι πολύ προφανές από τις ερωτήσεις ότι αφιέρωσες χρόνο για να εξοικειωθείς με εμάς και τη μουσική, οπότε ευχαριστώ και χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το νέο album! Βραχυπρόθεσμα, συζητάμε να κάνουμε μερικές συναυλίες και υπάρχει κάποιο συμπληρωματικό υλικό που σκέφτομαι να κυκλοφορήσω, όπου θα μιλάω εκτενώς για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μπήκαν στη μουσική. Σκεφτόμαστε επίσης να κάνουμε ένα είδος livestream ή κάτι τέτοιο – ο χρόνος θα δείξει.
Συνέντευξη: Χρύσα Γιουρμετάκη
Μετάφραση: Θανάσης Γκότοβος
Band Members
Stuart McCarthy – Μπάσο, Φωνητικά
Karl Freitag – Τύμπανα
Stuart Henry – Κιθάρες
Ian McLean – Κιθάρες, Φωνητικά
Cameron Tilley – Πλήκτρα
Discography
Dread, 2015
Return To Gehenna, 2019
Remembrance, 2021
