Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο μεγαλύτερος πλέον οπαδός των Therion. Προσωπικά η μπάντα έχει να βγάλει κάτι ενδιαφέρον, για τα δικά μου αυτιά, από τις ημέρες των “Lemuria/Serius B”. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται πάντως να ξεχάσω, πόσες φορές είχα λιώσει την κόπια του “Theli” και του “Vovin” παλαιότερα. Όπως και να το κάνουμε, οι Therion και ο Christofer Johnsson, έχουν ορίσει το είδος τους συμφωνικού metal. Μετά από μια τόσο μεγάλη κυκλοφορία, όπως αυτή του “Beloved Antichrist”, η οποία διαρκεί κάτι λίγο πάνω από 180 λεπτά, δεν θα έχανα με τίποτε την ευκαιρία να μιλήσω στον masterind των Therion. Χειμαρρώδης και απίστευτα διαβασμένος, ο Σουηδός απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις. Το τηλέφωνο χτυπάει και ένας παιδικός μου ήρωας, είναι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής…
Γεια! Είμαι ο Chris από τους Therion
Γεια σου Christofer, πώς είσαι;
Μια χαρά, ευχαριστώ!
Είμαι ο Δημήτρης – δεν ξέρω αν γνωρίζεις το όνομα – από το Greek Rebels
Ναι, ίσως είχαμε κάνει μια συνέντευξη παλαιότερα.
Όχι δεν έχουμε ξαναμιλήσει παλιότερα. Είναι τιμή μας να σε έχουμε εδώ στο Greek Rebels. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν! Έχω αρκετές ερωτήσεις να σου κάνω. Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σε ρωτήσω πότε πρωτοήρθες σε επαφή με την κλασσική μουσική και την όπερα, και πότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες πως θα μπορούσες να εντάξεις τέτοια στοιχεία στη μουσική των Therion.
Πρέπει να ήρθα σε επαφή με την κλασσική μουσική όταν ήμουν 3 χρονών ή κάτι τέτοιο. Οι γονείς μου δεν άκουγαν πολύ κλασσική μουσική, αλλά είχαν 2 δίσκους. Ο ένας ήταν του Μότσαρτ, που δεν μου άρεσε και τόσο πολύ αλλά από τη 2η πλευρά του βινυλίου είχε την 5η του Μπετόβεν, που πρέπει να την άκουσα εκατοντάδες φορές σαν παιδί. Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με την κλασσική μουσική. Στη συνέχεια δεν ήμουν τόσο της κλασσικής μουσικής μέχρι τα μέσα του ‘90, όπου ανακάλυψα ξανά την κλασσική μουσική από την “πίσω πόρτα” άκουγα μπάντες των ‘70s που χρησιμοποιούσαν ορχήστρα, σαν τους Plateu, τους Eloy από την Γερμανία τέτοιου είδους μπάντες. Έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ ορχήστρες στους Therion εξαιτίας των συγκροτημάτων των ‘70s. Επίσης οι Celtic Frost με το “Into the Pandemonium” ήταν μεγάλη επιρροή για τους Therion. Οι Celtic Frost μου έδειξαν πως αυτά που γίνονταν τη δεκαετία του ‘70 μπορούν να γίνουν και σήμερα σε πιο ακραία είδη, και η συμβολή τους για μένα ήταν πολύ μεγάλη. Όταν άρχισα να χρησιμοποιώ τέτοια στοιχεία και ορχήστρες στη μουσική μου, τότε άρχισα να ανακαλύπτω και την κλασσική μουσική. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μόνο μερικά CDs με highlights από γνωστά κλασσικά έργα, του Wagner κλπ, και συλλογές. Αλλά τότε στα μέσα του ‘90 άρχισα πραγματικά να ασχολούμαι σε βάθος με την κλασσική μουσική. Τώρα έχω εκατοντάδες CDs και περίπου 60 βινύλια.
Η πρώτη φορά λοιπόν που σκέφτηκες να εντάξεις στοιχεία κλασσικής μουσικής στους Therion ήταν στο “Theli”, ή ήταν πριν από αυτό;
Όχι υπήρχαν πράγματα και πιο πριν. Ακόμη και από το τρίτο άλμπουμ, το “Symphony Masses: Ho Dragon Ho Megas”, υπήρχαν κάποια τέτοια στοιχεία παιγμένα με keyboards, ενώ στο “Lepaca Kliffoth” του 1995 χρησιμοποιήσαμε 2 guest τραγουδιστές της όπερας. Όλο αυτό ξεκίνησε κομμάτι-κομμάτι…. Πρώτα τα keyboards, μετά με τους τραγουδιστές, μετρά με την ορχήστρα και τη χορωδία, κλπ.
Έχετε ένα καινούργιο άλμπουμ που κυκλοφορεί, το “Beloved AntiChrist” που είναι μια metal όπερα. Πότε σου ήρθε αυτό σαν ιδέα; Να δημιουργήσεις κάτι τέτοιο;
Κατά αρχήν να σου πω περί τίνος πρόκειται; Γιατί υπάρχει μια παρεξήγηση και φαίνεται πως ευθυνόμαστε εμείς γι’ αυτό, επειδή το αποκαλούμε rock opera. Μια rock opera είναι ένα άλμπουμ με πλοκή/σενάριο. Αλλά πιστεύω πως η σωστή ορολογία γι αυτό είναι rock/metal μιούζικαλ με οπερετικά φωνητικά. Αν σου έλεγα για το “Jesus Christ Super Star” δε θα μου αποκρινόσουν “Α, τι ωραίο άλμπουμ!”. Όχι… Κανείς δεν αναφέρεται στο “Jesus Christ Super Star” σαν να πρόκειται για άλμπουμ, αν και διατίθεται και σαν άλμπουμ. Και αυτό είναι ίδια περίπτωση. Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση, όπως το “Jesus Christ Super Star”. Αλλά για οικονομικούς λόγους θα πρέπει να κυκλοφορήσουμε την έκδοσή του σε μορφή άλμπουμ πρώτα. Είναι λίγο ανάποδα…. Είναι σα να κυκλοφορείς το soundtrack πριν την ταινία. Έτσι πρέπει να το κάνουμε γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η ιδέα για αυτό (το “Beloved AntiChrist”) φτάνει πίσω στις αρχές του 2000, ίσως το 2003, όπου ξεκίνησα να γράφω μια κλασσική όπερα. Αλλά δεν κατάφερα να την τελειώσω….. Δεν ξέρω γιατί, ίσως ο τρόπος σκέψεις μου έχει καταστραφεί από τη ροκ μουσική, γιατί θέλω κάτι ενδιαφέρον να συμβαίνει όλη την ώρα. Αλλά στη κλασσική μουσική έχεις τα highlights και πολλές μεταβάσεις. Στην όπερα υπάρχει αυτό το μουσικό μέρος που ονομάζεται ρετσιτατίβο (σ.σ. recitativo), και είναι ένα κράμα από ομιλία και τραγούδι και αποτελεί τον τρόπο ώστε να καταλάβει ο ακροατής πως προχωράει η ιστορία, γιατί παίρνει πολύ ώρα να πεις κάτι τραγουδιστά! Και από ότι φαίνεται έχω πρόβλημα να γράψω τέτοια μέρη! Εγώ έχω συνηθίσει να γράφω μελωδίες, όχι ρετσιτατίβι (σ.σ. πληθυντικός του recitativo, recitativi) . Έτσι κόλλησα και δεν την τελείωσα. Μετά από κάποιου χρόνια που δεν είχα γράψει ούτε μια νότα για αυτή την όπερα, περίπου το 2012, ρώτησα τον εαυτό μου «γιατί τέλος πάντων, να θες να γράψεις μια κλασσική όπερα;» δεν έχω να αποδείξω κάτι -πιστεύω-, είναι απλώς μια ιδέα και απ’ ότι φαίνεται μια κακή ιδέα… Οπότε τι να κάνουμε;
Είχα κάποιες συνθέσεις οι οποίες ήταν ωραίες, αλλά δεν κατέληξαν κάπου, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην ενορχηστρώσουμε αυτά τα κομμάτια για τους Therion; Και μετά είχα την ιδέα και σκέφτομαι γιατί να μην κρατήσουμε το σενάριο, τη μουσική κλπ και να το κάνουμε μια όπερα των Therion. Έτσι θα μπορέσω να το τελειώσω όπως θέλω! Και έτσι έγινε αυτό το άλμπουμ. Η αρχική ιδέα ήταν περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά, γιατί εάν υπάρχουν ρετσιτατίβι η ιστορία προχωρά γρηγορότερα, αλλά στην περίπτωση των Therion έπαιρνε για πάντα να αφηγηθείς την ιστορία, τους διαλόγους κλπ. Έτσι καταλήξαμε να έχουμε ένα μουσικό έργο 4 ωρών! Είχαμε σοκαριστεί και οι ίδιοι και λέγαμε πως δεν μπορούμε να ηχογραφήσουμε και να κυκλοφορήσουμε ένα έργο 4 ωρών! Κανείς δεν θα έχει την υπομονή να το κάνει και η ηχογράφηση θα είναι επίπονη. Έτσι το μίκρυνα περίπου στις 3.30 ώρες και ηχογραφήσαμε αυτή την έκδοση, αλλά όταν άκουσα τη μίξη συνειδητοποίησα πως ακόμα και 3.30 ώρες είναι πάρα πολύ! Θα «σκότωνε» τον ακροατή. Έτσι το μίκρυνα κι άλλο καταλήγοντας στις 3 ώρες και 4 λεπτά περίπου. Έτσι έχουμε πολύ ακυκλοφόρητο υλικό. Και ναι, έτσι προέκυψε. Ποτέ δεν σχεδιάσαμε να κάνουμε κάποια τόσο μακροσκελή κυκλοφορία. Απλά έγινε!
Σχεδιάζετε στο μέλλον να κυκλοφορήσετε και αυτό το ακυκλοφόρητο υλικό του άλμπουμ;
Κάποια στιγμή θα γίνει. Ούτως ή άλλως έχει ήδη ηχογραφηθεί.
Ναι γιατί όχι… Τελικά ποσά χρόνια σου πήρε από την αρχή ως το τέλος για να συνθέσεις τα πάντα στο “Beloved Antichrist”;
Ξεκινήσαμε το 2012, αλλά ήμασταν ταυτόχρονα απασχολημένοι με το “Les Fleurs du Mal” το άλμπουμ που κάναμε με τις διασκευές, οπότε πιστεύω πως το 2012 έφτιαχνα τις νέες ενορχηστρώσεις των κλασσικών συνθέσεων που ήδη είχα. Και το 2013 αρχίσαμε να γράφουμε νέο επιπλέον υλικό.
Ok. Αυτό το άλμπουμ βασίζεται σε γενικές γραμμές στο “Tale of the Anti-Christ” του Vladmir Soloviev. Αληθεύει αυτό;
Ναι.
Κάνατε όμως κάποιες τροποποιήσεις σε αυτή την κυκλοφορία του project, εάν δεν κάνω λάθος. Ποιες είναι αυτές οι αλλαγές, που κάνατε στον αυθεντική ιστορία;
Αλλάξαμε τα περισσότερα πράγματα. Τώρα, η ιδέα μου όταν δημιουργούσα την κλασική όπερα ήταν να βασιστεί στο “Master and Margarita” του Mikhail Bulgakov, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι είναι μία περίπλοκη ιστορία και δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί σε μία όπερα, αλλά θα χρειαζόταν τέσσερις, όπως χρειάστηκε ο Wagner για το “Ring”. Έτσι σκέφτηκα πως θα χρειαζόμαστε κάτι μικρότερο και πιο απλό. Και μετά σκέφτηκα, μία μικρή ιστορία του Αντίχριστου. Σκέφτηκα πως αυτό θα ταίριαζε, χρειαζόμουν μία σκοτεινή θεματική, γιατί δεν θα μπορούσα να γράψω κωμωδία, ή love story. Δεν είναι εγώ. Έτσι, έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάτι μικρό και μόλις ξεκίνησα να δουλεύω με το στόρι, αμέσως κατάλαβα ότι εμπεριείχε πολλά ελαττώματα. Το πρώτο ήταν πως δεν διέθετε γυναικείους χαρακτήρες. Κι αυτό είναι μουσικά βαρετό, να μην υπάρχουν γυναικείες φωνές, κι αποδυνάμωνε την ιστορία. Ταίριαζε μία μικρή ιστορία, αλλά χρειαζόταν περισσότερους χαρακτήρες για να ανεβεί στο θέατρο. Έτσι ξεκίνησα να εφευρίσκω μερικούς βωβούς ρόλους και να παίρνω κάποιους χαρακτήρες, να τους αποδομώ και να τους μετατρέπω σε γυναικείους. Και μετά συνειδητοποίησα πως δεν μου άρεσε το τέλος, είναι μικρό κι απότομο, ενώ ήθελα ένα επικό τέλος. Μου έμοιαζε πολύ “ωχ, πέθανα”. Ενώ στην όπερα πρέπει μετά από μία μαχαιριά, να ακούγεται “Ωωωω, πεθαίνωωω, πεθαίνωωω…” (τραγουδώντας). Πρέπει να τραγουδάς επί 15 λεπτά πως πεθαίνεις. Αυτό είναι όπερα. Έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα επικό τέλος, και δεν ήμουν και τόσο σίγουρος για την μονόπλευρη νίκη που παρουσίαζε. Μου δημιουργήθηκε το εξής δίλημμα, αν ο Αντίχριστος κέρδιζε, και δεν άρεσε στους fans μας θα το αποδοκίμαζε, ή θα φώναζαν “Μπράβο, Αντίχριστε!”. Και αν το ανεβάζαμε στη σκηνή θα έπρεπε να σκεφτούμε και το πιο mainstream κοινό. Γιατί θα πρέπει να κάνουμε παραστάσεις τουλάχιστον μίας εβδομάδας σε κάθε πόλη, διότι είναι μία τεράστια παραγωγή για να ταξιδέψει από πόλη σε πόλη σαν μία συνηθισμένη περιοδεία. Χρειαζόμαστε μεγάλους χώρους και μία μέρα για στήσιμο, μία για ξεστήσιμο, μία μέρα για μεταφορά, οπότε τουλάχιστον τέσσερις παραστάσεις ανά εβδομάδα. Το mainstream και musical κοινό που παρακολούθησε το “Jesus Christ Superstar”, “Rock of Ages”, ή το “Phantom of the Opera” ή το “Cats” ή κάτι τέτοιο, δεν θα απολάμβανε εάν κέρδιζε ο Αντίχριστος, γιατί μετά θα έλεγαν “Βέβαια, metal μπάντα κάνει όπερα με λατρεία προς τον διάβολο”, έτσι σκέφτηκα, ας πεθάνουν όλοι. Έτσι είναι πιο τυπική η όπερα, είναι ένα πολύ καλό δράμα, όλοι πεθαίνουν και κανένας δεν θα κερδίσει, έτσι όλοι θα είναι ίσα δυστυχείς μπροστά στον Αντίχριστο.
Ναι, ναι… Ένα σκοτεινό τέλος.
Yeah, ένα πολύ σκοτεινό τέλος. Δεν μ’ άρεσε επίσης και η αρχή της ιστορίας μας. Υπήρχαν τρία προβλήματα. Το πρώτο, ότι ήταν περίπλοκη να ανεβεί σε θεατρική σκηνή. Θα λειτουργούσε τέλεια ως κινηματογραφική ταινία, αλλά πολύ δύσκολο για το θέατρο. Το δεύτερο πρόβλημα, ήταν πως δεν είχε καμία σχέση με την κυρίως πλοκή του έργου, ήταν μεγάλη και αρκετά περίπλοκη και έρχεται σε αντιπαράθεση με την ιστορία μας. Οπότε δεν μας έδωσε κίνητρα να προσπαθήσουμε για αυτήν, καθώς δεν είχε καμία σχέση με τον πυρήνα της ιστορίας μας. Ως τρίτο πρόβλημα, αντικατόπτριζε μία πολύ συγκεκριμένη γεωπολιτική κατάσταση του 17ου αιώνα. Το οποίο θα έδειχνε παράξενο και καθόλου ενδιαφέρον. Η κατάσταση η οποία τροφοδοτούσε ένα περίεργο κι αδιάφορο σύμπλεγμα ανάμεσα στην Ιαπωνία με την Ρωσία και τον Χριστιανικό Δυτικό Κόσμο, να είναι πολύ ανήσυχοι για την Κίνα, η οποία βρισκόταν σε επανάσταση και “αντιχριστιανοί”. Στην Ευρώπη δεν είχαν πρόβλημα με την Αφρική ή κάτι τέτοιο, γιατί “κάποιοι άγριοι δεν είναι απειλή”. Αλλά η Κίνα και η Ιαπωνία ήταν ισχυρά, ή θα γίνονταν ισχυρά έθνη και δεν ήταν Χριστιανοί, έτσι εμφανώς δεν τους άρεσε. Όπως και σήμερα, κάποιες χώρες εξάγουν πετρέλαιο σε ευρώ, αντί δολαρίων και οι αν δεν το αγοράζουν η ΗΠΑ τους βομβαρδίζει. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πολύ. Για διαφορετικούς λόγους, διαφορετικές χώρες, ποιον θα ενδιέφεραν οι γεωπολιτικές καταστάσεις; Πρώτον, είναι πολύ αδιάφορες σήμερα και, δεύτερον είναι πολύ μακριά από εμάς. Έτσι έπρεπε η αρχή του έργου να γραφθεί ξανά και να έχουμε ένα καλό στόρι, το βιβλίο ήταν πολύ θρησκευτικό και χρειαζόμασταν ένα στόρι προς ψυχαγωγία. Ακόμη κι ένας Χριστιανός να μπορεί να το παρακολουθήσει και να το ευχαριστηθεί. Είναι μία ιστορία χωρίς χρόνο, χωρίς εθνικότητα, μία απλή ιστορία. Θέλαμε να την καθαρίσουμε, κι έτσι αλλάξαμε πολλές σκηνές και τελικά θα έλεγα πως αποτελείται από τρεις σκηνές όμοιες με το βιβλίο και εμπεριέχονται τρεις χαρακτήρες ακριβώς όπως υπάρχουν στο βιβλίο. Αλλά έως εκεί.
Ok, ok, θα πρέπει να βιαστώ λίγο. (γέλια) Έχω παραλάβει κι ακούω τον δίσκο εδώ και μία εβδομάδα και προσπαθώ να εισχωρήσω στην μουσική, φυσικά, είναι μία μεγάλη και τεράστια κυκλοφορία, και είναι κάπως δύσκολο να αφομοιώσω τα πάντα μέσα σε μία εβδομάδα. Αλλά θα μπορούσα να πω πως μουσικά το project συνολικά ξεκινά με μία πιο rocking διάθεση και μετά αναπτύσσεται σε μία πιο metal προσέγγιση, έχετε τραγούδια όπως “Temple of New Jerusalem”, “Behold Antichrist”, “The Arrival of Apollonium”, κλπ, κλπ, και μετά στο τέλος μία πιο θεατρική προσέγγιση. Τι θέλετε να πετύχετε με αυτήν την κυκλοφορία;
Η μουσική αντικατοπτρίζει το τι συμβαίνει στην ιστορία. Εννοώ την κάθε ιστορία που διαδραματίζεται σε κάθε σκηνή, κάτι που συμβαίνει πάνω στο θεατρικό σανίδι. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να τονίσω το γεγονός ότι είναι ένα rock metal μιούζικαλ. Κάτι συμβαίνει πάνω στην σκηνή, ας πάρουμε για παράδειγμα το “The Palace Ball”. Εδώ η μουσική είναι πολύ διαφορετική από ό,τι θα κάναμε κανονικά, αλλά είναι μία χορευτική σκηνή σε μία αίθουσα χορού. Οπότε θέλει μία μουσική κατάλληλη για μία χορευτική σκηνή σε μία αίθουσα χορού, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι που να μοιάζει με το “Mega Therion”.Το “Jewels From Afar” σε μι μείζονα, αφορά μία ερωτική σκηνή κάτω από τα αστέρια, έτσι και η μουσική αλλάζει, γιατί η ιστορία αλλάζει. Στην αρχή όλοι είναι χαρούμενοι κι ελπιδοφόροι, στην δεύτερη σκηνή εμπεριέχεται περισσότερο δράμα, πράγματα συμβαίνουν και στην τρίτη σκηνή έχουμε όλες τις σκηνές πολέμου, είναι η πιο βάναυση σκηνή. Στην χρήση της μουσικής και ορχηστρικά εκφράζουμε τι διαδραματίζεται στην σκηνή. Πρέπει να έχετε στο νου σας πως η μουσική θα παρασταθεί ως soundtrack ενός μιούζικαλ.
Πότε προγραμματίζετε ακριβώς να το ανεβάσετε;
Αυτό είναι αρκετά περίπλοκο, έτσι αποφασίσαμε να το συμπεριλάβουμε στην κανονική περιοδεία μας αρχικά, να του φερθούμε σαν μία απλή κυκλοφορία, σαν ένα απλό άλμπουμ που βρίσκεται σε τουρ. Να παίξουμε κάποια από τα τραγούδια, κάποια κλασικά, κάποια παλιά μας, ξέρεις, οι άνθρωποι να πάρουν μία μπύρα και να απολαύσουν. Με φυσιολογικό αριθμό τραγουδιστών, τους συνηθισμένους Therion. Και μετά από αυτό, θα προσπαθήσουμε να βρούμε την άκρη, υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι να βρούμε έναν χρηματοδότη μιούζικαλ, ο οποίος να διαθέτει το προσωπικό και την οργάνωση, να γνωρίζει πώς να το κάνει, να ξέρει τα πάντα, να μας φέρει ως την επόμενη παραγωγή του. Αυτό είναι ονειρικό σενάριο. Και μετά έχουμε την άλλη εκδοχή, όπου θα πρέπει να ανακαλύψω τα πάντα μόνος μου……. Δεν γνωρίζω τίποτα με τον τρόπο που ανεβαίνει μία θεατρική παράσταση ή κάποιο μιούζικαλ. Ξέρω πώς να κάνω Rock Shows, αλλά τίποτα σε σχέση με αυτά. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, έχουμε 15 τραγουδιστές να κάνουν 29 ρόλους, αυτό σημαίνει 15 άνθρωποι που θα πρέπει να φάνε, να κοιμηθούν κάπου, να βρίσκονται κάπου πριν και μετά την παράσταση, θα πρέπει να έχουν μέικαπ, κοστούμια, χώρο αποθήκευσης, θα πρέπει να μεταφερθούν. Μόνο και μόνο τα λογιστικά των τραγουδιστών είναι σκέτος εφιάλτης. Και μετά έρχονται όλα τα άλλα από πάνω, θα χρειαστούμε δραματουργούς, ανθρώπους που να γνωρίζουν να σχεδιάζουν κοστούμια, σκηνικά, να τα χτίσουν, να μεταφέρουν τα πράγματα, ανθρώπους που να ξέρουν πως θα διαχειριστεί το όλο.
Εννοώ πως είναι σαν να κάνεις μία ταινία, δεν μπορείς να πεις «Θα κάνω μία ταινία» από το πουθενά. Υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που δεν γνωρίζω καν ότι θα χρειαστούμε, μέχρι την στιγμή που θα βρίσκομαι εκεί και θα πω «α, ώστε έτσι δουλεύει», ή «δεν έχουμε αυτό, εκείνο». Γι’ αυτό, προσπαθώ να πουλήσω το έργο ως παραγωγή και είμαι ανοιχτός και στο franchise. Δεν χρειάζεται να το παίξουν οι Therion. Άλλωστε όταν πας να δεις το “Jesus Christ Superstar” δεν σκέφτεσαι «Α, θα δω τον Ian Gillan» επειδή το τραγούδησε στο cd το ’74 ή κάτι τέτοιο.
Αρκεί να είναι ένα επαγγελματικό set up, μπορεί να συμβεί με άλλους μουσικούς κι άλλους τραγουδιστές. Και σκέφτομαι, χρειαζόμαστε όντως μουσικούς; Γιατί οι μουσικοί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, που τους βάζεις τους μουσικούς; Δεν βλέπεις κάποιον να παίζει το γαμημένο μπάσο, εάν πας να δεις το “Jesus Christ Superstar”. Θέλουμε να δούμε τους τραγουδιστές. Στα μιούζικαλ η μουσική προέρχεται συνήθως από προ-ηχογραφημένα τραγούδια και μόνο οι τραγουδιστές παίζουν. Αυτό βγάζει περισσότερο νόημα. Οπότε εύχομαι να το κάνω franchise. Δεν χρειάζεται να είναι παράσταση των Therion.
Θα ξεκινήσετε την περιοδεία σας σε μερικές εβδομάδες, αν δεν κάνω λάθος… (σ.σ.:
η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε λίγο πριν την έναρξη αυτής)
Σε μία εβδομάδα
Σε μία εβδομάδα, ναι. Έχετε για support τους δικούς μας Enemy Of Reality. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για αυτούς;
Δεν τους γνωρίζω. Έχουμε τόσα πολλά support. Είναι τόσο μεγάλη αυτή η περιοδεία, που τα περισσότερα support μας δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να την ακολουθήσουν ολόκληρη. Νομίζω διαθέτουμε 6 με 7 support μπάντες. Αυτή δεν είναι ακριβώς ο τύπος περιοδείας μου. Κανονικά, ο ατζέντης μας θα έκλεινε τα πάντα, το κάθε σόου ξεχωριστά και μετά θα επιλέγαμε οι ίδιοι το support μας και τα πάντα. Αλλά αυτή τη φορά, υπήρξε ένας άλλος ατζέντης, ο οποίος αγόρασε την περιοδεία. Βασικά ζήτησε μία μεγαλύτερη περιοδεία. Κανονικά πάμε περιοδεία για ένα μήνα, ενάμησι το πολύ, αλλά είπε πως ήθελε να αγοράσει 67 εμφανίσεις μας. Εγώ είπα “Τι;” “Yeah, θέλω να αγοράσω 67 show από τους Therion»” και είχε τα χρήματα για αυτό. Ok, δίκαιο. Οπότε, δεν αποφασίζουμε που πάμε, δεν αποφασίζουμε τα support μας. Δεν αποφασίζουμε για τίποτα, η συμφωνία είναι «Πάρε τα χρήματα σου κι έλα, παίξε». Αν έλεγε «Θέλω να παίξετε δέκα φορές στην σειρά στα βουνά της Ελλάδα», τότε θα κάναμε δέκα σόου. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Έχουμε κάποια πλεονεκτήματα, γιατί συνήθως είμαι υπεύθυνος για τα πάντα, ακόμη και για το tour bus. Εάν κάτι πάει στραβά, αν κάποιο show ακυρωθεί για παράδειγμα, επωμίζομαι όλα τα κόστη. Όπως μία φορά, που κολλήσαμε στο χιόνι στην Γαλλία, κι ακυρώσαμε το show μας κι επειδή υπάρχει πολλή επιστροφή και τόσο πολύ κέρδος στην κυκλοφορία από τις επιστροφές, αυτό σημαίνει πως έχασα το μισό κέρδος της περιοδείας, γιατί ακυρώθηκε ένα μόνο show, επειδή δεν εμφανιστήκαμε. Έτσι, ένας άνθρωπος να λαμβάνει ολόκληρη την παραγωγή και να λέει πως θα μας κλείσει για 67 shows, κι αν χάσουμε κάποιο, τότε λοιπόν, του χρωστάμε ένα show. Αυτό για ‘μένα είναι φανταστικό. Τόσο λίγες ανησυχίες.
Θα επισκεφθείτε την Ελλάδα ξανά, για δύο συναυλίες. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από τις τελευταίες σας επισκέψεις και τι αναμένετε να βρείτε από τους οπαδούς σας, και τι οι οπαδοί σας από εσάς στην επόμενη επίσκεψή σας;
Πάντα διαφοροποιούμε τις εμφανίσεις μας σε κάθε tour. Έτσι, θα πρέπει να περιμένουν να ακούσουν κάτι που δεν έχουμε ξαναπαίξει στο παρελθόν. Όταν βρίσκεσαι στον χώρο τόσα πολλά χρόνια κι έχεις κάνει τόσες πολλές περιοδείες, πρέπει να δώσεις στους fans έναν λόγο, στην περίπτωση που έχουν έρθει πέντε φορές, να έρθουν κι έκτη. Και για αυτό πρέπει να διαφοροποιείται το set list μας, για να μην είναι συνέχεια τα ίδια τραγούδια. Πάντα προσθέτουμε κάτι που δεν έχουμε ξαναπαίξει, για να είναι «Ουάου, κανείς δεν το έχει δει αυτό ξανά».
Έχω πολλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Οι περισσότερες είναι όμορφες αναμνήσεις. Την τελευταία φορά που θα παίζαμε στην Θεσσαλονίκη, το show ακυρώθηκε, αλλά δεν θέλαμε να απογοητεύσουμε τους fans. Κι έτσι τρέξαμε σε μία ακουστική κιθάρα. Και κάναμε ακουστικό show, δεν είχαμε ξαναπαίξει έως τότε unplugged, και γι΄ αυτό δεν διαθέταμε την κατάλληλη προετοιμασία. Απλά αρπάξαμε μία κιθάρα και ευχηθήκαμε για το καλύτερο. Ήταν τόσο διασκεδαστικό, γιατί περάσαμε πολύ όμορφα. Εξαιτίας αυτού του event αποφασίσαμε να κάνουμε περισσότερα ακουστικά σόου. Έτσι οργανώσαμε μία ακουστική περιοδεία στην Λατινική Αμερική και μερικές εμφανίσεις στην Ευρώπη. Πάντα βγαίνει κάτι όμορφο, από κάτι άσχημο.
Μία πιο γενική ερώτηση, υπάρχουν άνθρωποι, που τους λείπουν οι παλιές “Theli” μέρες! Έχετε σκεφτεί να επιστρέψετε σε αυτούς τους ήχους;
Ποτέ μα ποτέ, στην πορεία της μπάντας, δεν προσπαθήσαμε να αντιγράψουμε κάτι που δημιουργήσαμε στο παρελθόν. Κάθε δίσκος έχει διαφορετικό ήχο, κι έτσι θα έπρεπε να είναι. Εάν σας αρέσει ο “Theli”, ακούστε τον “Theli”. Συνέχεια υπάρχει μία μπάντα που προσπαθεί να αντιγράψει έναν κλασικό δίσκο, όπως το “Oreration Mindcrime”, και κάθε φορά αποτυγχάνουν, ποτέ δεν είναι τόσο καλό όσο το πρώτο. Δεν μπορείς να αντιγράψεις ένα συναίσθημα που έχεις. Όταν δημιούργησα τον “Theli” ήμουν εντελώς ανίδεος όσον αφορά την κλασική μουσική. Πειραματιζόμουν, έριξα τον εαυτό μου σε κάτι που δεν γνώριζα, ήμουν τυχερός και προσγειώθηκα στα δύο μου πόδια. Ο “Theli” αντικατοπτρίζει την βάση της εξέλιξής μου, δεν θα μπορούσα με τίποτα να το αντιγράψω αυτό. Όπως δεν θα μπορούσα να ξανακάνω “…”, γιατί όταν τον έφτιαξα ήμουν ένας άγριος έφηβος που ήθελε να ξεδώσει. Τώρα είμαι ένας 45χρονος ευτυχισμένος οικογενειάρχης με μεγάλο σπίτι και χρήματα στην τράπεζα. Θα είχα μηδενική έμπνευση για να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι τέτοιο. Δεν θα μπορούσα να κάνω το παραμικρό, θα ήταν γελοίο.
Το άλλο θέμα είναι πως, καθώς πολύς κόσμος, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, μιλούν για τον “Theli”, σε άλλες χώρες αποκαλούν τον “Secret of the Runes”, ως τον καλύτερο δίσκο μας. Ενώ ο “Vovin” είναι ο best-seller δίσκος μας, και στην Γερμανία φωνάζουν «Vovin, Vovin».
Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Κάπου εδώ θα πρέπει να σε αφήσω, γιατί ο χρόνος μας τελειώνει. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά, που μας αφιέρωσες τον χρόνο σου. Καθώς φτάνουμε στο τέλος, άφησε ένα μήνυμα στους Έλληνες fans σας.
Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και να Ροκάρουμε!
Για άλλη μία φορά, σ΄ευχαριστώ πολύ! Είμαστε ευτυχείς που σε έχουμε στο Greek Rebels. Ευχόμαστε τα καλύτερα!
Σας ευχαριστώ!
Δημήτρης Σταύρος
Απομαγνητοφώνηση: Στέλλα Τριανταφύλλου, Γιώργος Αβραμίδης
http://www.megatherion.com/
https://www.facebook.com/therion
https://www.instagram.com/therionband/
https://www.reverbnation.com/therion
https://twitter.com/_therion
https://www.youtube.com/user/Therionofficial
https://www.youtube.com/user/therionband
Band Members
Christofer Johnsson – Κιθάρες, Πλήκτρα, Programming, Hammond
Sami Karppinen – Τύμπανα
Nalle Påhlsson – Μπάσο
Thomas Vikström – Φωνητικά, Φλάουτο
Christian Vidal – Κιθάρες
Lori Lewis – Φωνητικά
Discography
Of Darkness…., 1991
Beyond Sanctorum, 1992
Symphony Masses: Ho Drakon Ho Megas, 1993
Lepaca Kliffoth, 1995
Theli, 1996
A’arab Zaraq – Lucid Dreaming, 1997
Vovin, 1998
Crowning Of Atlantis, 1999
Deggial, 2000
Secret of the Runes, 2001
Lemuria, 2004
Sirius B, 2004
Gothic Kabbalah, 2007
Sitra Ahra, 2010
Les Fleurs du Mal, 2012
Beloved Antichrist, 2018
