Μια νέα μπάντα που ξεκινάει τώρα, αλλά τα μέλη της έχουν ήδη πλούσιο βιογραφικό σε μπάντες εδώ και 17 χρόνια. Instrumental Blackened Experimental metal post με κάποια διάσπαρτα γυναικεία φωνητικά με 2 γυναικείες ηγετικές παρουσίες και έναν άντρα στα τύμπανα. Περίεργοι μουσικά χωρίς να μπαίνουν σε νόρμες και ένας Billy Anderson να αναλαμβάνει την παραγωγή στο ντεμπούτο σου λέει πολλά. Μιλήσαμε με την Haley στο μπάσο και την Melynda στα φωνητικά και στην κιθάρα και ένα guest του Chris για το καινούριο άλμπουμ, “The Captain’s Daughter”, για τις γυναίκες στην μουσική και για τα σχέδια της μπάντας. Οι οπαδοί των δουλειών του Anderson ας ακούσουν.. Ahoy!
Αρχικά, συγχαρητήρια για την καινούρια σας δουλειά “The Captain’s Daughter”. Πως αισθάνεστε με το αποτέλεσμα;
Haley: Πιστεύω ότι το “The Captain’s Daughter” είναι μια αξιόλογη πρώτη προσπάθεια και το θεμέλιο για συνεχείς εξερευνήσεις με τους Eight Bells. Είναι πρωτίστως ένα instrumental άλμπουμ με εκ προθέσεως βαλμένα φωνητικά, και μου άρεσε που δημιουργήσαμε τις μελωδίες και τις αντισυμβατικές συνθέσεις με την Melynda και τον Chris.
Melynda: Προσπαθώ να μην έχω δεύτερες σκέψεις για ό, τι κάνω. Είναι αυτό που είναι και είμαι περήφανη για την ειλικρίνεια του.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής;
Η: Οι αντιδράσεις που πήρα εγώ ήταν ως επί το πλείστον θετικές, αν και το άλμπουμ δείχνει να έχει διαφορετικά αποτελέσματα σε κάποια άτομα, και αρνητικά και θετικά, το οποίο βλέπω σαν ένδειξη ότι έχουμε φτιάξει κάποια δραστική τέχνη. Φαίνεται ότι κάποιοι άνθρωποι είτε θα το λατρέψουν και θα το βρουν πρωτότυπο και περιπετειώδες ή όχι.
Μ: Μου αρέσει ότι μερικά άτομα (μόνο λίγοι) εκνευρίστηκαν με αυτό που φτιάχναμε. Μου αρέσει που ο κόσμος περιμένει συνέχεια τους μουσικούς να ζωγραφίζουν μέσα στις γραμμές, οπότε μπορώ να έχω τη δουλειά του να μην υπακούω. Το πρόβλημα που έχω να ζωγραφίζω μέσα στις γραμμές είναι ότι θα προσπαθήσω πολύ για να το κάνω – δεν θέλω να το κάνω αυτό όμως για να είμαι μέσα ή έξω από τις γραμμές. Θα πρέπει να είναι ένα φυσικό και ειλικρινές προϊόν. Δεν μου αρέσει να εγκλωβίζομαι στις προσδοκίες των άλλων.
Δουλέψατε με τον Billy Anderson. Πως ήταν; Τι μάθατε από αυτήν την εμπειρία;
Η: Η συνεργασία με τον Billy ήταν διασκεδαστική! Δεν τον είχα γνωρίσει πιο πριν αλλά η Melynda και ο Chris τον ξέρουν από τότε που όλοι ζούσαν στο San Francisco, και άκουσα κάποιες ηχογραφήσεις του. Υποστήριζε τις ιδέες μου και ήταν επίσης ένα καλό ανακλαστικό αυτί για να απορρίπτει κάποια πράγματα όταν χρειαζόμασταν μια άλλη προοπτική. Κάνει επίσης πολλά λογοπαίγνια και τα αστεία του και η εκκεντρικότητα του είναι μια ανακούφιση για την σχετική ένταση των ηχογραφήσεων.
Μ: Ο Billy προσφέρει την τέλεια ισορροπία μεταξύ επαγγελματισμού και ευαισθησίας και κωμωδίας. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο άνετα με έναν παραγωγό. Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο!
Θα μας δώσετε ένα σύντομο βιογραφικό για να σας μάθουν οι αναγνώστες μας καλύτερα;
Η: Εγώ μεγάλωσα στο Hartford, Connecticut από μια μουσική οικογένεια και μετακόμισα στο Portland πριν περίπου 12 χρόνια. Παίζω σε μπάντες από τα 16 μου (συμπεριλαμβανομένων των Pom Pom Meltdown, Gay Deceivers, the Haggard και Labryse) και σπούδασα jazz μπάσο όταν πήγα στο Portland State University. Επίσης τραγουδούσα στην σχολική χορωδία για πολλά χρόνια, από όπου και άρχισε η αγάπη μου για να τραγουδάω και να συνεργάζομαι με άλλους.
Μ: Παίζω κιθάρα για 17 χρόνια και κατά κύριο λόγο έπαιζα στους SubArachnoid Space σαν σοβαρό project και διάφορες άλλες παράπλευρες λιγότερο σοβαρές προσπάθειες. Ακόμα αρνούμαι να μάθω να παίζω το Stairway.
Πως θα περιγράφατε εσείς την μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ξανακούσει πριν;
Η: Η μουσική μας, ειδικά το ντεμπούτο μας, “The Captain’s Daughter”, αξιοποιεί τον ήχο και την αίσθηση των αρχέγονων στοιχείων. Ασταθή νερά, αναταράξεις, προσπερνάει εμπόδια μέσα από το σκοτάδι, από στενά, υπάρχει η απειλή της ανατροπής, θυελλώδεις ανέμους, φοβερές κορυφές και καταστροφικές συγκρούσεις, που σφυροκοπούνται αλλά και μεταφέρονται σε ασφαλές λιμάνι με σταθερούς ρυθμούς, η θύελλα και η ηρεμία περιβάλλονται.
Μ: Είναι ένα συναισθηματικό τοπίο, και λίγο δραματικό υποθέτω. Δεν είναι για όποιον περιμένει τυπικές δομές των τραγουδιών.
Γιατί Eight Bells;
Η: Ο μόνος νόμος που ακολουθούμε είναι ο ναυτικός.
Μ: Είχα κάποια εμμονή με το άλογο κούρσας που πέθαναν στο Kentucky Derby, ο οποίος ονομάστηκε “Eight Belles”. Έτσι, άρχισα την έρευνα και βρήκα πληροφορίες για οκτώ καμπάνες (8 bells) που ήταν σινιάλο σε ένα καράβι για αλλαγή βάρδιας. Το βρήκα καθώς ετοίμαζα το τελευταίο δίσκο των SubArachnoid Space για κυκλοφορία. Ήταν τότε που έλεγα να βγάλω το δίσκο “Eight Bells” γιατί ήξερα πως ήταν το τέλος των SAS αλλά θα συνέχιζα να παίζω μουσική. Μου άρεσε η ιδέα ότι οι κηδείες για τους θαλασσινούς περιλαμβάνουν τον ήχο οκτώ καμπανών που σημαίνει το τέλος των ναυτικών και την αρχή για οτιδήποτε είναι μετά. Δεν ήθελα να κάνω έκπτωση σε ολόκληρη την συμμετοχή μου στους SAS, γιατί ήταν πολλά χρόνια και πολύ δουλειά. Απλά έμοιαζε το σωστό όνομα για ένα καινούριο project.
Ποια είναι στα αλήθεια η κόρη του καπετάνιου (The Captain’s Daughter) και ποιο είναι το όνομα και η ιστορία της;
H: Για μένα η κόρη του καπετάνιου είναι μια φράση που όταν επικαλείται, λέει τα πιο πολλά για την φαντασία αυτού που το είπε. Για παράδειγμα, για μένα, η κόρη του καπετάνιου μπορεί να είναι δυνατή, ζοφερή, αποφασισμένη, κάποια που έχει συνηθίσει σε μια σκληρή ζωή και μια ύπαρξη που πολλοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φανταστούν. Αλλά, αυτή είναι μόνο η δικιά μου ερμηνεία.
Μ: Η Haley τα λέει πάνω – κάτω όλα και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στην πραγματικότητα για το ποιος είναι ο χαρακτήρας – βλέπω ότι είναι κατανοητό. Η κόρη του καπετάνιου είναι ας πούμε η οποιαδήποτε υποταγμένη. Διαλέγει να πετάει ψηλά όπως και να έχει.
Στις τάξεις της μπάντας έχετε δυο γυναίκες μουσικούς. Πόσο ίσες πιστεύετε ότι είναι οι γυναίκες στην μουσική;
Η: Υπάρχουν προκλήσεις του να είσαι γυναίκα στην heavy μουσική, για παράδειγμα, το να βρεις έναν τρόπο να μιλάς για αυτό που αναγνωρίζει την πραγματικότητα αλλά επίσης δεν εστιάζει ανώφελα στο γένος μας. Από την άλλη, το γεγονός ότι είμαστε γυναίκες μας ξεχωρίζει από την metal σκηνή και μάλλον μας κάνει αξιομνημόνευτους, ειδικά όταν ο κόσμος δεν έχει δει μια γυναίκα να κάνει shred πριν. Ένα πράγμα που θαυμάζω στην Melynda είναι ότι της αρέσει να εστιάζει στο ό, τι μπορεί να φέρει τους ανθρώπους (εμάς, τους φίλους μας, άλλους οπαδούς) κοντά, και η υποστήριξη που παίρνουμε από την κοινότητα και τον κύκλο μας και δεν αφήνουμε οποιοδήποτε περίεργη και παλαιωμένη άποψη να μας αποσπάσουν την προσοχή. Είμαι ευγνώμων που παίζω σε μια μπάντα, με καταπληκτικούς μουσικούς και τα shows που παίζουμε είναι καλά οργανωμένα και έχουν πολύ πλάκα. Επίσης νιώθω πολύ τυχερή που ζω σε μια χώρα που, αν και τα οικονομικά μπορούν να γίνουν εμπόδιο, είναι ακόμα πιθανό να έχεις μια μπάντα, να είσαι μέρος μιας ακμάζουσας σκηνής. Πρόσφατα ταξίδεψα στην Γουατεμάλα και γνώρισα μουσικούς εκεί που είναι καταπληκτικοί αλλά δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και μου θύμισε το να μην παίρνω ό, τι έχω για δεδομένο.
Μ: Ξέρω ότι υπάρχει ένα μέγεθος στον πολιτιστικό σεξισμό στη μουσική – ειδικά στα λεγόμενα «περιθωριακά» είδη όπως experimental, noise, extreme μουσική. Έχω προσπαθήσει να μην εστιάζω σε αυτό πια διότι τελικά μου αμαυρώνει την προσπάθεια μου να φτιάξω μουσική. Είναι εξωφρενικό να ξέρω ότι αν μιλήσεις με άλλα λόγια γι αυτά τα πράγματα θα γίνεις κάπως «σημαδεμένος» κατά μία έννοια. Έχω δει μέσα από την εμπειρία μου με κυρίους άντρες bandmates ότι μπορεί να είναι πρόκληση η επικοινωνία γιατί αν τους μιλήσεις με τον τρόπο που μιλάνε μεταξύ τους, μπορεί να παρερμηνευθεί σαν αγενής ή bitchy. Μπορώ να αισθάνομαι καταπιεσμένη από την πίεση που προκαλέιται όταν είσαι ηγέτης, και να μην έχω την τάση να γίνω ασυμβίβαστη το οποίο είναι ένα καλό χαρακτηριστικό στους άνδρες που μπορεί να μετατραπεί σε ένα αρνητικό χαρακτηριστικό, όπως το «bitchyness» ή δυσκολία να συνεργαστεί κάποιος μαζί σου. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι φίλοι μου και αυτοί που υποστηρίζουν τους Eight Bells καταλαβαίνουν αυτό το πράγμα. Είμαι ευγνώμων για αυτό και συνειδητοποιώ ότι το πολιτισμικό γίγνεσθαι επιδρά σε όλα τα φύλα. Πρέπει να εστιάσω όσο καλύτερα μπορώ στο να δημιουργώ παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ίσοι όροι για όλους. Δουλεύω σκληρά για να αντεπεξέλθω και να μην ασχολούμαι με την γνώμη των άλλων. Φυσικά και με νοιάζει αν αρέσει στον κόσμο αυτό που κάνουν οι Eight Bells – αν δεν με ένοιαζε δεν θα παίζαμε shows ή να γράφαμε δίσκους. Άσχετα από ποια υποκουλτούρα προέρχονται.
Τι απέγιναν οι SubArachnoid Space (σ.σ.: πρώην μπάντα της Melynda και του Chris);
Η: Αργοπορημένη έκτρωση; Πέθαναν από φυσικά αίτια στον ύπνο τους; Κάτι ανάμεσα;
Μ: Νομίζω έκανα ότι μπορούσα με την υπόθεση των SubArachnoid Space. Όταν διαλύθηκαν, ήμουν έτοιμη για κάτι καινούριο και ένιωσα λίγο εγκλωβισμένη δημιουργικά από την ολότητα που ήταν οι SubArachnoid Space. Όταν ο Chris εμφανίστηκε ξανά στην ζωή μου μετά από 3 ή 4 χρόνια απουσίας ήξερα ότι ήθελα να κάνω μια δημιουργική σχέση μαζί του – αλλά έπρεπε να την αλλάξουμε για να μεγαλώσουμε. Ήταν δύσκολο να αφήσω αυτό το project – ήταν η πρώτη μου αγάπη και έμαθα τόσα πολλά από αυτό. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι με περιορίζει δημιουργικά.
Πως αισθάνεται ο Christopher που τον περιβάλλουν δυο γυναίκες;
Η: Σαν ένα καυτό manwich (man witch)
M: Νομίζω γουστάρει. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον και δεν κοιτάω το φύλο με τον Chris. Είναι σαν τον ήρωα μου και πάει παραπέρα από οποιαδήποτε βλακεία που μπορεί να συνεπάγεται το γεγονός ότι είναι άνδρας και εμείς γυναίκες. Είναι το άτομο με το οποίο έχω την μεγαλύτερη μουσική σχέση – έχουμε μάθει πολλά μαζί ανά τα χρόνια για την μουσική και γενικά. Αλλά ας μας τα πει καλύτερα αυτός.
Chris: Αρχικά, ήθελαν κάποιον όμορφο στην μπάντα οπότε για αυτό είμαι εδώ… Αστειεύομαι. Κάποια από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες μου σε στούντιο ηχογραφήσεων ήταν με γυναίκα όταν ήμουν 19 (τώρα είμαι 38). Για τον περισσότερο καιρό της καριέρας μου παίζω σε μικτά σχήματα οπότε ειλικρινά δεν είναι κάτι καινούριο για μένα. Παίζω με την Melynda, με κάποια διαλείμματα, για 17 χρόνια τώρα οπότε ξέρουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Μάλλον δεν είχα ποτέ την ιδέα ή να βρω καμιά διαφορά μεταξύ των φύλων όσον αφορά την δημιουργική διαδικασία ή το να φτιάχνω μουσική. Μας βλέπω σε ίσα επίπεδα. Τα έχω βρει καλά με την Haley και την Melynda και είμαι ευγνώμων για τη ευκαιρία να παίζω μουσική μαζί τους.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Eight Bells; Μήπως κάποια από τις περιοδείες σας συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα;
Η: Ελπίζω! Ελπίζουμε να έρθουμε στην Ευρώπη τον Απρίλη. Αν μπορείτε να μας αντέξετε..
Μ: Ναι, νομίζω περισσότερες περιοδείες είναι προγραμματισμένες και ευελπιστούμε για την Ευρώπη. Είναι δύσκολο να έρθουμε εκεί αλλά είναι ένας στόχος. Θα μας άρεσε πολύ να ερχόμασταν στην Ελλάδα- holy crap!
Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας. Το άλμπουμ ήταν φανταστικό και συγχαρητήρια! Οι τελευταίες γραμμές είναι δικές σας..
Η: Ευχαριστούμε για την συνέντευξη και ελπίζω να τα πούμε από κοντά του χρόνου!
Μ: Ευχαριστούμε πολύ!
Τένια Λάρδα
https://www.facebook.com/pages/Eight-Bells
Μπάντα:
Christopher Van Huffel – τύμπανα
Melynda Jackson – κιθάρα
Haley Westeiner – μπάσο
Δισκογραφία:
The Captain’s Daughter, 2013
