Οι Orden Ogan τα τελευταία χρόνια είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη σκηνή του power metal και η πορεία τους φαίνεται να είναι μόνο ανοδική. Μετά από τα φανταστικά “Ravenhead” και “Gunmen” επιστρέφουν με ένα εξίσου δυναμικό άλμπουμ, ονόματι “Final Days”. Μιλήσαμε με τον εγκέφαλο και frontman Sebastian “Seeb” Levermann για να μάθουμε περισσότερα για αυτό το άλμπουμ, καθώς και για τα σχέδια της μπάντας.
Γεια σου Seeb και καλώς ήλθες στο GreekRebels.gr webzine. Πώς είναι τα πράγματα στη Γερμανία αυτή τη στιγμή;
Γεια σου Βασίλη! Είμαστε σε lockdown εδώ και λίγο καιρό. Δεν παρακολουθώ τόσο τα νέα πλέον, γατί είναι σχεδόν τα ίδια από μέρα σε μέρα. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα ξαναμπούμε σε lockdown, εγώ δεν ήξερα καν ότι βγήκαμε από το προηγούμενο. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και είμαι πολύ περίεργος για το τι θα συμβεί μέσα στον επόμενο μήνα. Τόσες εταιρείες έχουν πληγεί, άλλες έχουν «πτωχεύσει» πλήρως… Δεν ξέρω πως θα ανακάμψουν ακόμα και όταν ανοίξει η οικονομία. Αυτός ο ιός ήταν σαν να πατήθηκε ένα κουμπί και απλά να καταστράφηκε το 25% της γερμανικής οικονομίας. Δεν ξέρω πραγματικά που θα πάει όλο αυτό…
Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ “Final Days”. Αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς, μπορώ να πω ότι θα καταλήξει στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Υπήρξε καθυστέρηση επτά μηνών από την αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας. Πώς νιώθεις που το άλμπουμ κυκλοφόρησε; Λογικά θα νιώθεις ανακούφιση.
Είναι φανταστικό που επιτέλους κυκλοφόρησε και ο λόγος που καθυστέρησε δεν ήταν η πανδημία. Ήταν το ότι είχαμε πολλά προβλήματα σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Επικρατούσε μια τρέλα, ήταν σαν κάποιος να μην ήθελε να ολοκληρώσουμε αυτό το άλμπουμ. Ξεκίνησε όταν ηχογραφούσαμε τα τύμπανα. Έπρεπε κάθε μέρα επί πέντε μέρες να τρέχω σε μαγαζιά με μουσικό εξοπλισμό, γιατί πάντα κάτι έσπαγε. Μικρόφωνο, καλώδιο ή κάτι αρκετά δυσεύρετο, όπως το δεξιό πιατίνι του Dirk. Συνήθως όλα αυτά δεν συμβαίνουν. Μετά ήθελα να ηχογραφήσω τις ρυθμικές κιθάρες και είχα ένα πρόβλημα στο στούντιο, με αποτέλεσμα να ακούγονται παράσιτα. Οπότε έπρεπε να πάω στο στούντιο ενός φίλου, όπου έπρεπε να δουλεύω μόνο τη νύχτα, καθώς τη μέρα είχε άλλους πελάτες. Όταν επέστρεψα στο δικό μου στούντιο το πρόβλημα είχε φτιαχτεί μαγικά και τα παράσιτα είχαν εξαφανιστεί. Ήμασταν ήδη σε μια κατάσταση πανικού όταν έσκασε η πανδημία, οπότε το «Τέλος του κόσμου» ήταν για εμάς η φυσική συνέχεια των πραγμάτων που κατέρρεαν. Η AFM πίστευε ότι σκεφτόμασταν δικαιολογίες, επειδή δεν ολοκληρώνονταν ο δίσκος. Το είδαν όμως με τα μάτια τους, και νομίζω η κατάρα τους χτύπησε και εκείνους. Συνέβησαν πολλά περίεργα πράγματα. Είμαι απλά ανακουφισμένος που επιτέλους τελείωσε. Με την πανδημία δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε τα βίντεο που θέλαμε να συνεργαστούμε με τον κόσμο που θέλαμε, να πάμε σε μέρη που θέλαμε. Τώρα όμως που κυκλοφόρησε φτάσαμε την τρίτη θέση στα γερμανικά album charts και αυτό είναι φανταστικό.
Αυτή τη φορά μπήκατε στην περιοχή επιστημονικής φαντασίας. Έχοντας εξερευνήσει την Άγρια Δύση στο “Gunmen” και άλλους τομείς σε προηγούμενα άλμπουμ, γιατί νιώσατε ότι ήρθε η ώρα για ένα φουτουριστικό σκηνικό τώρα;
Για την ακρίβεια δεν ήταν δικιά μας ιδέα. Είμαστε μια μπάντα που προσπαθεί να είναι πολύ κοντά στους θαυμαστές της. Κατεβαίνουμε από τη σκηνή μιλάμε σε κόσμο, πηγαίνουμε στο merch stand. Οι θαυμαστές μας λένε τρελές ιστορίες για το πόσα σημαίνει η μουσική για αυτούς, πολλές φορές και πολύ συγκινητικές. Μιλάμε γενικά με τον κόσμο. Έτσι προέκυψε μια ερώτηση στις τελευταίες συναυλίες που κάναμε και μας έλεγαν: « Έχετε πάει σε έναν αποκαλυπτικό κόσμο καλυμμένο σε πάγο στο “To The End”, έχετε γίνει μοναχοί σε έναν μυστήριο βάλτο στο “Ravenhead”, και τώρα φαντάσματα καουμπόηδες στο “Gunmen”. Τι έρχεται μετά; Έχετε κάνει τα πάντα. Τώρα τι. Θέλετε να πάτε στο διάστημα μήπως;!» Αφού μας ρώτησαν καμιά εκατοσταριά φορές, τελικά απαντήσαμε ναι. Ναι θέλουμε να πάμε στο διάστημα
Θα λέγατε ότι το “Final Days” είναι ένα concept άλμπουμ;
Όχι ακριβώς. Σίγουρα υπάρχει ένα γενικό θέμα, όπως και στα υπόλοιπα άλμπουμ. Στην αρχή λόγω του τίτλου σκεφτόμασταν να γράψουμε δέκα κομμάτια για δέκα διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους θα τελείωνε η ανθρωπότητα και έτσι γράψαμε και το “In The Dawn Of The A.I.”, που είναι για την τεχνητή νοημοσύνη που παίρνει τον έλεγχο. Μετά έχουμε το “It Is Over”, που είναι για μια σύγκρουση αστεροειδή με την Γη. Επίσης είχαμε ένα κομμάτι για έναν δολοφονικό ιό, αλλά αποφασίσαμε να μη το βάλουμε στο άλμπουμ, καθώς με την όλη κατάσταση δεν μας φάνηκε και πολύ πρέπον. Ίσως να το κυκλοφορήσουμε αργότερα και τότε θα καταλάβετε γιατί δεν το θεωρήσαμε σωστό. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ λέξεις που έχουν μεταφορική σημασία. Π.χ. με το “Black Hole”, μόνο από το όνομα ο ακροατής σκέφτεται διάστημα, ενώ το κομμάτι είναι για το αίσθημα ότι το βάρος της κατάθλιψης σε τραβάει κάτω. Το “Heart Of The Android” ο κόσμος πίστευε ότι είναι για το αν κάποτε μια μηχανή θα μπορέσει να έχει συναισθήματα και να την αντιμετωπίσουμε σαν άνθρωπο, ενώ το κομμάτι γράφτηκε για την πίεση που νιώθει κάποιος όταν όλοι περιμένουν να δουλέψει τέλεια και αλάνθαστα. Μου αρέσει πολύ να το κάνω αυτό , το έκανα και στα άλλα άλμπουμ και ένα άλλο πολύ καλό παράδειγμα είναι το “Vampire In Ghost Town” από το. Το κομμάτι δεν είναι για ένα βαμπίρ.
Ο τίτλος του άλμπουμ σχετίζεται με κάποιο τρόπο με την τρέχουσα πανδημία;
Δεν έγινε εσκεμμένα, απλά έτυχε. Όλα είχαν τελειώσει ακόμα και το εξώφυλλο με την μασκότ μας να φοράει την κόκκινη μάσκα αερίων αντί για το κλασσικό του κασκόλ πριν την πανδημία. Απλά μια σύμπτωση. Ούτε να το ξέραμε χαχα.
Αισθάνομαι μια αλλαγή στον ήχο σας. Τα ίδια τα τραγούδια ακούγονται πιο μοντέρνα από πριν. Ήταν κάτι που θέλατε να γίνει για να ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ;
Νομίζω εξαρτάται από την οπτική από την οποία το βλέπει κανείς. Σίγουρα υπάρχουν όλα αυτά τα φουτουριστικά στοιχεία, τα εφέ στα φωνητικά, οι sci-fi ήχοι, κάποια dubstep στοιχεία στο “Black Hole”. Αυτά σίγουρα έγιναν επίτηδες, καθώς θέλαμε να βάλουμε τον ακροατή στο κλίμα του άλμπουμ. Η σύνθεση σε κάποια κομμάτια είναι πιο μοντέρνα, όπως στο “Heart Of The Android”, ενώ άλλα κομμάτια, όπως το “Let The Fire Rain”, βγάζουν ένα πιο ’80s heavy metal vibe. Ακούσαμε σχεδόν όλη τη δισκογραφία του Dio για να σιγουρευτούμε ότι δεν κλέψαμε το riff. Τέλος σημαντικό ρόλο έπαιξε η παραγωγή. Είναι πιο μοντέρνα, punchy και δυνατή, και η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να το κάνω αυτό και να σπρώχνω τα πράγματα στα άκρα. Το “Gunmen” είχε ήδη έναν πολύ ωραίο ήχο, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Τώρα, τρία χρόνια μετά έχω ακόμα περισσότερη εμπειρία, οπότε πιστεύω έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Για άλλη μια φορά, τα ρεφραίν είναι τρομερά. Υπάρχει κάποιο μυστικό πίσω από τη σύνθεση τόσο μεγάλων μελωδιών;
Όσο μπορώ αν θυμηθώ τον εαυτό μου, ότι και να κάνω, υπάρχει μουσική στο κεφάλι μου όλη την μέρα, κάθε στιγμή. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά παίζουν μουσική, και υπάρχουν και οι πραγματικοί μουσικοί. Π.χ. ο drummer μας ο Dirk. Απλά άσε τον να κάτσει σε μια καρέκλα. Δεν θα περάσουν ούτε δέκα δευτερόλεπτα και θα αρχίσει να παίζει drums με τα πόδια του. Υπάρχει όλη την ώρα στο μυαλό του. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με εμένα. Από όταν ήμουν δυο χρονών τραγούδαγα παράλληλα με αυτά που άκουγε ο πατέρας μου. Και εκείνος ήταν τραγουδιστής σε μια μπάντα. Μετά από λίγα χρόνια ανακάλυψα την κιθάρα και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οπότε δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Μια μελωδία, κάτι που θα δω όταν περπατάω στον δρόμο, ένα riff που θα γράψω στον καναπέ μου. Κάποιες φορές ξυπνάω μέσα στην νύχτα, γιατί ονειρεύτηκα ένα κομμάτι! Κάποια κομμάτια είναι σαν να υπήρχαν ήδη στο μυαλό μου, παρότι δεν τα είχα γράψει, όπως συνέβη με το “Let The Fire Rain”. Εμφανίζονται από το πουθενά. Έλεγα στον Dirk ότι θα ήθελα να κάνω κάτι κλασσικό, έναν ’80s metal ύμνο. Με ρώτησε τι εννοώ, άρπαξα την ακουστική, και πραγματικά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το βασικό riff του κομματιού. Ο Dirk είπε ότι ήταν απλό για τους Orden Ogan, αλλά μου είχε κολλήσει στο κεφάλι για δύο εβδομάδες, χωρίς να έχω κάποιο δέσιμο μαζί του. Απλά έγινε. Οπότε μου είναι δύσκολο να βρω από πού προέρχεται.
Υπήρξαν μερικές εσωτερικές αλλαγές στη σύνθεση και νέα πρόσωπα στο συγκρότημα τα τελευταία δύο χρόνια. Εσύ εστιάζεις στο τραγούδι τώρα. Θα μπορούσες να μοιραστείς μερικές λεπτομέρειες;
Η αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές είναι πολύ πιο απλές από ότι φαίνεται. Το 2019 έσπασα τον αντίχειρά μου και δεν μπορούσα να παίξω κιθάρα και αυτό έγινε δύο εβδομάδες πριν την πρώτη μας εμφάνιση σε φεστιβάλ και έτσι δεν θέλαμε να το ακυρώσουμε. Έτσι πήρα το μικρόφωνο και ο μπασίστας μας, ο Niels, που είναι ένας φανταστικός κιθαρίστας, ανέλαβε να παίξει τα μέρη μου. Από τη στιγμή που έχουμε έναν τρομερό κιθαρίστα στην μπάντα έπρεπε να τον αξιοποιήσουμε. Έτσι κάναμε κάποιες συναυλίες χωρίς μπάσο , με τον Niels να παίζει κιθάρα, και αυτό λειτούργησε τέλεια. Άρεσε πολύ στον κόσμο και μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να το συνεχίσουμε έτσι. Δεν είναι ότι δυσκολεύομαι να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω, αλλά η φωνή μου βελτιώνεται πολύ όταν επικεντρώνομαι στο τραγούδι, και επίσης μπορώ να αλληλεπιδράσω καλύτερα με τον κόσμο, να μια πιο ελεύθερος στην σκηνή. Αποφασίσαμε λοιπόν να το κρατήσουμε έτσι και έπρεπε να βρούμε έναν μπασίστα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και χωρίς σκέψη. Πήρα τηλέφωνο τον Steven, που έπαιζε στους Xandria, και μου είπε ναι μπορώ να έρθω για μια πρόβα χωρίς κανένα συναίσθημα χαχα. Είχαμε κάνει μαζί περιοδείες και τον ξέραμε και ήμασταν σίγουροι ότι θα ταίριαζε. Ήταν η προφανής επιλογή. Η πιο σημαντική αλλαγή για εμένα είναι ότι ο κιθαρίστας μας ο Tobi έπρεπε να σταματήσει για τώρα, γιατί από το 2018 είχε κάποια θέματα στην προσωπική του ζωή. Μερικές φορές τα πράγματα αλλάζουν και δεν μπορείς να κάνεις πράγματα που έκανες παλιά. Ήταν μια άσχημη περίοδος και για εμένα, γιατί ο Tobi είναι από τους καλύτερους φίλους μου. Προσωπικά δεν ήθελα να γίνει αυτό, αλλά σε κάποια φάση πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε κάποιον. Δεν παίζουμε progressive technical death metal, αλλά η μουσική μας δεν είναι τόσο εύκολη. Έπρεπε να βρούμε κάποιον που θα πηγαίνει σε περιοδείες, θα μπορεί να παίζει ότι παίζει ο Tobi, και το σημαντικότερο από όλα, να ταιριάζει με την μπάντα. Όλοι μας εδώ είμαστε πολύ προσγειωμένοι, και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε καλά παιδιά. Πάντα όλοι είναι σε καλή διάθεση, πάντα με το γέλιο, δεν υπάρχουν κακές μαλακίες και ίντριγκες. Είμαστε καλοί φίλοι και αγαπάμε αυτό που κάναμε. Για εμένα κανένας δεν ταίριαζε. Μετά έλαβα ένα τηλέφωνο από έναν φίλο που μου είπε για τον Patrick. Μου είπε μοιάζει με μια νεότερη εκδοχή του Zakk Wylde, παίζει σαν μια νεότερη εκδοχή του Zakk Wylde μια νεότερη εκδοχή του Zakk Wylde, είναι τρομερά καλό παιδί, μένει 30 λεπτά από εδώ, είναι μεγάλος θαυμαστής των Orden Ogan, και είναι δάσκαλος κιθάρας, οπότε μπορεί να κάνει περιοδεία. Αυτό ακουγόταν πολύ καλό για να είναι αληθινό, κι όμως ήταν. Τον πήρα τηλέφωνο και γέλασε. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε ότι περίμενε ότι αυτό το τηλεφώνημα θα γίνονταν σε κάποια φάση. Του είπα τότε ξέρεις τι θα σε ρωτήσω. Αμέσως απάντησε ξέρω την ερώτηση και η απάντηση είναι ότι είμαι μέσα. Ταιριάζει πάρα πολύ καλά μαζί μας.
Έχετε επίσης δύο guests στο άλμπουμ. Ο Gus G. των Firewind παίζει solo στο “Interstellar” και έχεις επίσης ένα ντουέτο με την Ylva Eriksson των Brothers Of Metal στο “Alone In The Dark”. Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;
Πριν απαντήσω πρέπει να πω ότι οι Orden Ogan για εμένα ήταν και θα είναι ένας τρόπος να εκφράζομαι και να γράφω τη μουσική που θέλω να γράψω. Δεν είναι απλά μια μπάντα για να βγάζουμε χρήματα. Ποτέ δεν είδα την μπάντα σαν επιχείρηση, για εμένα το σημαντικότερο είναι η τέχνη. Πάντα το ίδιο ίσχυε και με τους guests. Δεν ψάχναμε ποτέ ποιο όνομα είναι το μεγαλύτερο, αλλά θέλαμε καλλιτέχνες που θα έκαναν το κομμάτι καλύτερο. Δεν χρειάζεται καν να εξηγήσω γιατί διαλέξαμε τον Gus G., είναι από τους καλύτερους κιθαρίστες στον πλανήτη. Η ιδέα ήρθε πάνω στην πλάκα, ο Niels όμως έχει περιοδεύσει με τον Gus και γνωριζόντουσαν και απλά είπε ότι θα τον ρωτήσει. Στην αρχή δεν το πιστεύαμε αλλά μετά το έκανε και ο Gus δέχθηκε και ενθουσιαστήκαμε. Όταν μου έστειλε το solo άρχισα να γελάω, γιατί ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε, ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Με την Ylva έγινε κάπως παρόμοια. Ξέραμε ότι θέλαμε γυναικεία φωνητικά στο κομμάτι, και πετάγαμε διάφορα ονόματα από τραγουδίστριες που θα κόλλαγαν. Μας την πρότεινε η AFM, τους είχα δει σε μια συναυλία και την είχα συναντήσει και προσπάθησα να φανταστώ πως θα ακουγόταν η φωνή της αν έκανε κάτι πιο ήπιο και εύθραυστο συγκριτικά με τι κάνει στους Brothers Of Metal. Σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε τέλεια και μόλις μας έστειλα το τι είχε ηχογραφήσει μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε. Πιστεύω κανένας δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα και αναδεικνύει τρομερά το κομμάτι
Δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι τα πιο επικά , το “Let The Fire Rain” και το “It Is Over”. Προτιμάς τα πιο γρήγορα τραγούδια ή τα mid–tempo; Ποια είναι τα αγαπημένα σου;
Πιστεύω και εμένα αυτά είναι τα αγαπημένα μου. Τα αγαπάω όλα όμως «παιδιά» μου είναι (γέλια). Σίγουρα έχουμε κάποια κομμάτια που είναι αγαπημένα, και άλλα που είναι λιγότερο γνωστά, αλλά ποτέ δεν δουλεύω πάνω σε ένα κομμάτι που για εμένα δεν αξίζει. Έχω έναν τεράστιο φάκελο στον υπολογιστή γεμάτο με ιδέες από πράγματα που δεν κάναμε και ίσως κάνουμε στο μέλλον. Η ιστορία για το “It Is Over” είναι ενδιαφέρουσα. Σε όλα τα κομμάτια έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτό το γράφουμε για τους Orden Ogan. Το “It Is Over” όμως το έγραψα μόνος μου χωρίς να σκέφτομαι ότι είναι για την μπάντα. Καθόμουν μόνος στο στούντιο στο σκοτάδι και το έγραφα στα πλήκτρα. Το μελαγχολικό και συναισθηματικά βαρύ αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να πετύχω. Όταν το άκουσαν οι άλλοι ενθουσιάστηκαν και είπαν ότι έπρεπε να το κάνουμε ένα κανονικό κομμάτι. Από μια συναισθηματική πλευρά, θα μπορούσα να πω ότι αυτό το κομμάτι είναι το πιο “δικό μου”.
Πόσο σημαντικό είναι για μια μελωδική metal μπάντα όπως οι Orden Ogan να διατηρήσει τη βαρύτητά της, αλλά να εξακολουθεί να διατηρεί τις μελωδίες χωρίς να ακούγεται πολύ «χαρούμενη»;
Οι Orden Ogan πάντα χαρακτηρίζονται ως μια power metal μπάντα. Σίγουρα έχουμε πολλά στοιχεία , αλλά δεν είμαστε ακριβώς power metal. Όταν μου λένε power metal σκέφτομαι μπάντες όπως Helloween, Freedom Call, Dragonforce. Π.χ. το “It Is Over” δεν είναι ένα power metal κομμάτι. Ίσως melodic heavy metal, αλλά όχι power metal. Πιστεύω βρήκαμε τον δικό μας καλλιτεχνικό χώρο που κάνουμε τα δικά μας πράγματα. Έχουμε και πιο διασκεδαστικά κομμάτια, όπως το “We Are Pirates”, αλλά πάντα έπαιρνα την τέχνη σοβαρά. Μου αρέσει να γράφω μεγαλειώδης και μελαγχολικές μελωδίες. Το θεωρώ κάτι το μαγευτικό. Πολλά δεν είναι βαριά. Δεν μου αρέσει να παίζω major chord progressions, όπως σε αρκετά κομμάτια των Helloween ή των Freedom Call. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Έτσι δεν είναι δύσκολο. Μου βγαίνει φυσικά το να μην είμαστε “χαρούμενοι”. Επίσης κάτι που νομίζω μας διαφοροποιεί από power metal μπάντες είναι τα riffs τα οποία μπαίνουν απότομα. Αν ακούσει κανείς κάποια κομμάτια μας χωρίς φωνητικά, πλήκτρα και χορωδίες, έχουμε κάποια breakdowns, και γενικά μοντέρνα στοιχεία που θυμίζουν metalcore. Το breakdown π.χ. στο “In The Dawn Of The A.I.” δεν θα το άκουγες ποτέ σε ένα power metal κομμάτι των Gamma Ray ή των Blind Guardian.
Με ποιους τρόπους πιστεύεις ότι η μπάντα έχει εξελιχθεί από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ μέχρι τώρα με το “Final Days”;
Πιστεύω ότι ο ήχος μας (μελωδίες και σύνθεση) υπήρχαν από πάντα. Μιλάω για μετά το 2008, γιατί πριν απλά κάναμε πρόβες και τρώγαμε πίτσα. Όσον αφορά την επαγγελματική καριέρα της μπάντας από το “Vale” πιστεύω δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Επίσης η μίξη κλασσικών power metal στοιχείων με πιο βαριά riffs και χαμηλότερα κουρδισμένες κιθάρες υπάρχει από το “Easton Hope”. Κάθε άλμπουμ είχε κάτι το ξεχωριστό, κάτι που το κάνει μοναδικό. Ίσως το “Vale” να είναι το πιο μη εμπορικό άλμπουμ μας. Αν συγκρίνουμε τρία κομμάτια από τρείς διαφορετικές περιόδους, όπως το “The New Shores Of Sadness” από το “Vale” του 2008, το ομότιτλο του “To The End” από το 2012 και το “In The Dawn Of The A.I.” από το “Final Days” και τα βάλουμε δίπλα δίπλα είναι παρόμοια κομμάτια, τουλάχιστον στο πώς παίζονται στην κιθάρα. Δεν λέω ότι επαναλαμβανόμαστε, αλλά λόγου χάρη το “The New Shores Of Sadness” θα μπορούσε να είναι στο“Final Days”. Πιστεύω ότι αυτό που άλλαξε είναι ότι δεν φοβόμαστε να γράψουμε πιο απλά κομμάτια, όπως το “Let The Fire Rain”, το οποίο συγκριτικά με άλλα κομμάτια μας είναι ένα αρκετά απλό κομμάτι, και δεν είμαι σίγουρος αν θα το βάζαμε σε ένα άλμπουμ, όπως το “Easton Hope”. Και πάλι πιστεύω όμως ότι είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Επίσης πιστεύω ότι έχουμε βελτιωθεί στη σύνθεση, γιατί ξέρουμε πότε κάτι δουλεύει και πότε όχι. Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι το “Easton Hope” είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε κάνει, άλλοι λένε ότι το “Gunmen” είναι το καλύτερο και δεν θα το πλησιάσουμε. Κάτι άλλο που καταλάβαμε είναι ότι όσο περισσότερο είμαστε σε περιοδείες και κάνουμε ζωντανές εμφανίσεις, τόσο καταλαβαίνουμε ότι τα κομμάτια που γράφουμε θα πρέπει αν μπορούν να λειτουργούν σε μια συναυλία. Κομμάτια από το “Easton Hope” είναι πολύ δύσκολο να παιχτούν ζωντανά. Εννοώ μπορείς να το παίξεις, αλλά θα κάνεις μόνο αυτό και ο κόσμος απλά θα κοιτάει. Σαν μια συναυλία Opeth χαχα. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια γράφτηκαν για να περνάμε καλά με τον κόσμο και να έχουμε επαφή με το κοινό.
Εξαιρουμένου του “Final Days”, ποιο είναι το άλμπουμ των Orden Ogan που θα πρότεινες σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με το συγκρότημα;
Μάλλον το “To The End”. Μπορεί το “Gunmen” να είναι καλύτερο από συνθετική άποψη, αλλά στο “To The End” φαίνεται καλύτερα το ποιοι είναι οι Orden Ogan. Το “Gunmen” είναι ένα πιο άμεσο άλμπουμ, ενώ στο “To The End” υπάρχει ποικιλία. Έτσι αν δεν μπορούσα να προτείνω το “Final Days” θα πρότεινα το “To The End”.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κάνεις περιοδεία και να ηχογραφείς με μια μπάντα ενώ παράλληλα είσαι παραγωγός πλήρους απασχόλησης;
Υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ δύσκολο, όπως τώρα. Οι διορίες για τους Orden Ogan πήγαν κατά διαόλου και επειδή δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θα ασχοληθείς με άλλα πράγματα του στούντιο, ή με τους Orden Ogan, αναγκαστικά ψάχνεις τρόπους για να γίνουν όλα. Κάποιες φορές όλα κυλάνε ομαλά, αλλά άλλες φορές είναι πολύ αγχωτικό και πρέπει να βάλω δεκαεξάωρα στο πρόγραμμα ή να δουλεύω το σαββατοκύριακο, όπως κάνω τώρα. Άλλοι κάθονται στους καναπέδες τους και βλέπουν Netflix, ή παίζουν παιχνίδια και εγώ δουλεύω τον δίσκο των Brainstorm. Είμαι όμως τρομερά ευγνώμων για όσα έχω καταφέρει και που μπορώ να δουλέψω και να κάνω τα πράγματα που αγαπάω. Εννοώ θα το έκανα ούτως ή άλλως απλά τώρα μου δίνουν και λεφτά για να το κάνω χαχα. Είναι φανταστικό. Διαβάζω σχόλια από φίλους ότι «Πωωω είναι Δευτέρα πρέπει να πάω δουλειά», και νιώθω τόσο ευγνώμων που δεν το έχω νιώσει αυτό. Δουλεύω τις Κυριακές και δεν με πειράζει, γιατί αγαπάω αυτό που κάνω. Καμιά φορά μπορεί να πάρω ρεπό μεσοβδόμαδα, καθώς είμαι αυτοαπασχολούμενος μπορώ απλά να το κάνω. Όταν ακούω ότι έρχεται Δευτέρα είμαι γεμάτος ενέργεια και σκέφτομαι τι πρόγραμμα έχω και τι πρέπει να κάνω. Είναι τόσο όμορφο να στέλνεις τα μιξαρισμένα κομμάτια πίσω στις μπάντες και να τις βλέπεις να ενθουσιάζονται.
Θα μπορούσες να αναφέρεις κάποια συγκροτήματα με τα οποία δεν έχεις συνεργαστεί, αλλά θα ήθελες πολύ να το κάνεις στο στούντιο;
Υπάρχουν κάποια όνειρα που θα παραμείνουν ανεκπλήρωτα, όπως Metallica και Megadeath. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου αρέσουν και θα ήθελα να δουλέψω μαζί τους. Π.χ. με τους Memoriam. Έκανα το τελευταίο άλμπουμ των Asphyx. Πάντα ήμουν πολύ μεγάλος θαυμαστής τους και χαίρομαι πολύ που όλοι ενθουσιάστηκαν όσον αφορά τη μίξη. Και με τους Benediction θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ. Επίσης μπορεί να μην τρελαίνομαι με thrash metal, αλλά θαυμάζω πολύ τον Andy Sneap. Έτσι ακούω αρκετά Exodus και Testament, οπότε θα μπορούσα να φανταστώ να δουλεύω με αυτές τις μπάντες. Είμαι ανοιχτός σε όλα, αν μια μπάντα θέλει να έχει μια μοντέρνα, punchy και διαυγή παραγωγή, καθώς αυτός είναι ο τομέας μου. Δεν θα ήμουν ο κατάλληλος τύπος για μια old school Norwegian black metal μπάντα.
Δεδομένου ότι η πανδημία υπάρχει ακόμα, έχετε εναλλακτικά σχέδια σχετικά με την προώθηση του άλμπουμ;
Σκεφτόμασταν να κάνουμε ένα live-stream, αλλά αφού είδα πέρυσι κάποια, κατάλαβα ότι μπορούν να γίνουν μίζερα. Επειδή είχα παίξει σε πολλές άδειες αίθουσες ξέρω το συναίσθημα και η αλήθεια είναι θα προτιμούσα να μη το ζήσω πάλι. Οπότε αν κάναμε κάτι τέτοιο θα θέλαμε να το κάνουμε τελείως διαφορετικό, ίσως σαν μια μουσική ταινία. Ακόμα σκεφτόμαστε το πώς θα το κάνουμε. Σκεφτόμαστε και το crowdfunding, μήπως δώσουμε στον κόσμο την επιλογή να μας υποστηρίξει άμεσα και να δούμε αν θα θέλανε κάτι τέτοιο ή όχι. Σκεπτόμαστε ένα φτιάξουμε και ένα Patreon, είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει. Θα έχουμε ιδιαίτερα events εκεί livestreams, και γενικά πολύ ξεχωριστό περιεχόμενο. Σαν σκέψη πιστεύουμε είναι καλή, αλλά θα πρέπει να δούμε τι γνώμη έχει ο κόσμος για αυτό. Πιστεύω ότι άμα το κάνουμε σωστά θα τραβήξει κόσμο.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να παίξετε εδώ στην Ελλάδα;
Νομίζω έχουμε παίξει σε ένα φεστιβάλ στην Ελλάδα. Πρέπει να ήταν το Metal Healing στη Δράμα. Θα μας άρεσε πολύ να έρθουμε ξανά.
Αυτά από εμένα. Για άλλη μια φορά ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Εύχομαι καλή επιτυχία με το “Final Days”. Οι τελευταίες λέξεις είναι δικές σου!
Το πιο σημαντικό τώρα είναι να μείνετε ασφαλείς. Δεν είναι ο χειρότερος ιός στον πλανήτη, αλλά δεν θέλετε να το κολλήσετε. Έχω φίλους που κόλλησαν και δυσκολεύονται να ανακάμψουν. Μείνετε ασφαλείς. Επίσης ξέρω ότι τώρα η κατάθλιψη είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και ο κόσμος δεν μπορεί να είναι χαρούμενος. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και έτσι η μιζέρια του κόσμου αυξάνεται. Αυτό που θέλω να σας πω είναι κρατηθείτε. Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Δεν θα είναι έτσι για πάντα όλα θα επιστρέψουν στο κανονικό. Ειδικά αν πάρετε το “Final Days” για να σκοτώσετε κάποιον από τον χρόνο σας (γέλια).
Συνέντευξη: Βασίλης Μπατίλας
Μετάφραση: Θανάσης Γκότοβος
Official Website
Facebook
Instagram
Twitter
Spotify
Youtube
Band Members
Sebastian “Seeb” Levermann – Φωνητικά, πλήκτρα
Niels Löffler – Κιθάρα
Dirk Meyer-Berhorn – Τύμπανα
Steven Wussow – Μπάσο
Patrick Sperling – Κιθάρα
Discography
Testimonium A.D., 2004
Vale, 2008
Easton Hope, 2010
To The End, 2012
Ravenhead, 2015
Gunmen, 2017
Final Days, 2021
