Τρίτο album των Ιταλών από το Μιλάνο, οι οποίοι είχαν έρθει στα μέρη μας το 2014 στα πλαίσια του Up The Hammers IX. Σχηματίστηκαν το 2010, με τους Matt Baldoni στις κιθάρες και Daniele “DFV” Valentini στα φωνητικά να είναι σταθερά μέλη από τότε. Την μπάντα συμπληρώνουν ο Mirko Negrino (ex-Endovein, ex-Assedio, αντικατέστησε τον Paolo Pontiggia) στο μπάσο, ο οποίος βρίσκεται στο συγκρότημα από το 2014 και ο Steve Bianco (ex-Endovein, Ape Unit, αντικατέστησε τον Rosario Alcaro) στα τύμπανα που μπήκε ένα χρόνο αργότερα.
Στα της μουσικής τώρα, κλασικές heavy metal φόρμες και με τα αναμενόμενα/απαραίτητα υψίφωνα φωνητικά σε αρκετά σημεία. Μπορεί το εισαγωγικό “Black Hand” να μην είναι κάτι τρομερό, αλλά έχει ένα refrain που δε το ξεχνάς κι εύκολα, αλλά και όμορφα μελωδικά σημεία από πίσω, όπως και κάποια solos. Σε πρώτη φάση, το όλο ύφος της μπάντας θυμίζει συγκροτήματα όπως οι Enforcer. Το “Airstrip 1” παρόλη τη μεγάλη διάρκειά του (εννιά λεπτά), είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι και καλά δουλεμένο. Αρκετές αλλαγές στον ρυθμό/ταχύτητα και έχοντας πολύ καλή εξέλιξη. Σίγουρα από τις στιγμές που ξεχωρίζουν και σε καμία περίπτωση η διάρκειά του δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Γουστάρω πολύ όταν ανακαλύπτω τέτοια τραγούδια! Στη συνέχεια συναντάμε ένα κομμάτι που θα μοιάζει με ημι-μπαλάντα, έχοντας αυτό τον χαρακτήρα και θα μπορούσε να είναι τραγούδι των παλιών Riot. Αυτό λοιπόν είναι το “Melanie”. Πολύ ευχάριστη στιγμή και πανέμορφες κιθάρες προς το κλείσιμο του κομματιού. Επική στιγμή το “Prisoners In Hell”, μεγάλο άρωμα από τα 80s θυμίζοντας ονόματα όπως π.χ. οι Tokyo Blade, εξαιρετικές οι γραμμές στη φωνή του Valentini και συνεπώς άλλο ένα θετικό πρόσημο στο τρίτο άλμπουμ των Ιταλών. Γενικώς όσο προχώραγε ο δίσκος τόσο πιο πολύ ικανοποιημένο με άφηνε. Κάτι τέτοιο έγινε δηλαδή και στο “The Shunt” (λίγο πιο ψιλά φωνητικά) αλλά και με το υπέροχο κλείσιμο του “Alibi”.
Κλείνοντας, έγινε δουλείτσα σε αυτό το album και πολύ καλή μάλιστα. Ειδικά από το τρίτο κομμάτι και μετά μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα αυτή την κυκλοφορία και δεν έμεινα παραπονεμένος. Δεν ξέρω ποιος επιμελήθηκε το περίεργο εξώφυλλο, αλλά να τσεκάρετε τα εξαιρετικά εξώφυλλα από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος, “Rise To Power” (2013) και “Evil Nightmares” (2012). Εκτός από την ακρόαση του “Descend Into Hades”, ένας επιπλέον λόγος που με ωθεί να δω τι έκανε το συγκρότημα σε αυτές τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του.
7,5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
