Έχοντας δημιουργηθεί το 2012 ως The Ivory Tower, η Αθηναική heavy metal μπάντα Illusory κυκλοφόρησε την τρίτη ολοκληρωμένη της δουλειά πριν λίγο καιρό με τίτλο “Crimson Wreath”, μετά από πέντε χρόνια από το προηγούμενο τους άλμπουμ . Αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους Κώστα Κούλη (drums) και Μάκη Βανδώρο (πλήκτρα) για να μας δώσουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία και την όλη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Καταρχάς συγχαρητήρια για την κυκλοφορία του άλμπουμ . Πώς νιώθετε για αυτό τώρα που είναι διαθέσιμο προς αγορά;
Mάκης : Εκπληκτικά.
Κώστας : Ενθουσιασμένοι σίγουρα. Είναι ο κόπος μίας ολόκληρης περιόδου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι βγήκε και το μοιραζόμαστε με τον κόσμο. Ακόμα έχει σημασία το ότι ακούμε πολύ καλά λόγια για το συγκεκριμένο και υπάρχει μία γενικότερη ευφορία και επιτέλους τα τραγούδια αυτά που γράφαμε και ξαναγράφαμε, τα μοιραζόμαστε με τον κόσμο που έρχεται στις ζωντανές μας εμφανίσεις και με τους οποίους μιλάμε και λέμε πέντε κουβέντες. Είναι σημαντικό, είναι «παιδί» μας δηλαδή.
Αν και είστε ένα συγκρότημα που δεν κυκλοφορεί κάθε χρόνο δίσκο αυτή την φορά σας πήρε τέσσερα χρόνια ανάμεσα στο “Polysyllabic” και το νέο σας “Crimson Wreath”. Πες μας λίγο γιατί πήρε τόσο χρόνο για να γίνει αυτό.
Μάκης : Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε και όλη η κατάσταση με τον Covid, το άλμπουμ ήταν έτοιμο αλλά οι συγκυρίες δεν του επέτρεψαν όχι μόνο να προωθηθεί αλλά και να κυκλοφορήσει λόγω ανεπάρκειας της προηγούμενης δισκογραφικής εταιρείας που ήταν οι Illusory. Οι Illusory δεν ήταν ανενεργοί όλο αυτό το διάστημα απλά δεν μπόρεσε να φανεί λόγω των συγκυριών.
Κώστας : Παίρνοντας πάσα από τον Μάκη, μπάντα που να βγάζει άλμπουμ κάθε ένα ή δύο χρόνια δεν θυμάμαι καθόλου. Ίσως οι Burning Witches τα τελευταία τέσσερα χρόνια που είναι απίστευτα ενεργές και έχουν βγάλει τέσσερα άλμπουμ και EPs. Στην δική μας περίπτωση είχαμε να αντιμετωπίσουμε, δυστυχώς, την ανθρώπινη απώλεια. Είναι δύσκολο όταν ο Γιώργος Παπαντώνης περνάει αυτά που περνάει, όπως και ο προηγούμενος πληκτράς μας και παντοτινός μας φίλος, ο Γιώργος Κωσταντακέλος περνάει αυτά που περνάει , και στη συνέχεια όταν αντιμετωπίζεις το να ψάχνεις να βρεις πληκτρά που πλέον είναι το πιο δύσκολο να βρεις – παλαιότερα ήταν ο μπασίστας αλλά πλέον ο πληκτράς – που ο καθένας παίζει σε τέσσερα – πέντε συγκροτήματα και δεν μπορεί να αφοσιωθεί. Όλα αυτά παίρνουν χρόνο και σε εμάς πήρε πολύ χρόνο. Ύστερα έσκασε και η πανδημία και πήγε πίσω όλη η διαδικασία για τη μίξη και το mastering. Πήραμε την απόφαση να το κάνουμε μέσω διαδικτύου και ευτυχώς δικαιωθήκαμε. Βλέποντας ότι τραβάει με την πανδημία, σκεφτήκαμε να κοιτάξουμε να βρούμε κάποια δισκογραφική με τον ίδιο τρόπο και ευτυχώς και αυτό λειτούργησε υπέρ μας. Στην ουσία όμως αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια αφιερώθηκαν στο να γράψουμε το δίσκο, ηχογράφηση, ζωντανές εμφανίσεις και σε ατυχίες που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε.
Το “Polysyllabic” ήταν σαν άλμπουμ το πιο επιτυχημένο μέχρι σήμερα μιας και έχαιρε μιας ευρείας αποδοχής από κοινό και συντάκτες. Νιώσατε άγχος δουλεύοντας πάνω στο νέο υλικό μετά από μία τόσο πετυχημένη κυκλοφορία;
Κώστας : Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το “Crimson Wreath”, στο πρώτο session για τα τύμπανα, είπα στον Δημήτρη, που είναι και ηχολήπτης μας σε αυτές τις περιπτώσεις και είναι παρόν σε όλη τη διαδικασία, ότι σε αυτό το δίσκο θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα στο στυλ των τυμπάνων, να είναι πιο απλά. Κάτι όχι τόσο όσο το προηγούμενο, το “Polysyllabic”. Τσακωθήκαμε αρκετές φορές σε εκείνο το session αν και είχε δίκιο. Την επόμενη φορά είπα, πάμε να το κάνουμε και ό,τι μας βγει φυσιολογικά και βγήκε αυτό, χωρίς άγχος, χωρίς τίποτα και αυτό έγινε για όλα τα όργανα. Μετά ήταν όλα πολύ δημιουργικά από άποψη σύνθεσης μιας και όλοι είχαν ιδέες, οπότε έβγαιναν όλα μαζί στην ανταλλαγή ιδεών. Έτσι, πριν το καταλάβουμε είχαμε τις συνθέσεις σχεδόν έτοιμες. Και αφήσαμε και πέντε – έξι κομμάτια. Σαν διαδικασία δημιουργική και παραγωγική πήγε πολύ καλά και χωρίς άγχος καθ’ όλη τη διάρκεια.
Υπάρχει όμως και ένα σχετικά νέο μέλος μιας και είσαι κάποιο καιρό στο συγκρότημα, πείτε μας πως προέκυψε η συνεργασία; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μπαίνεις σε μία ομάδα ανθρώπων που δουλεύει μαζί για πολλά χρόνια;
Μάκης : Η συνεργασία προέκυψε λόγω ενός λογοπαίγνιου με το Δημήτρη, κάτι έλεγε όταν έψαχνε πληκτρά και εγώ σχολίασα με πολύ όμορφο τρόπο τις φανταστικές συνθέσεις από το “Polysyllabic” και μου πρότεινε να πάω να με ακούσουν και να παίξω κάποια κομμάτια τους για να δούμε αν μπορώ να το κάνω και αν δένω με την ομάδα. Για να μην πολυλογώ, πέρασα από μία διαδικασία πέντε μηνών περίπου και το δέσιμο ήρθε όμορφα, μια μέρα μου είπαν «σιδεροκέφαλος» και έπαθα…! Ήταν μία τρομερή εμπειρία, μου ήρθαν πάρα πολλά μηνύματα εκείνη τη μέρα. Μετά, όταν ήμουν στη διαδικασία να με ακούσουν τα παιδιά για το πως θα ανταποκριθώ στα κομμάτια τους, ήταν λίγο περίεργα. Σκέφτηκα πως μπορώ να το κάνω αλλά θα δείξει, και αν δεν προκύψει δεν έγινε και τίποτα. Όταν έγινα επίσημα ένας από τους έξι, από την πρώτη στιγμή ένιωσα μέλος της ομάδας, δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή πως παρεισφρέω, δεν μου μίλησε κανείς υπεροπτικά ή με άσχημο τρόπο. Έγιναν υποδείξεις σε κάποια λάθη αλλά πάντα με φιλικό τρόπο, όπως μιλάει κάποιος που ξέρει τον άλλον εδώ και δεκαπέντε χρόνια, οπότε ένιωσα πραγματικά σαν οικογένεια. Από την πρώτη ήδη βδομάδα ανέφερα πως ένιωθα τόσο οικεία που είχα αρχίσει να ξεχνάω πως υπήρχε ο Κωνσταντακέλος πριν από εμένα. Βέβαια η συμβολή του αλλά και το γεγονός πως είναι φίλος των παιδιών – και κάποια στιγμή θέλω και εγώ να τον γνωρίσω – δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς πως έπαιξε σημαντικό ρόλο και στις συνθέσεις, το όνομά του υπάρχει μέσα, είναι άνθρωπος που έγραψε κομμάτια για τη μπάντα και μάλιστα πολύ όμορφα. Από εκεί και πέρα σχετικά με τη συνεργασία, το να παίζω με μια μπάντα τόσων χρόνων με τόσο έμπειρους μουσικούς, αυτό εμένα προσωπικά με γεμίζει τρομερά. Με τέτοιους μουσικούς της εμπειρίας και της εμβέλειας των Illusory, νιώθω πως με έχουν δίπλα τους, με δέχονται, είναι ευχαριστημένοι με αυτό που κάνω και εγώ χαίρομαι που ο ήχος μου δένει μαζί τους και νιώθω ότι πραγματικά είμαι καλά εκεί που είμαι. Είναι μοναδική εμπειρία. Στη ζωή μας κάνουμε πράγματα και διεκπεραιώνουμε υποχρεώσεις και κατακτάμε τη μία «βουνοκορφή» μετά την άλλη, αυτή είναι μία ιδιαίτερη «βουνοκορφή» που κατακτά κάποιος σαν ερασιτέχνης μουσικός, από ένα παιδί που κάποτε έπαιζε πιάνο στο ωδείο να καταφέρνει να παίξει με ένα τόσο ωραίο συγκρότημα σαν τους Illusory.
Πάμε λοιπόν στο “Crimson Wreath”. Ένα άλμπουμ αρκετά διαφορετικό από το “Polysyllabic”. Ήδη αναφέρατε πως δουλέψατε με διαφορετικό τρόπο από τη συνταγή της σύνθεσης με αυτή του “Polysyllabic”. Κατά τη γνώμη μου, οι επιρροές δεν είναι τόσο εμφανείς και ίσως πιο έντονα φιλτραρισμένες από τις προηγούμενες δουλειές και είναι ίσως το άλμπουμ με τον πιο προσωπικό ήχο. Συμφωνείτε με αυτό;
Κώστας : Έχω την αίσθηση πως κάθε μπάντα χτίζει τον ήχο της. Ψάχνεσαι, προσθέτεις, αφαιρείς, σκέφτεσαι κάτι καινούριο και από άλμπουμ σε άλμπουμ πηγαίνεις περισσότερο σε αυτό που ονομάζεται «προσωπικός ήχος». Έτσι νομίζω πως το πάμε και εμείς και το επόμενο άλμπουμ ίσως είναι πιο κοντά σε αυτό που ψάχνουμε να βρούμε στον προσωπικό μας ήχο. Αυτό που λέμε πάντα είναι πως δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε όρο στο metal, παίζουμε παραδοσιακό heavy όπως το πρώτο-ακούσαμε και μάθαμε τη δεκαετία του ’80 που μεγαλώναμε και όπως θέλουμε να το ακούμε και γι’ αυτό δεν βάζουμε ταμπέλες στη μουσική μας όπως power, prog, djent κλπ. Παίζουμε heavy metal, δύο λέξεις, αυτό. Βρίσκουμε σιγά σιγά πράγματα δικά μας και φιλτράρουμε όλα αυτά που ακούμε, παρθενογένεση δεν υπάρχει στη μουσική έτσι κι αλλιώς, και στη συνέχεια έτσι προχωράμε.
Το νέο άλμπουμ είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια έως τώρα, κάτι που στην αρχή με δυσκόλεψε και τολμώ να πω ότι σπάνια αντέχω τέτοιες διάρκειες. Από την άλλη ακούγοντας το στην ολότητα του δύσκολα θα μπορούσα να αφαιρέσω κάποιο κομμάτι. Είχατε και εσείς αυτό το δίλλημα; Ήταν το υλικό τόσο αρμονικά δεμένο που δεν θα μπορούσατε να σταματήσετε στα πενήντα ή πενήντα πέντε λεπτά; Ή αν γινόταν θα κάνατε και μεγαλύτερης διάρκειας άλμπουμ;
Κώστας : Δεν ξέρω αλλά για δυο ώρες δεν το βλέπω (γέλια). Πάντως με τον τρόπο που έσκαγαν οι ιδέες, κάποια στιγμή αθροίσαμε, για να δούμε πόσο πάει το άλμπουμ σε διάρκεια. Είδαμε πως ήταν πάνω από εβδομήντα λεπτά. Κάποια στιγμή τέθηκε αυτό που λες, υπήρχε μία προσέγγιση από μία δισκογραφική και τέθηκε το θέμα για το αν μας ζητηθεί να αφαιρέσουμε κομμάτια, αν είμαστε έτοιμοι. Είπαμε ναι, με πόνο καρδιάς βέβαια, αλλά το δεχτήκαμε. Τελικά όμως με τη Rocksots Records δεν τέθηκε κανένα ζήτημα και ο δίσκος κυκλοφόρησε όπως τον είχαμε προγραμματίσει και σχεδιάσει. Παρόλα αυτά, είναι θέμα καθαρά το πως μας βγαίνει, δηλαδή σκεφτόμαστε και λέμε μεταξύ μας να είναι τόσα λεπτά ο επόμενος δίσκος , να είναι και μόνο βινύλιο, να μη τρέχουμε για gatefold, διπλά κλπ. Ωστόσο δεν ξέρω, θεωρώ ότι είναι όλα θέμα της στιγμής και της περιόδου που ηχογραφούμε , εάν ο δίσκος βγει ενενήντα λεπτά θα βγει ενενήντα λεπτά ή σαράντα πέντε, αφορά καθαρά το πως θα πάει εκείνη η δημιουργική περίοδος.
Μάκης: Μία μικρή παρέμβαση αν μου επιτρέπεται σε αυτό. Ακούγοντάς το καθαρά ως ακροατής και όχι ως μέλος, όταν το έβαλα να το ακούσω όλο, είδα αυτό που είπαν αργότερα ο Δημήτρης, ο Γιώργος και ο Κώστας, ότι είναι σαν μία συνέχεια, μία ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν μπορείς να κόψεις κάτι από αυτό. Η μία σύνθεση συμπληρώνει την άλλη και έτσι φτάνεις να έχεις μία δεκάλεπτη ιστορία στο τέλος η οποία σου κλείνει ένα κύκλο ολόκληρο. Από όλη αυτή την ιστορία, ακόμα κι εγώ σαν ακροατής, ίσως να μου έλειπε κάτι εάν έβλεπα πως έχει κοπεί ένα μέρος. Κάποια στιγμή είχε γίνει αυτή η συζήτηση, ποιο κομμάτι να μείνει απέξω. Θυμάμαι δεν είχα πει να μείνει κάτι απέξω, όπως και τότε έτσι και τώρα λέω πως θα έπρεπε να μείνει αυτούσιο. Ευτυχώς δεν τέθηκε θέμα αργότερα οπότε αποφύγαμε έτσι κάποια δυσάρεστα, ακόμα και μεταξύ μας.
Με τόσο υλικό είναι λίγο δύσκολο να εστιάσουμε σε κάποιο κομμάτι. Όμως θα ήθελα να σταθούμε λίγο στην τριλογία που υπάρχει προς το τέλος του δίσκου και να μας πεις κάποια πράγματα για αυτήν. Πώς ξεκίνησε η συγγραφή και πώς κατέληξε να είναι τριλογία;
Κώστας : Το ζήτημα με τη στιχουργική ομοιομορφία και δε με την ανθρώπινη απώλεια ήταν ίσως αυθόρμητο. Με την έννοια ότι ο Δημήτρης είχε μία ιδέα, ένα κομμάτι στο μυαλό του και στίχους για τους παππούδες του που τους αγαπούσε πάρα πολύ, οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι πλέον στη ζωή. Το ίδιο και με τον Γιώργο που έγραψε ένα καταπληκτικό κομμάτι για τη μητέρα του, το κομμάτι είναι το “The Isle Of Shadows”. Και υπάρχει και μία τρίτη ιστορία που αφορά τον Γιώργο Κωνσταντακέλο και δεν θέλω να πω τίποτα για ευνόητους λόγους. Όταν έγινε αυτό το πράγμα και το βιώσαμε μέσω του Γιώργου, γράψαμε τους στίχους και αναμίχθηκε όλη η μπάντα πολύ ενεργά, το “Agony’s Last” είναι το συγκεκριμένο τραγούδι. Και να σου πω και κάτι που μάλλον δεν το έχουμε αναφέρει ξανά. Κάποια στιγμή ήταν και ο τίτλος του άλμπουμ, το “An Opus Of Loss And Sorrow”. Το σκεφτήκαμε πάρα πολύ σοβαρά. Προτιμήσαμε το “Crimson Wreath” στη συνέχεια αλλά μας είχε αγγίξει όλο αυτό τόσο έντονα, που αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι.
Η λίστα των καλεσμένων είναι αρκετά εκτεταμένη και σίγουρα θα αδικήσω κάποιους αλλά θα ήθελα να μάθω πως προέκυψε η συνεργασία με τον κύριο Βαλτινό; Πως ήταν το κλίμα κατά την συνεργασία σας;
Κώστας: Καμιά φορά αυτά συμβαίνουν στο λεπτό. Ήταν όπως και με τον Paul Logue που έχει κάνει μία εκπληκτική αφήγηση στο “Acedia”, που το καλοκαίρι του 2018 κοντά στο δεκαπενταύγουστο είπαμε να γράψουμε αυτό και αναρωτηθήκαμε ποιος να το αφηγηθεί, ποιος θα το πει και ήρθε μία ιδέα από το πουθενά να είναι ο Paul. Είναι γνωστός, είπαμε να του στείλουμε ένα μήνυμα και εκείνος δέχτηκε, το έγραψε καταπληκτικά με την υπέροχη σκωτσέζικη προφορά του. Έτσι έγινε και με Βαλτινό, έχουμε το σημείο της αφήγησης και σκεφτόμαστε ποιος θα το πει και ήρθε μία ιδέα να είναι ο Βαλτινός. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας για να καταλάβουμε αν εννοούσαμε αυτό που είπαμε. Την επόμενη στιγμή είπαμε ότι αφού το είπαμε θα το κάνουμε, να δοκιμάσουμε τουλάχιστον. Στείλαμε μήνυμα και πήραμε τηλέφωνο τον άνθρωπο που έκανε την επικοινωνία τότε και μας είπε την επόμενη κιόλας μέρα πως θέλει να στείλουμε email με το ακριβές σημείο της αφήγησης και το κείμενο. Οπότε το στείλαμε εμείς Σάββατο, την Κυριακή μας είπε να πάμε από το καμαρίνι του να συζητήσουμε για αυτό και μιλήσαμε για περίπου πέντε λεπτά και στο τέλος της κουβέντας μας είπε την επόμενη γράφουμε. Ήρθε την επόμενη μέρα στο στούντιο και έκανε την πρώτη ηχογράφηση και ήταν τόσο συγκλονιστικός που είχαμε «λιώσει» στην κονσόλα. Λέει ο Δημήτρης τι να του πούμε τώρα. Και απλά ρωτήσαμε αν ήθελε να κάνουμε άλλη μία λήψη για να πούμε ότι έγινε ακόμα μία. Τέτοιο άνθρωπο που είναι τόσο επαγγελματίας, με τέτοιο ήθος, τέτοιο τρόπο και τέτοιο χιούμορ, σπάνια τον συναντάς. Είμαστε όχι απλά ενθουσιασμένοι αλλά ευτυχισμένοι που συμμετέχει στο δίσκο. Και πρωταγωνιστεί και στο βίντεο για το εν λόγω κομμάτι, το “Ashes To Dust”.
Από την 7hard στη Rockshots. Να υποθέσω ότι είχατε και άλλες προτάσεις, πως καταλήξατε λοιπόν στην Rockshots;
Κώστας : Με τη 7hard παράπονα ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Δεν θα πω κάτι κακό για την εταιρεία. Απλά, όταν ψαχνόμασταν για το τι θα κάνουμε με το “Crimson Wreath”, διαπιστώσαμε πως η Rockshots σέβεται πολύ το όλο σκηνικό. Είδαμε και τις προβολές άλλων βίντεο από μπάντες που είναι στη Rockshots και είδαμε και ελληνικές μπάντες που είναι εκεί, ρωτήσαμε τριγύρω, ενημερωθήκαμε και μάθαμε πολλά καλά. Και όταν υπογράψαμε μαζί τους, το Γενάρη, πέντε μήνες πριν βγει ο δίσκος, άρχισαν να έρχονται συνέχεια αιτήματα για συνεντεύξεις και είδαμε μεγάλη κινητικότητα όσον αφορά τα δελτία τύπου. Μπήκαμε για πρώτη φορά και στο Bravewords.com. Ωραία πράγματα δηλαδή που χαίρεσαι που τα βλέπεις. Είπαμε πως είμαστε μία μπάντα που τη μαθαίνει τώρα ο κόσμος σιγά σιγά και πολύ μικρού βεληνεκούς και παρατηρούμε πως αυτή η εταιρεία το τρέχει με μεγάλη θέρμη. Και είναι και κοντά μας, μπορούμε και επικοινωνούμε τις ιδέες μας, μας ακούνε και ακούμε και εμείς φυσικά. Οπότε είναι win-win.
Βινύλια. Θα δούμε βινύλια από το συγκρότημα ή πρέπει να αρχίσουμε τις απειλές; (γέλια)
Κώστας : Είχαμε ξεκινήσει την επαφή από πέρσι. Είχαμε μιλήσει με 2-3 εταιρείες, είχαμε πάρει προσφορές και πηγαίναμε καλά. Και η προπώληση, με την έννοια του ενδιαφέροντος του κόσμου για βινύλιο ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Ξαφνικά όμως ήρθε η πανδημία και τα γκρέμισε όλα. Πάγωσαν όλες οι παραγγελίες και οι εταιρείες και δεν έβγαζαν τίποτα για έξι μήνες. Οπότε το αφήσαμε και εμείς αλλά τις τελευταίες δύο βδομάδες αναθερμάνθηκε το θέμα και ευελπιστούμε ότι θα βγει σίγουρα το “Crimson Wreath” και έχουμε ελπίδες και για τα άλλα άλμπουμ. Τους επόμενους μήνες θα καθαρίσουν τα πράγματα πολύ περισσότερο, δεν ξέρω πότε θα γίνουν αυτά αλλά είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα του σχήματος; Να υποθέσω ότι τώρα που τα μέτρα της καραντίνας χαλαρώνουν κάπως ίσως να δούμε κάποιες εμφανίσεις όταν αυτό θα είναι εφικτό; Υπάρχουν κάποια πλάνα;
Μάκης : Είναι πράγματα που είναι ακόμα υπό συζήτηση. Όπως και να έχει, εμείς είμαστε έτοιμοι να παίξουμε και αύριο αν μας πει κάποιος. Τα κομμάτια είναι έτοιμα και οι πρόβες πριν και μετά τον εγκλεισμό έχουν γίνει και είμαστε έτοιμοι, ακόμα και στις λεπτομέρειες. Πιστεύω πως μόλις μας δοθεί η ευκαιρία θα βγούμε, αρκεί να μας δοθεί. Τώρα το που και πότε, ανάλογα με τις συνθήκες. Αν μας πουν βγείτε υπό προϋποθέσεις, θα τις δούμε, θα σεβαστούμε τα πρωτόκολλα και θα γίνουν όλα.
Ερώτηση παγίδα; Θα κάνουμε πάλι τρία – τέσσερα χρόνια να δούμε νέα δουλειά από εσάς;
Κώστας: Για το επόμενο άλμπουμ μπορώ να πω πως είναι έτοιμα ήδη τα έξι τραγούδια, ή και παραπάνω, σε επίπεδο προ παραγωγής. Θέλουμε ο επόμενος δίσκος να βγει σε δύο χρόνια ή και πιο σύντομα. Και αν λάβεις υπόψη ότι δεν θα είμαστε εν μέσω πανδημίας για πάντα και δεν θα υπάρχει η ίδια γκαντεμιά, κατά συνέπεια εκεί στοχεύουμε, σε δύο χρόνια περίπου από σήμερα να μας έχεις πάλι καλεσμένους.
Μάκης: Κάτι τελευταίο να πω και εγώ ως νέο-εισερχόμενος στο χώρο. Όταν βγαίνει ένα άλμπουμ , ο κόσμος βλέπει τη μπάντα μπροστά και ίσως μία εταιρεία παραγωγής. Όταν μπήκα στο χώρο και είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω από πάρα πολύ κοντά το πως γίνεται όλο αυτό, είδα πραγματικά μία ατελείωτη λίστα ανθρώπων που είχαν λίγο-πολύ μία συνεργασία και προσέφεραν τη βοήθειά τους για να βγει ο δίσκος, εμείς είχαμε τον Ρουμελιώτη Αλέξανδρο, τον Δημήτρη Φάκο, τα παιδιά από τους Fortis Ventus, και φυσικά τον Γιάννη Πετρογιάννη στο στούντιο, δηλαδή άνθρωποι του χώρου που βοήθησαν τους Illusory να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πολύς κόσμος από πίσω. Δεν είναι ότι απλά πατήσαμε ένα rec και βγήκε ο δίσκος. Ακόμα και το εξώφυλλο του δίσκου πέρασε από κόσκινο για να βγει. Δούλεψε πάρα πολύς κόσμος όλα αυτά τα χρόνια. Και βέβαια μην ξεχνάμε και τον Κωνσταντακέλο.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο σας. Εύχομαι ότι καλύτερο, κλείστε αυτή την σύντομη συνέντευξη με ένα μήνυμα στους αναγνώστες του webzine μας.
Κώστας : Σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου και ευχόμαστε σε όλους σας στο Greekrebels.gr κάθε επιτυχία. Να συνεχίσετε αυτό που κάνετε και θα τα πούμε κάποια στιγμή εκεί έξω.
Μάκης : Εγώ θα συμφωνήσω με τον Κώστα. Περιμένω και εγώ με τη σειρά μου να γνωρίσω τον κόσμο του Greekrebels.gr και να σας δω από κοντά.
Συνέντευξη: Μιχάλης Νταλάκος
Απομαγνητοφώνηση: Ελίζα Καπουράλου
Official Website
Facebook
YouTube
Bandcamp
Band Members
Δημήτρης Θεοδώρου – Φωνητικά
Γρηγόρης Μπάκος – Κιθάρες
Γιώργος Παπαντώνης – Κιθάρες
Νικήτας Ντάνος – Μπάσο
Κώστας Κούλης – Τύμπανα
Μάκης Βανδώρος – Πλήκτρα
Discography
The Ivory Tower, 2013
Polysyllabic, 2016
Crimson Wreath, 2021
