Λίγες ώρες πριν την εμφάνιση του μεγάλου Joe Lynn Turner στο ιστορικό Κύτταρο, είχα την ευκαιρία εγώ και άλλοι εκπρόσωποι περιοδικών και webzines, να μιλήσουμε μαζί του στην συνέντευξη Τύπου που μας παραχώρησε. Ευγενικός, ευδιάθετος και το κυριότερο, ομιλητικότατος, απάντησε στις ερωτήσεις μας που αφορούσαν από τους Rainbow και τον Malmsteen μέχρι την μαύρη μαγεία και τον πόλεμο στο Ιράκ. Απολαυστικός στις διηγήσεις του και με φαρμακερές ατάκες, απαντά σε όλα τα ερωτήματα με τον δικό του τρόπο. Αν και το κείμενο χάνει σε σχέση με την συνέντευξη αφού οι εκφράσεις του, ο τόνος της φωνής του και οι μιμήσεις του είναι αδύνατο να μεταφερθούν με λόγια, πιστεύω πως δεν θα μείνει κανένας παραπονεμένος από τον χείμαρρο που ονομάζεται Joe Lynn Turner.
Κύριε Turner, καλωσορίσατε στην Ελλάδα
Ευχαριστώ πολύ.
Είναι η τέταρτη επίσκεψή σας εδώ. Πώς αισθάνεστε που θα συναντήσετε ξανά τους Έλληνες οπαδούς σας;
Νιώθω υπέροχα, νομίζω πως η Ελλάδα είναι μία από τις τελευταίες μεγάλες αγορές, είναι μεγάλη αγορά για το rock’n’roll, ακόμα υπάρχουν πολλοί οπαδοί του rock’n’roll εδώ με θέληση να βγουν και να το υποστηρίξουν. Είναι φοβερά, είμαι πολύ ενθουσιασμένος.
Αν και είσαι πολύ παραγωγικός σαν καλλιτέχνης, έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από το τελευταίο σόλο άλμπουμ σου “Second Hand Life”. Να περιμένουμε σύντομα ένα σόλο άλμπουμ;
Λοιπόν… Κοίτα… Συνθέτω πολύ και περιοδεύω πολύ αυτά τα χρόνια, οπότε ήμουν αρκετά απασχολημένος. Ξεκίνησα ένα project με το όνομα Rated X για την Frontiers, μαζί με τον Carmine Appice στα τύμπανα, τον Tony Franklin στο μπάσο – το άταστο κτήνος, είναι απίστευτος -, ξεκινήσαμε αρχικά με κιθαρίστα τον Bruce Kulick αλλά δεν έκατσε, δοκιμάσαμε τον Jeff Watson αλλά επίσης δεν έκατσε και μετά ήρθε ο δικός μου κιθαρίστας, ο Karl Cochran από τους σόλο δίσκους μου. Δυστυχώς, καθώς ήμουν σε περιοδεία με τον Alice Cooper πριν από δύο βδομάδες, με πληροφόρησε μέσω Skype ο Carmine πως ο Karl υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και έχει παραλύσει εντελώς η δεξιά του πλευρά. Είναι δύσκολο για μένα να μιλάω γι’ αυτό, θέλω μόνο να πω πως είναι εξαιρετικός κιθαρίστας, είναι της παλιάς σχολής και δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα. Φαίνεται πως με τον καιρό θ’ αρχίσει να ξαναπαίζει, αλλά σίγουρα όχι στον χρόνο που χρειάζεται για να ολοκληρώσει τον δίσκο. Έχει ηχογραφήσει έξι τραγούδια και απομένουν άλλα έξι, και σκεφτόμαστε κάποιον σαν το Alex… Δυσκολεύομαι πάλι…. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να μαζέψω κάποιους σολίστες όπως ο Richie Sambora, η Orianthe, o Dough Aldritch, ο οποίος έχει ήδη πει το ναι και ούτω καθεξής, ίσως ακόμα και τον Bonamassa, απλά για να παίξουν τα σόλο. Ίσως τα ρυθμικά να τα κάνει ο Alex (δεν ακούγεται καλά το επώνυμο), ένας πολύ καλός κιθαρίστας, ο Γερμανός Ritchie Blackmore. Δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει και ποιος θα το κάνει αλλά νιώθουμε πως είναι ένας δυνατός δίσκος, είναι ένας κλασικός rock ’n’ roll δίσκος με μια μοντέρνα πινελιά και έχουμε κάποια hits στα οποία έχω συμβάλλει, τα οποία κράτησα γι’ αυτή την μπάντα και γι’ αυτό δεν έκανα ένα σόλο δίσκο. Είμαι πραγματικά συντετριμμένος για τον φίλο μου, τον αδερφό μου Karl Cochran και όλοι προσευχόμαστε γι’ αυτόν.
Άρα η κυκλοφορία των Rated X θ’ αναβληθεί;
Λοιπόν, προσπαθούμε να πετύχουμε να τον κυκλοφορήσουμε τον Σεπτέμβρη, και να γυρίσουμε 2 βίντεο με τον Karl στην κιθάρα στο Λος Άντζελες και θα δούμε τι θα χρειαστεί για να φέρουμε όλους τους άλλους καλλιτέχνες στον δίσκο και πως θα βγει το χρονοδιάγραμμα… Ο Michael Shenker ίσως μπει στη φάση, δεν θυμάμαι όλα τα ονόματα τώρα, αλλά νομίζω πως όλοι θα βγουν και θα μας βοηθήσουν, γιατί είμαστε όλοι φίλοι και γιατί όλοι συμπάσχουμε με αυτήν την κατάσταση. Οπότε καλώς εχόντων των πραγμάτων μιλάμε για Σεπτέμβριο.
Είσαι ενεργός εδώ και περίπου 40 χρόνια. Πόσο πολύ πιστεύεις πως έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία;
Πιστεύω πως έχει αλλάξει εντελώς. Πιστεύω πως όλη αυτή η δωρεάν μουσική είναι καλή για τους οπαδούς αλλά σκοτώνει την τέχνη. Δεν έχεις κάτι που πραγματικά… Κοίτα, εγώ ψάχνω κάτι που να το πιστέψω. Ψάχνω για μπάντες όπως οι Queens Of The Stone Age ή κάποιες μπάντες που τις πιστεύω. Δεν βρίσκω όμως και πολλές, αν βρω κάποιες. Ξέρεις, παλιότερα πειραματιζόμασταν με όλα τα είδη του rock, τώρα έχεις τις Miley Cirus με τα soft porn video και τον Robin Thicke και όλους αυτούς τους κατασκευασμένους από τις εταιρείες «καλλιτέχνες», που εγώ δεν νομίζω πως είναι πραγματικά καλλιτέχνες. Άρα έχω απογοητευτεί απ’ όλη τη βιομηχανία γιατί δεν μας αφήνει, πως μπορούμε να επιβιώσουμε αν όλα είναι δωρεάν; Είναι σαν να έρχεσαι στο εστιατόριο, να παραγγέλνεις φαγητό, να σηκώνεσαι να φεύγεις και να σου λένε «δεν πλήρωσες» και να τους απαντάς πως «θα έπρεπε να είναι τσάμπα». Γιατί; Γιατί θα πρέπει να είναι δωρεάν; Γιατί θα πρέπει να δώσεις δωρεάν έναν πίνακα του Da Vinci ή γιατί να παίρνεις δωρεάν την ψυχή του άλλου που βρίσκεται μέσα στη μουσική του; Δεν χρειάζεται να το αγοράσεις. Αλλά τουλάχιστον να συνεισφέρεις κάτι γι’ αυτό. Αν το αγοράσεις, θα είναι επειδή το αγαπάς. Παραδέχομαι πως υπάρχει πολλή σαβούρα εκεί έξω που αγοράζει ο κόσμος, για να βρει ένα τραγούδι της προκοπής, και αυτό έχει καταστρέψει όλη τη βιομηχανία. Αλλά αυτό γίνεται γιατί η φάση έχει καταντήσει πολυεθνικό κατασκευασμένο παιχνίδι του μάρκετινγκ και έχουμε πια χάσει την τέχνη. Όταν χάνεις την τέχνη, χάνεις την κοινωνία, ισοπεδώνεις την κοινωνία, γιατί η τέχνη είναι αυτή που κρατά όρθια την κοινωνία. Χωρίς κουλτούρα και τέχνη, δεν έχεις κοινωνία, έχεις ερείπια, έχεις χάος και φτάνουμε κοντά σε μια τέτοια κατάσταση. Νομίζω πως ο κόσμος βρίσκεται σε μια σκοτεινή φάση τώρα. Είναι σκηνικό Αποκάλυψης. Και η ισοπέδωση όλων των ειδών μουσικής είναι ένα σημάδι της εποχής.
Να ρωτήσω κάτι εντελώς διαφορετικό. Λίγοι άνθρωποι ξέρουν πως ασχολιόσουν με τον αποκρυφισμό. Σε τι επίπεδο επηρέασε αυτή η ασχολία σου τις αποφάσεις που πήρες στη ζωή σου και στους στίχους σου, και ποια τραγούδια σου σχετίζονται με την συγκεκριμένη θεματολογία;
Πάρα πολλά τραγούδια. “Firedance”, “Drinking With The Devil”, “Eyes Of Fire”, είναι τόσες πολλές επιρροές από τον Ritchie κι εμένα. Ήμασταν με τον Jimmy Page στο Λονδίνο στο Funny Farm και πηγαίναμε στο πίσω δωμάτιο για τελετές, μέναμε στα κάστρα και επικαλούμασταν πνεύματα και είχα μια τρομακτική εμπειρία…ήμουν χωμένος πολύ βαθιά. Χρειάστηκε η συμβολή μιας τσιγγάνας στην Τουρκία όπως βλέπετε (μας δείχνει ένα μενταγιόν και ένα δαχτυλίδι που φοράει) για να με ξεμπλέξει, να κάψω όλα τα βιβλία. Με ακολουθούσε για πολύ καιρό αυτή η αρνητική ενέργεια και προσπαθούσα να την διώξω και αυτή η τσιγγάνα με βοήθησε να εξαγνιστώ μέσω φωτιάς και νερού και πολλών άλλων πρακτικών για μερικά χρόνια και νομίζω πως έχω απελευθερωθεί πια.
Δηλαδή πολύ σοβαρές καταστάσεις…
Ναι, πολύ σοβαρά θέματα. Ξέρεις, όσο και να πιστεύεις στον θεό και τον Χριστό, αυτό είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Υπάρχουν δύο πόλοι στη ζωή, θετικό και αρνητικό, Παράδεισος και Κόλαση και κάποιον θα υπηρετείς, όπως λέει και ο Dylan, ή θα υπηρετείς τον Θεό ή τον Διάβολο. Κι εγώ υπηρετούσα τον Διάβολο κατά κάποιο τρόπο εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Ήταν καταστροφικό. Είναι καλή ερώτηση και ενδιαφέρουσα και δεν μου την κάνουν συχνά και δεν με πειράζει να μιλάω γι’ αυτό και δεν θα το συνιστούσα σε κανέναν γιατί είναι πολύ σοβαρό και τρομακτικό και πραγματικά μπορεί να σου κάνει κακό. Και ευτυχώς το ξεπέρασα , είμαι ακόμα όρθιος και καλύτερα από ποτέ. Το έκανα επειδή είμαι αντιδραστικός, θέλω να αμφισβητώ τα είδωλα, θέλω να ξέρω τη διαφορά μεταξύ του να υπηρετώ τον θεό και να υπηρετώ τον Εωσφόρο και τώρα ξέρω ακριβώς που βρίσκομαι. Πνευματικά , ψυχικά, συναισθηματικά, τα έχω βρει με τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου , με αυτά που δημιουργώ και αυτά που με δημιούργησαν και τι με επηρέασε και ξέρω να διαλέγω πια. Ήταν πολύ καλή εμπειρία και λειτούργησε για μένα, αλλά δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που δεν ξέρει τι κάνει γιατί είναι πολύ δυνατή.
Μιλώντας για τη μουσική βιομηχανία, υπάρχουν πολλές μπάντες που έχουν να κάνουν με τον αποκρυφισμό, πολλές μπάντες που παρουσιάζουν τέτοια πράγματα Λίγες μπάντες, που ανήκουν στο underground, παίρνουν στα σοβαρά αυτή τους την ενασχόληση, αλλά η κατάσταση έχει γίνει μια μόδα πια με μπάντες όπως οι The Devil’s Blood, Ghost….
Παρουσιάζουν είναι καλή λέξη. Δεν θα ξεχώριζαν ποια πλευρά της πεντάλφας είναι σωστή αν τους ρώταγες. Αυτά είναι θέατρο. Περιοδεύω με τον Alice Cooper, ο οποίος έχει ένα image, και είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο. Και πολύ αστείος επίσης. Και πιστεύει στον σωτήρα μας Ιησού Χριστό και προσεύχεται κλπ. Άρα όλα αυτά είναι μια παράσταση, και όλοι μας απολαμβάνουμε το θέατρο, δεν είναι κάτι μεμπτό. Αλλά αυτοί που κάνουν ότι τα πιστεύουν πραγματικά για να αποκτήσουν θαυμαστές, για να κερδίσουν χρήματα, θα καταλήξουν καταραμένοι μπορώ να πω. Γιατί αυτός δεν γελάει (δείχνει πάνω), αυτός δεν γελάει (δείχνει κάτω), κανένας δεν γελάει μ’ αυτά. Κάποια στιγμή πρέπει να αφοσιωθείς σε κάτι. Αυτοί οι δήθεν, αν βγουν και πουν «κοίτα, θα φορέσουμε αυτά τα ρούχα και θα πούμε αυτά τα τραγούδια και θα φωνάζουμε και θα ουρλιάζουμε» δεν τρέχει κάτι, αλλά μην λες πως ξέρεις κάτι αν δεν το’ χεις κάνει γιατί θα τους διαλύσω σε ένα δευτερόλεπτο με αυτά που ξέρω και αυτά που κάνω.
Πρόσφατα ο ιδρυτής μιας τέτοιας μπάντας, των The Devil’s Blood, αυτοκτόνησε στα 35 του. Και επρόκειτο για μια μπάντα που ασχολούνταν σοβαρά με τέτοια θέματα.
Λοιπόν ίσως συνάντησε κάτι πραγματικά τρομακτικό. Προσωπικά η αυτοκτονία δεν ήταν στις επιλογές μου σε καμία περίπτωση, γιατί δεν είμαι τόσο αδύναμος. Πρέπει να μην έχεις τίποτα πια για να φτάσεις σ’ αυτή την κατάσταση. Αν ανοίξεις την πόρτα στον σατανά, στις σκοτεινές δυνάμεις, τόσο πολύ, τότε το μόνο που σου μένει είναι η αυτοκτονία. Γιατί θα σε τρελάνει αυτή η κατάσταση, αν δεν έχεις την πνευματική και συναισθηματική δύναμη να το πολεμήσεις, είσαι νεκρός. Λυπάμαι για τον τύπο, αλλά δεν παίζεις με τέτοια πράγματα, μόνο αυτό έχω να πω.
Οι Rainbow διαλύθηκαν για χάρη ενός reunion των Deep Purple, αν και τα πήγαιναν πολύ καλά…
(διακόπτει) Όχι ακριβώς, αφού επανενώθηκαν με τον Doogie (White) (γέλια)… Σε ποια διάλυση απ’ όλες αναφέρεσαι;
Θα δεις που θέλω να καταλήξω. Μετά πήγες εσύ στους Purple, και αργότερα έγιναν όλα αυτά τα σκηνικά με την επιστροφή του Gillan….
(διακόπτει) Καταλαβαίνω που το πας και θ’ απαντήσω με τον δικό μου τρόπο. Δεν το κατάλαβαν. Κανένας δεν κατάλαβε το “Slaves And Masters”. Ο Simon Robinson (δημοσιογράφος της εποχής) έκανε ζημιά γιατί γούσταρε περισσότερο τον Gillan και τέτοιες μαλακίες, αυτός ο δίσκος είναι φοβερός, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, κομμάτι με κομμάτι, η παραγωγή του, τα πάντα. Μπορεί ένα φοβερό άλμπουμ να μην είναι του γούστου σου, αλλά παραμένει φοβερό άλμπουμ. Είναι και ένα απ’ τα αγαπημένα του Ritchie, και νομίζω ότι είναι ένα άψογα εκτελεσμένο άλμπουμ απ’ όλους μας. Πραγματικά το αγαπήσαμε και αυτό που συνέβη μετά ήταν ότι έσκασε αυτή η σκατένια κατάσταση με το fan club, πράγμα που δημιούργησε φοβερά προβλήματα στον John Lord, ο θεός να τον συγχωρέσει. Ο Ritchie ήταν με το μέρος μου, ο Roger (Glover) στο ενδιάμεσο, και τελικά ο Ritchie τους είπε πως «δεν το κάνω χωρίς τον Joe» με αποτέλεσμα να περάσουν 7 μήνες, αν θυμάστε, για να επιστρέψει τελικά ο Gillan στην μπάντα, και ο Ritchie τσέπωσε από την εταιρεία 1.000.000 δολάρια τα οποία θα χρησιμοποιούσε για την επανασύνδεση των Rainbow. Αλλά οι πληροφορίες μου λένε πως το απέτρεψε η Candice (Night), η οποία είχε άλλη άποψη. Και δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε γιατί δεν νιώθω άσχημα γι’ αυτό, απλά είχε τις δικές τις ιδέες και δεν ήθελε να βγω εγώ και να πω «δεν χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου να συνθέσουμε, γιατί ο Ritchie κι εγώ τα καταφέρνουμε μια χαρά». Αλλά υπήρχε άλλο σχέδιο. Είχε τη δική της ατζέντα. Να σας πω ότι μου είπε ο Doogie, πως όταν έκαναν τον δίσκο, του έλεγε ο Ritchie «τραγούδα λίγο περισσότερο σαν τον Joe Lynn Turner» κι εκείνος απαντούσε με τη χαρακτηριστική σκωτσέζικη προφορά του “Αν ήθελες τόσο πολύ τον Turner, γιατί δεν τον πήρες;”. Φοβερός τύπος. Στην αρχή έλεγε κάτι μαλακίες για μένα στον Τύπο αλλά τον έπιασα και του είπα: “Έλα δω μικρέ, (γέλια) έλα να πιούμε μια μπύρα και να το λύσουμε το θέμα, γιατί ρε φίλε ότι έχω ξεχάσει εγώ, εσύ δεν το έχεις μάθει ακόμα”. Είμαστε καλά φιλαράκια από τότε, τον αγαπάω, πιστεύω πως είναι εξαιρετικός τραγουδιστής, φοβερός τύπος. Αυτά έγιναν τότε. Και κοίτα τι γίνεται σήμερα. Ο Steve Morse είναι φοβερός κιθαρίστας αλλά αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι πια Deep Purple. Πες το Purple Dregs, Deep Dixie… Είναι πλέον μπάντα του Gillan, καθοδηγούμενη από τον Gillan. Μια χαρά, δεν έχω πρόβλημα με τον Gillan, όποτε βρισκόμαστε αγκαλιαζόμαστε, πίνουμε μπύρες παρόλο που δεν είναι και από τα πιο εύκολα άτομα. Αλλά ο Ritchie είπε τότε “βαρέθηκα πια, δεν ασχολούμαι, παίρνω το χρήμα και την κάνω”.
Ήσουν στο νούμερο 94 στη λίστα κατάταξης για τον πόλεμο στο Βιετνάμ αλλά αποφάσισες να συνεχίσεις τις σπουδές σου. Ήταν αυτό ένα από τα σημεία καμπής της ζωής σου;
Ο πατέρας μου είναι στρατιωτικός, έχει τόσα πολλά γαλόνια που χάνεις το μέτρημα. Είχε πιστέψει πως θα πέθαινε σε κάποιο χαντάκι κάπου στην Ευρώπη και μετά πολέμησε και στην Κορέα. Είχε πολεμήσει πολύ στη ζωή του και δεν ήθελε να δει τον γιο του να πηγαίνει σε έναν πόλεμο. Είχα πάει στην Εθνοφυλακή ξέρεις, και πήρα στρατιωτική εκπαίδευση αλλά ποτέ μου δεν ήθελα να σκοτώσω κάποιον. Είμαι καλός σκοπευτής, χειρίζομαι όπλα και μαχαίρια, έχω κάνει καράτε για 8 χρόνια και αργότερα tae kwon do κλπ, αλλά δεν θέλησα ποτέ μου να σκοτώσω κάποιον επειδή είχε άλλο χρώμα, άλλο σχήμα ματιών κλπ. Οπότε είπα στον πατέρα μου πως θα πάω στον Καναδά, αλλά εκείνος μου είπε να μην ντροπιάσω το όνομα της οικογένειας επειδή είναι στρατιωτικός. Οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Αγγλική φιλολογία, να γίνω καθηγητής. Δεν υπήρχαν μουσικές σπουδές εκείνη την εποχή, μόνο για κλασσική κιθάρα και εγώ ήθελα να ροκάρω. Είμαι καθ’ επάγγελμα κιθαρίστας και τραγουδιστής κατά λάθος. Και πραγματικά ας το ακούσουν αυτό οι νεώτεροι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι προοπτικές έχεις μέχρι να προσπαθήσεις. Έκανα δεύτερα φωνητικά, έπαιζα κιθάρα και μετά με βρήκε ο Ritchie και με έριξε στα βαθιά γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς πρέπει να κάνω, έπρεπε να μάθω πως να τραγουδάω και να κρατάω το μικρόφωνο κλπ, και είναι εκπληκτικό το πως η ζωή σου πετά αυτές τις μαγικές αλλαγές, γιατί η ζωή είναι μαγεία. Ο Ronnie το είχε καταλάβει και το πιστεύω κι εγώ, ζήστε τη μαγεία γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία.
Σε συνέχεια του θέματος του στρατού, αν δεν κάνω λάθος επισκέφθηκες το Ιράκ και τραγούδησες για τους Αμερικανούς στρατιώτες εκεί. Θεώρησες πως ήταν υποχρέωσή σου;
Καμία υποχρέωση, το θεώρησα αναγκαίο για τους στρατιώτες. Δεν είμαι ευχαριστημένος καθόλου με την αμερικανική πολιτική και διακυβέρνηση, σκέφτομαι σοβαρά να φύγω και να εγκατασταθώ στην Ισπανία, εδώ, γενικά κάπου κοντά στη θάλασσα. Και να δούμε τι θα γίνει με την άθλια Ε.Ε., γιατί η Ε.Ε. δημιουργήθηκε για να αποτύχει, το ξέρω από την έρευνα που έχω κάνει και τις πληροφορίες που φτάνουν στ’ αυτιά μου. Η Γερμανία έχει όλο το χρήμα, η Γερμανία κέρδισε τον πόλεμο. Είναι πανέμορφη και πλούσια. Τέλος πάντων για να μην πλατειάζω, δεν ήταν καθόλου υποχρέωση, αυτοί οι στρατιώτες το χρειάζονταν και πέρα από πολιτικά πιστεύω, όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα. Θυμάμαι ένα παιδί 18-19 χρονών που ήταν σε μια εμφάνισή μας και την επόμενη μέρα όταν τον γύρεψα μου είπαν ότι σκοτώθηκε το βράδυ από ελεύθερο σκοπευτή. Είναι δύσκολο να χωνέψεις τέτοιες καταστάσεις όταν έχεις έναν νέο άνθρωπο γεμάτο ζωή και την επόμενη στιγμή είναι νεκρός. Και για ποιο λόγο; Για το πετρέλαιο; Για τον Bush; Για ποιόν; Δεν παίξαμε απλά στη Βαγδάτη αλλά γυρίσαμε και τα περιφερειακά στρατόπεδα, όχι σαν όλους τους άλλους celebrities που πάνε και αράζουν παίζοντας golf δίπλα στην πισίνα. Τα παιδιά ήταν πολύ ευγνώμων, δεν έχετε δει καλύτερο κοινό απ’ αυτούς. Δεν θα ξεχάσω όταν παίζαμε το “Highway To Hell” και ανεβαίνει ένας τύπος στη σκηνή και του δίνω το μικρόφωνο και μετά αποδείχθηκε πως ήταν ο πάστορας, ο ιερέας του στρατοπέδου πράγμα που βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Μετά βρεθήκαμε να υπογράφουμε αυτόγραφα σε πακέτα εκρηκτικών C4 που θα τα τοποθετούσαν στη λεγόμενη “Death Highway” για να διαλύσουν τους Ιρακινούς την επόμενη μέρα. Ξέρεις, δεν έχω θέμα με τους Ιρακινούς γιατί ήμασταν εκεί και παίζαμε σε ένα γήπεδο μπάσκετ, και οι Ιρακινοί ήταν απ’ τη μία πλευρά και οι Σύμμαχοι από την άλλη και παίζαμε rock ’n’ roll και οι Ιρακινοί χόρευαν. Όταν πρόκειται για μουσική, όλοι γουστάρουν, δεν πολεμάει κανένας, ήταν ότι καλύτερο. Έμαθα αρκετά πράγματα εκεί. Ξαναέμαθα τι θα πει σεβασμός. Όλοι εκεί σέβονται ο ένας τον άλλο, αλληλοβοηθούνται, δεν ρωτάνε ποιος είσαι, από που, τι χρώμα είσαι κλπ, αν χρειάζεσαι βοήθεια θα στην δώσουν. Θυμάμαι σε μια αμμοθύελλα, όταν ο αέρας σήκωσε όλα τα περιττώματα από τα χαντάκια των λυμάτων και πέφτανε πάνω μας και μας έλεγαν να φορέσουμε μάσκες και καπέλα και να ασφαλίσουμε τα πράγματα σε ένα κτίριο, όλοι βοήθησαν, χωρίς να μιλάμε, μόνο με νοήματα και τους έλεγα ευχαριστώ και μου απαντούσαν «δεν χρειάζονται ευχαριστώ, κάνουμε αυτό που πρέπει» και αυτό κόλλησε στο μυαλό μου τότε και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, «κάνουμε αυτό που πρέπει» δηλαδή βοηθάμε ο ένας τον άλλο, σε ζωή και θάνατο, και αυτό είναι σημαντικό. Είναι καθήκον, όχι υποχρέωση. Το καθήκον είναι διαφορετικό, είναι κάτι το οποίο θέλεις να κάνεις.
Έχεις ακόμα το παρατσούκλι G.I.Joe;
Χα χα, ναι μερικές φορές. Αλλά ακόμα έχω μια σημαία που μου έδωσαν στην επέτειο της 9ης Σεπτεμβρίου, υπογεγραμμένη απ’ όλο το τάγμα, πολλοί απ’ τους οποίους δεν γύρισαν μετά από μια αποστολή την προηγούμενη νύχτα και την υψώσαμε μεσίστια, χαιρετήσαμε και ακόμα και τώρα δακρύζω όταν το σκέφτομαι και είμαι περήφανος για όλους.
Παρατηρώ τη συγκίνηση σου όταν μιλάς γι’ αυτά τα γεγονότα όπως και πριν που αναφέρθηκες στο θέμα του Karl Cochran, και φαίνεσαι πραγματικά πολύ συναισθηματικό άτομο, πράγμα που φαίνεται και από τις εμφανίσεις και τις δουλειές σου.
Ναι, είμαι πολύ συναισθηματικός. Χωρίς το συναίσθημα δεν είσαι τίποτα, το συναίσθημα είναι το μόνο πράγμα που μας διαχωρίζει από τα ζώα και τους δαίμονες. Δεν είσαι ρομπότ και πρέπει κάποιες φορές να παλέψεις για να διατηρήσεις τα συναισθήματά σου γιατί ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και τα καταπιέζει όλα αυτά. Πρέπει να είσαι ευαίσθητος αλλά και δυνατός, όχι μόνο ένα από τα δύο αλλά και τα 2 μαζί.
Την εποχή που μπήκες στους Rainbow ήταν ήδη εκεί ο Bobby Rondinelli. Πως ήταν για δύο Ιταλοαμερικάνους η ένταξη σε μια εντελώς Βρετανική μπάντα;
(γελάει) Ήταν σκέτη τρέλα. Ο Bobby ήταν και παραμένει καλός μου φίλος και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο, γιατί οι Βρετανοί είχαν εντελώς διαφορετική κουλτούρα σε σχέση μ’ εμάς, για την ακρίβεια λέγαμε πως εμείς έχουμε κουλτούρα και αυτοί όχι (γελάει). Τους φωνάζαμε κοροϊδευτικά teabaggers (σακουλάκια τσαγιού) και εκείνοι γέλαγαν και μας φώναζαν “the ‘ginies” (ιταλική κατάληξη ονόματος).
Καλά, εκείνοι είχαν ήδη συνεργαστεί μ’ έναν άλλο Ιταλοαμερικάνο, τον Dio, άρα ήταν προετοιμασμένοι στα πειράγματα.
(γέλια) Ναι, είχαν. Ήταν πολιτισμικό σοκ αρχικά, αλλά δεν είχαμε πρόβλημα και τα πηγαίναμε πολύ καλά. Ποτέ μου δεν είχα πρόβλημα με άλλες κουλτούρες και άλλες γλώσσες σε όσες χώρες έχω πάει, η αγάπη και τα συναισθήματα υπερτερούν όλων. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι όταν το βλέπεις στο βλέμμα του άλλου. Όλα έχουν σχέση με την ενέργεια, γιατί τελικά αυτό είμαστε. Είμαστε τίποτε παραπάνω από ένα μάτσο άτομα που περιστρέφονται σε συγκεκριμένη συχνότητα η οποία δημιουργεί μουσική, από την οποία και αποτελούμαστε. Γι’ αυτό η μουσική αγγίζει την ψυχή σου, είναι το ίδιο πράγμα. Όταν λες για κάποιον πως έχει bad vibes, κακές δονήσεις, μπορεί να είναι κακός, να μην σου αρέσει, από εκεί το καταλαβαίνεις, αυτό σημαίνει αυτή η φράση.
Να μιλήσουμε λίγο για τους Sunstrom. Στο τελευταίο τους άλμπουμ φιγουράρουν τραγούδια από την εποχή που έκανες δεύτερα φωνητικά για την Cher και τον Michael Bolton. Τι σε ώθησε να κάνεις έναν τέτοιο δίσκο;
Πάντα λάτρευα αυτά τα κομμάτια, είναι καταπληκτικά. Ο Bolton είναι πολύ καλός συνθέτης και δεν με νοιάζει αν αρέσει ή όχι ο τρόπος που τραγουδάει ή η εμφάνισή του, δεν έχει σημασία. Όταν συμμετείχα στα τραγούδια αυτά μου άρεσαν πάρα πολύ, το “You Wouldn’t Know Love” που έδωσε στην Cher είναι φοβερό κομμάτι, ήταν και σε μια μπάντα με τ’ όνομα Blackjack ως Michael Bolotin που είναι και το κανονικό του όνομα, είναι ένας rocker που απλά χώθηκε λίγο στο pop και στη soul. Τον κατανοώ γιατί και οι δικές μου επιρροές προέρχονται από την Motown (πρωτοπόρος δισκογραφική εταιρεία που ειδικευόταν στην soul), δεν ήταν τόσο το hard rock. Φυσικά και άκουγα Led Zeppelin αλλά άκουγα περισσότερο Marvin Gaye, όπως ο Steve Perry (ex-Journey) πήρε όλα τα στοιχεία του Sam Cooke, εγώ πήρα πολλά από τον Otis Redding, μετά άκουσα τον Paul Rodgers και νόμιζα πως ήταν μαύρος και όταν μου είπαν πως είναι λευκός δεν το πίστευα, και στο τέλος σκέφτηκα πως μπορούν να υπάρξουν λευκοί τραγουδιστές της soul. Άρα ποτέ δεν τραγουδούσα rock ’n’ roll, τραγουδούσα rock ’n’ soul. Αυτό ήταν το στοιχείο που έφερα στους Rainbow και που διαφοροποίησε τον ήχο τους. Ο Ronnie ήταν πιο τραχύς αλλά πρέπει να ακούσεις πως τραγουδούσε blues όταν ήταν στους Elf. Εκπληκτικός τραγουδιστής, ανήκει στους κορυφαίους. Αλλά ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να είμαι ο εαυτός μου, οπότε ήρθε το rock ’n’ soul.
Είναι αλήθεια πως ο Michael Bolton σ’ έβαλε στη βιομηχανία των jingles (τραγούδια που ακούγονται σε διαφημίσεις);
Ω ναι. Είχα μόλις γυρίσει από περιοδεία με τους Rainbow και χαλάρωνα όταν μου τηλεφώνησε ο Michael και μου είπε να πάω σε ένα πάρτι στο China Club. Οι πάντες ήταν εκεί, ο Bon Jovi, ο Billy Joel, ο Bruce Willis, όλοι ήταν εκεί, και μου λέει “Πρέπει να σε γνωρίσω σ’ εκείνη τη γυναίκα, είναι η βασίλισσα των jingles” και του λέω “Jingles; Εννοείς διαφημιστικά; Δεν ασχολούμαι με τέτοια σκατά”. “Δεν καταλαβαίνεις, τα λεφτά είναι γελοία μεγάλα. Τραγουδάς 15 λεπτά και παίρνεις λεφτά για πάντα”. Μου φάνηκε καλό, κι έτσι συμμετείχα σε κάποια απ’ τα καλύτερα. Τραγούδησα με τον Mick Jones, τραγούδησα για την μπύρα Budweiser, για την μπύρα Miller, περισσότερο ασχολούμουν με μπύρες και ξυράφια. Έκανα πάντα “αντρικά” πράματα. Έβγαλα αρκετά χρήματα και οφείλω να ευχαριστήσω τον Michael γι’ αυτό. Σε τελική ανάλυση επρόκειτο για μουσική, και έμαθα πολλά πράγματα τραγουδώντας σε ομάδα, και από τις μαύρες κοπελίτσες και τ’ άλλα παιδιά που ήταν τόσο καλοί τραγουδιστές και που δεν έγιναν ποτέ διάσημοι έξω από το κύκλωμα. Είναι όλα εμπειρίες. Δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις, όταν γίνει αυτό είσαι νεκρός.
Όταν ήσουν στο λύκειο είχες μια μπάντα με τ’ όνομα Ezra, όπου παίζατε πολλές διασκευές, κυρίως των Deep Purple. Όταν μετά από χρόνια συνάντησες τον Blackmore, είχες τρακ ή ήσουν άνετος;
Βασικά δεν το πίστευα. Ήμουν άνετος γιατί νόμιζα πως μου ‘κάναν πλάκα οι φίλοι μου. Έμενα τότε σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, γεμάτο κατσαρίδες, χωρίς κρεβάτι, το στρώμα στο πάτωμα, και κάθε μέρα πήγαινα σε οντισιόν να βρω καμιά δουλειά, γιατί οι Fandango είχαν διαλυθεί επειδή είχαμε τα θέματα με τη δισκογραφική και είχαμε απογοητευτεί γενικότερα με τη φάση. Παρεμπιπτόντως τα άλλα μέλη δουλεύουν σαν κηπουροί αλλά δεν έχει σημασία, ο καθένας πρέπει να ασχολείται με κάτι. Εγώ είχα αποφασίσει πως θα κυνηγήσω το όνειρο. Με πήρε τότε τηλέφωνο ένας τύπος που λεγόταν Bary Di Ambrosio, ο οποίος έχει πεθάνει πια αλλά θα τον ευχαριστώ πάντα που με σύστησε στον Ritchie, να μου πει πως με είχε δει ο Blackmore σε μια εμφάνιση στο Long Island που είχε έρθει και καθόταν στις σκιές όπως συνήθως, και μου τον δίνει στο τηλέφωνο και ακούω με βαριά Βρετανική προφορά μια φωνή να λέει “Μου άρεσε αρκετά η φωνή σου” και του λέω “Ποίος είναι;”. “Ο Ritchie Blackmore” μου απαντά. Και του λέω “Έλα σταμάτα, ποιος από τους φίλους μου είσαι; Κόψε το δούλεμα”. Αλλά μου είπε πως είναι πραγματικά αυτός και πως θέλει να πάω για οντισιόν κλπ και πως θα μου πει τις λεπτομέρειες ο Bary. Τέλος πάντως μου λένε τα σχετικά, παίρνω το τρένο και πάω στο Long Island, στο studio Acid Sound, χωρίς να έχω πειστεί ότι δεν είναι πλάκα, αλλά όταν μπήκα μέσα και τον είδα να κάθεται στη ρεσεψιόν, είπα “ωχ, είναι όντως εκείνος”. Μου λέει “Μπες μέσα και τραγούδησε μας κάτι”, και μου βάζει να τραγουδήσω με ελεύθερο στίχο ένα τραγούδι με τίτλο “Midtown Tunnel Vision”. Άνοιξα την “μαγική τσάντα”, όπως την αποκαλεί ο Ritchie, και έβγαλα κάποιους στίχους που είχα μέσα και όσο τραγουδούσα τους έβλεπα να κουνάνε επιδοκιμαστικά τα κεφάλια τους, και κατάλαβα πως τους άρεσε. Μετά μου είπε να δοκιμάσω ένα άλλο και μου δίνει το “I Surrender”, στο οποίο τραγουδούσε ο Bonnet αλλά ήταν διαφορετικό τότε, και τους ρωτάω αν πειράζει ν’ αλλάξω ορισμένα πράγματα στη μελωδία, μου είπαν να κάνω ότι θέλω και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούτε μέχρι και σήμερα. Ζητήσαμε να μας παραχωρήσουν συνθετικά δικαιώματα από τον Russ Ballard αλλά φυσικά αρνήθηκε αν και δεν είχε πρόβλημα με τις αλλαγές, παραδέχθηκε κιόλας πως το τραγούδι έγινε καλύτερο. Έτσι λοιπόν γίνανε τα πράγματα, δεν είχα καθόλου τρακ, και μετά έφερε μπύρες και μου λέει “προσλαμβάνεσαι”, και λέω “Ωραία, μπορείτε να με γυρίσετε στο Μανχάταν;” και απαντά “Όχι, θα μείνεις εδώ. Πήγαινε αγόρασε ότι χρειάζεσαι και έλα πίσω”. Και χωρίς να το καταλάβω είμαστε στο στούντιο κάθε μέρα, και γράφουμε όλα αυτά τα φοβερά τραγούδια, κι έτσι άλλαξε η ζωή μου. Όπως στην ταινία Rock Star. Είχα πει αυτή την ιστορία στον Cameron Crow, και ξαφνικά βγάζει την ταινία.
Μπορεί να μην έγραψες εσύ τους στίχους για το “Spoltight Kid” αλλά ο Glover, εμπνευσμένος από την συμπεριφορά σου. Νιώθεις συνδεδεμένος με τους συγκεκριμένους στίχους;
Απόλυτα! Γιατί όταν μου τους έδειξε, η αντίδρασή μου ήταν «ωπ! Επ! μ’αρέσουν αλλά σε μισώ κάπως που το έκανες αυτό» για να μου απαντήσει «Εσύ είσαι». Μου αρέσει ειδικά η τελευταία στροφή του, τα λέει όλα, “Your audience died, faded away”, πράγμα απόλυτα αληθινό. Αλλά δεν θα το πούμε απόψε. Έχουμε άλλα κλασσικά κομμάτια για σήμερα. Εκτός αυτού έχει κάποια θέματα ο drummer γιατί δεν έχει διπλοπέταλο και δεν μπορεί να το βγάλει. Οι drummer είναι πάντα τρελοί άνθρωποι. Αλλά δεν θα απογοητευτείτε, εμπιστευθείτε με.
Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον που ξεκινά να γίνει μουσικός και θέλει η επιτυχία του να έχει διάρκεια όπως η δική σου;
Είναι πολύ απλό. Θα πρέπει να έχει πειθαρχία, αφοσίωση, θα πρέπει όλα να πηγάζουν από την καρδιά του και ποτέ να μην τα παρατά. Η σωστή λέξη είναι, επιμονή. Σαν σκύλος, να μην το αφήνει καθόλου, να το κρατάει γερά. Αν δεν έχεις αυτές τις αρετές, σήκω και φύγε, γιατί θα σε φάει ζωντανό, η βιομηχανία θα σε σκοτώσει. Αν είσαι αρκετά σκληρός θα είσαι εντάξει, αλλά αν κλαις πολύ ξέχνα το. Πρέπει να το θες. Θα αντιμετωπίσεις κριτική, θα λένε για σένα και θετικά και αρνητικά πράγματα, θα αντιμετωπίσεις προβλήματα συναισθηματικά, πνευματικά, σωματικά, τα πάντα. Όπως λένε και οι AC/DC, “It’s a Long Way To the Top”.
Δούλεψες με δεκάδες καλλιτέχνες σε όλη σου την καριέρα. Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες να συνεργαστεί αλλά δεν το έχεις κάνει;
Ο Jimmy Hendrix… Είναι αδύνατον. Υπάρχουν κάποια άτομα που έχουμε πει να μαζευτούμε να κάνουμε κάτι, αλλά αυτό είναι θέμα αν υπάρχει το κατάλληλο vibe, αν είναι γραφτό να γίνει. Θα ήθελα να δουλέψω με τον Gary Moore, ένας απίστευτος κιθαρίστας, από τους καλύτερους, που δεν είναι πια κοντά μας.
Θυμάσαι το τραγούδι “Magic”, από τον δίσκο “Difficult To Cure”. Ποιος είναι ο Brian Moran που το έγραψε;
Ο Brian είναι ένας απλός τύπος, είναι ένας λογιστής από το Long Island. Ήταν ερασιτέχνης μουσικός και είχε δώσει κάποια τραγούδια στον Ritchie, ο οποίος το λάτρεψε όπως και όλοι μας, και αυτό ήταν το καλύτερο τραγούδι που έγραψε. Άκουσα και τα υπόλοιπα, αλλά αυτό ήταν το καλό, τα είχε όλα. Έβαλε μετά ο Ritchie και τα δικά του στοιχεία και έτσι βγήκε το κομμάτι.
Ποιος είναι ο πιο δύσκολος συνεργάτης σου, ο Ritchie Blackmore ή ο Yngwee Malmsteen;
(Σκέφτεται) Ο Malmsteen είναι πιο τρελός. Όταν είπα στον Τύπο ότι διακόψαμε τη συνεργασία, με ρώτησαν το λόγο και τους απάντησα πως ήταν θρησκευτικός ο λόγος. Ο Malmsteen πιστεύει πως είναι ο θεός κι εγώ διαφωνώ. Ο Ritchie αναζητά το τέλειο, απαιτεί πειθαρχία, θέλει από εσένα να είσαι άψογος και αν δεν είσαι άψογος δεν σε θέλει. Γιατί ο ίδιος είναι άψογος και θέλει τελειότητα γύρω του, οπότε πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά όταν είσαι με τον Ritchie. Ο Malmsteen ήταν πιο τρελός, είχε πολλά σκαμπανεβάσματα και χωνόταν παντού. Μέχρι και σήμερα αρνείται ότι συνεισέφερα κι εγώ στα τραγούδια, πράγμα αδύνατο αφού είναι οι στίχοι μου και οι φωνητικές μου μελωδίες, πράγμα που έτσι κι αλλιώς φαίνεται. Δεν ξέρω γιατί το αρνείται. Αν και ξέρω γιατί, φταίει η ζήλια του, δεν θέλει να υπάρχουν δύο ταύροι στο στάβλο, θέλει να είναι ο μόνος ταύρος. Και είχαμε supergroup εκείνη την περίοδο, τον Eric Singer στα τύμπανα, τον Bob Daisley στο μπάσο, τον Jens Johansson στα πλήκτρα, εμένα και τον ίδιο και θα ήμασταν φοβερή μπάντα. Αλλά τους ξεφορτώθηκε όλους αυτούς και ο μόνος λόγος που δεν ξεφορτώθηκε κι εμένα ήταν η Polygram που του είπε πως δεν μπορεί να με διώξει και πως πρέπει να κάνει το άλμπουμ μαζί μου. Μετά ήρθε η φάση όταν έσωσα το τομάρι του στο νοσοκομείο. Ήμουν ο μεγαλύτερος στην μπάντα, ήμουν αυτός που ήξερε πως να κινηθεί, και ήμουν αυτός που απαιτούσε λεφτά από την Polygram για να παραμείνει ο Yngwee στην μονάδα εντατικής θεραπείας, ενώ ο Andy Truman, ο τότε μάνατζέρ του, ήθελε να τον παρατήσει σε κάποια τυχαία κλινική, πράγμα που ισοδυναμούσε με θάνατο. Πραγματικά πάλεψα πολύ για να καταφέρω να βγει από το κώμα στο οποίο είχε πέσει, χρειάστηκε να δώσουμε 80.000$ στο νοσοκομείο και έκανα ότι πρέπει να κάνει ένας ενήλικας. Δεν δουλέψαμε τους 4-5 μήνες που ήταν στο νοσοκομείο για να τον φροντίζω, και ποτέ δεν άκουσα ένα ευχαριστώ αλλά ούτε και το περίμενα. Δεν με απασχολούν τόσο πολύ οι ευχαριστίες, αν με ένοιαζε δεν θα το είχα κάνει. Αλλά αν κάποιος μου έσωζε τη ζωή τουλάχιστον θα του το αναγνώριζα και θα του έλεγα “έλα να σε κεράσω μια μπύρα”. Είναι θέμα ευγένειας.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου
Εγώ ευχαριστώ, θα τα πούμε επί σκηνής.
Νίκος Κεφαλίδης
www.joelynnturner.com/
www.facebook.com/joelynnturnerofficial
Discography
Solo:
Rescue You (1985)
Nothing’s Changed (1995)
Under Cover (1997, cover album)
Hurry Up and Wait (1998)
Under Cover 2 (1999, cover album)
Waiting for a Girl Like You (1999, EP)
Holy Man (2000)
Challenge Them All (2001, EP)
Slam (2001)
JLT (2003)
The Usual Suspects (2005)
Second Hand Life (2007)
Live in Germany (2008)
With Fandango
Fandango (1977)
Last Kiss (1978)
One Night Stand (1979)
Cadillac (1980)
The Best of Fandango (1999, Japan only)
With Rainbow
Difficult to Cure (1981)
Straight Between the Eyes (1982)
Bent Out of Shape (1983)
Finyl Vinyl (1986)
With Yngwie Malmsteen
Odyssey (1988)
Trial by Fire (1989)
Inspiration (1996)
With Deep Purple
Slaves and Masters (1990)
With Mother’s Army
Mother’s Army (1993)
Planet Earth (1997)
Fire on the Moon (1998)
With Brazen Abbot
Eye of the Storm (1996)
Bad Religion (1997)
Guilty as Sin (2003)
A Decade of Brazen Abbot (2004, live album)
My Resurrection (2005)
Live at Berkrock (2008, DVD)
With Hughes Turner Project
HTP (2002)
Live in Tokyo (2002)
HTP 2 (2003)
With Sunstorm
Sunstorm (2006)
House of Dreams (2009)
Emotional Fire (2012)
With The Jan Holberg Project
Sense of Time (2011)
At Your Service (2013)
